آئین مستان

غمِ فراقِ تو اصلا برام کم نگذاشت

لبم که خواست شکایت کند،دلم نگذاشت

همیشه دردِ دِلم با تو نیمه کاره گذشت

*تا اومدم باهات حرف بزنم بغضم گرفت ... (دیدی میخوای بری یه حرم) وقتی راه می اُفتم میگم اینو میگم ... اینم میگم ... برسم دردِ فلانی رم میگم ... تا برسی هی تمرین می کنی از کجا بگم ، چه جور بگم ... اما میرسی حرم یادت میره همه چی ... سلام آقا ... کربلا بیچارم کرده ، میگم میرم حرمِش حرفامو میزنم ... اما گودالُ می بینم ... بدجور بِهَمم ریختی ... اذیتم نکن ... آقا میبینی دوسِت دارم ... به خدا یه وقتا اخلاقم برمیگرده حرمم دیر شده .... من یه وقتا بد اخلاق میشم نجفم دیر شده ..... دیدی از کربلا میای چه مهربونی ... من هر وقت از کربلا میام مهربون میشم ... انقدر فاصله رو زیاد نکن ... میکشی مرا ... *

همیشه دردِ دِلم با تو نیمه کاره گذشت

لبم که باز شد این دفعه گریه ام نگذاشت .....

حسین ... دلم یه کربلا می خواد ...

حسین ... یه گنبدِ طلا می خواد ...

حسین ... دلم امام رضا می خواد ...

زمانه باعثِ هجران نشد ، خودم شده ام

گناه کاریِ هر روزۀ خودم نگذاشت ...

*این یه بیتُ میگم بعدش میخوام با هم بگیم ...*

مرا ببخش که از دوری ات نمی میرم ...

*آره ما لافِش رو میزنم ... عاشق کی بود؟؟ دیدن چادر به کمر بست .. گفت بری دنبالِت اومدم ... بعد از وداعِ آخر یه نگاه بهش کرد گفت چی میگی خواهر؟؟ گفت بری ، میام .... من اینجا بمون نیستم .... با تو اومدم با تو برمیگردم ... آقا بغض کرد یه نگا بهش کرد دید اگه بهش حرف بزنه زینب میمیره ... گفت یادتِ مادرم مدینه جون داد؟؟ ... به خاطرِ تو وایسادم ... (اینه عاشق ...) گفت بری میمیرم ... لذا دستِشو گذاشت رو سینه ش ، (امشب یه دست رو سینۀ ما بزار ...) بریدم آقا ... دستُ گذاشت رو سینه ش برداشت گفت برو ... بچه هاتو بر می گردونم ، برو ... اما رسیدی به مادرم ، سلاممُ به مادرم برسون ...*

مرا ببخش که از دوری ات نمی میرم ...

سرم دوید به سویت ولی پَرم نگذاشت

*گفت من هفت هشت سالَم بود ، گفت تو همین بین الحرمینِ حالا بازار بوده گفت بابام یه گاراژی داشت نجاری چوب بُری ، هر سال اربعین اهلِ بصره یه هیئتِ قوی داشتن جا نداشتن ، بابام گاراژُ سه روز میداد به اینا ، خودِشم خادمشون میشد ، می گفت اینجا مالِ امام حسینِ(علیه السلام)

یه کارِ خوب به بابام خورد قبلِ اربعین این ور اون ور پول قرض کرد هرچی داشتیم فروخت هشتاد دینارِ اون موقع پول جور کرد رفت چوبُ الوار خرید ریخت تو گاراژ کارُ شروع کنه اربعین شد ، بصره ای ها اومدن ... گفت بزا بعدِ اربعین کارُ شروع می کنم تحویلشون داد گاراژُ ، سیاهی بزنن ، دیگاشونو به پا کنن . فرداش اومد به اینا سر بزنه ، دید همه چوبا نو رو زدن زیرِ دیگا تو آتیش داره میسوزه ، یه نگا به چوبا کرد ، یه نگا به حرم ... اشک تو چشاش اومد ، گفت من چی کار کنم حالا ؟؟؟ خو بدهکارِ مردمم ، چی به اینا بگم ، دیگه سوخته ... الان میام حرم ...

گفت بابام رفت دمِ در کفشداری ، اون موقع اینطوری بود کفش میدادی مفاتیح بهت میدادن ، گفت رفت داخِلِ حرم ، دم ضریح مفاتیح رو باز کرد دید الله اکبر ... هشتاد دینار لایِ مفاتیحِ ... آقا کسی پول گم نکرده ؟؟؟ اومد کفشداری کسی پول گم نکرده ؟؟ نه حاجی ...

پولَ رو برداشت اومد دفترِ میرزایِ شیرازی رحمه الله علیه تا رفت تو گفت سلام حاجی ، گفت سلام ، برو ... مگه نگرفتی پولِتو ...

درِ این خونه دوزار دادی واینَستیا ... بدهی تو دادی .... آقا اینا از زنُ بچه هاشون میزنن برا تو روضه میگیرن ... اینا برا عزیزاشون اینطور مجلِس نمی گیرن ... برا خراب شدنِ قبرِ اجدادِ شما ببین سیاه پوش شدن ...

خیلی مدیونِت هستم ، خبر داری ؟

خیلی من دِل به تو بستم ، خبر داری ؟

عمریه نوکرِت هستم ، خبر داری ؟

به هر کسی که به فکرم رسید رو زده ام

ولی برایِ وساطت کسی قدم نگذاشت

به من نخواسته دادی ، نگفته بخشیدی

بزرگواری تو فرصتِ قسمِ نگذاشت ...

آقا،قلبِ منم جلا بده

آقا،به خاطرِ رضا بده

آقا،به ما یه کربلا بده ...

کاش آنجا داشت تکه سایبانی لااقل

کاش میدادن بر گریه امانی لااقل

*همۀ زیارت گاه ها،هی به خودت فشار میاری گریه کنی ، اگه اشکِتم نیاد هی اینور اونور میزنی بابا یه قطره هی به آقا میگی نزار خشک برم ، میمیرم ... یه جایِ این عالم زیارت میری بغض میاد هی میگی نه نه ... هی حواسِتُ پرت میکنی اشکِت نیاد،آخه اشکِت بیاد ردِت می کنن ...  به خدا مدینه جرات نداری جلو قبرِ امام حسن گریه کنی ... فقط باید نگاه کنی،هی به خودت بگی گریه نکن بزار بیشتر وایستی ... اما قبل از اینکه بری مدینه روضه خوان ها میگفتن مدینه،قبرستانِ بقیع یه جا میشه خوب گریه کردُ رو روضه خواند ... باید بری ببینی،یه جایِ بقیع اونم بالایِ قبرِ خانوم ام البنینِ ...

الا مادر به قربونِ جمالِت ...

یه بار یه مادرُ تونستن جسارت کنن،دیگه تموم شد . دیگه ابوالفضل پایِ کاره ...

کاشکی می شد بریزی آب بر قبرِ حسن

کاش آنجا داشت شبها روضه خوانی لااقل

کاشکی میشد کنارِ قبرِ زهرا سینه زد

کاش میشد تا سحر آنجا بمانی لااقل

کاش در خاکِ بقیع اذنِ زیارت داشتیم

کاشکی وقتِ نماز آن هم جماعت داشتیم

آخرش آقا به این تقدیر پایان میدهد

خاتمه بر غصۀ قلبِ پریشان میدهد

مطمئنم او بیاید کارِ عالم دستِ ماست

ساختُ سازِ حرم را دستِ ایران میدهد

کارفرما مهدیُ ما پا رکابش میشویم

اولش نقشه برایِ صحنُ ایوان می دهد

گنبدُ گلدستهُ ایوان ، طلایی میشود

و طلاییِ این سه را شاه خراسان می دهد

هر چه سینه زن بیاید در حرم جا میشود

دور تا دورِ رواقُ صحن حرم غوغا میشود

حیف اینها آرزوی های قلوبِ مضطر است

حیف این ها بغضِ جاریِ دو چشمانِ تر است

ای بقیع که پر از درد و غباری خود بگو

در کدامین گوشه از خاکِ تو قبر مادر است

*مدینه رفته ها میدونن،مدینه آدم دلشوره داره برگرده ، اگه یکی بپرسه قبر زهرا رو رفتی ...؟؟ تو مدینه دورُبَر قبرستان بقیع بچه شیعه ها باحیا پاشونو از پاشون برمیدارن ... میگه نکنه زیرِ پام قبر مادر باشه ... هرجا کبوترها جمع میشن بچه شیعه ها میرن اونجا یه فاتحه میخونند ... هرجا می بینن شلوغیه میگن شاید اینجا باشه ... می دونید این ازکجا برا ما اومده ؟؟

آخه اومد تو گودال نمی شناخت حسین و یه وقت دید یه کبوتر ... آخ نشسته یه بدنی که سر نداره ...

بچه ها،بقیع و خراب کردن ، اما قبل از این که خراب کنند مطمئن شدن کسی داخل نباشه ... آره به خاک کشیدن،اما کسی زیر خاک نموند ... این وهابی ها نسل شون ازهمین نسلِ"

*سادات ببخشید،گفت علی،بزار من برم در و باز کنم،اینا اومدن تو رو ببرن ... تو بری من میمیرم،بزار من برم،تا حالا رو حرفِ تو حرف نزدم ... من برم ...

یکی اینکه من دخترِ پیغمبرشونم ... دوم اینکه من تازه داغ دیدم ... سومُ بگم ؟؟اینا از زن ها شون شنیدن ( آره همونی که تو فکر کردی،من نمیگم،آره درسته اینا فهمیدن زهرا ...) اما یه وقت آقاتون یه صدای شنید،صدای خانومِ ... یا اَبتاه ... چهل نفر ... در شکست ... چهل تا اومدن تو ... اما زهرا رو ندیدن ... بخودشون گفتن ، آلان داشت حرف میزد ... در افتاد ... چهل تا حرومی ... (بگم یا نه ...؟) تا میخواست مادرتون داد بزنه یکی رد میشد ... آخری که رد شد داد زد، فضه خُذینی ... (نگین روضه باز خوند ، نه این روضه کوچه هست)

همه روضه ها باید ختمِ به کربلا بشه ... اینجا چهل نفر ... کربلا ده تا اسب ... هر اسب چارتا نعل داره ... کار بجایی رسید :

اسبها سهم زیادی ز تنت را بردند ...

لذا اربعین،زینب اومد کربلا هنوز به قبرا نرسیده بود با صورت اومد زمین ... دویدا ... خانم ، خانم ، اینجا که قبری نیست؟ قبرا جلوست گفت برو کنار ... کجا بودی ، صبح یازدهم یا عصر عاشورا تمامِ صحرا ... ببین این تکه پیراهنِشِ ... همۀ صحرا بویِ حسین رو گرفت ... حسین

چون حرم نیست زائری هم نیست

خادمی نیست نوکری هم نیست

چون که گنبد ندارد این بقعه

پس یقیناً کبوتری هم نیست

هر که رفته بقیع میداند

خبر از قبر مادری هم نیست

دور تا د‌ور چون که دیوار است

مطمئن باش که دری هم نیست

نیمه شبها به غیر نور ماه

بخدا شمع دیگری هم نیست

در مدینه علی غریبتر است

خبر از نام حیدری هم نیست

نه حیاتی نه حوض آبی هست

ظاهراً آب آوری هم نیست

سقای دشت کربلا اباالفضل، اباالفضل

مادر چهارتا شهید رفته بود خدمت امام (ره) تو جماران، میگن از زیر چادر یه عکس درآورد گفت: این پسر بزرگم محمود شهید شده، امام هم همینجوری بهت زده داشت نگاه می کرد، میگن دست برد تو چادر یه عکس دیگه جلو امام گذاشت گفت: اینم دومین پسرم سعید اینم شهید شده، دوباره دست کرد تو چادر یه عکس گذاشت جلو امام این بچه سومم علیِ اینم شهید شد، یه مرتبه دیدن امام دستمالش درآورد گذاشت رو صورتش های های گریه کرد؛ جانم مادرای شهید که یه الگو داشتن، میدونی این مادر شهید چیکار کرد، میگن عکس ها رو جمع کرد گذاشت زیر چادرش، به امام گفت: من بچه هام دادم که شما گریه نکنید.

میومد تو آفتاب ام البنین چهارتا قبر درست میکرد، مادری که داغ دیده باشه گریه اش معلومه، گریه ی ام البنین مدینه رو پر کرده بود، اما هر کی میومد نزدیک بقیع گوش میداد، میدید فقط میگه آخ غریب حسین....عزیز دلم حسین...ای تشنه لبم حسین..... ای بی کفن حسین....آخر سر مروان اومد به ام البنین گفت:آی زن مگه تو مادر عباس نیستی، مگه تو چهار تا پسرات کربلا کشته نشدن، چرا همه اش میگی حسین، میدونی چی جواب داد؛ اینجوری نگو، آخه حسین مادر نداره، کسی نیست براش گریه کنه، شنیدم کربلا مادرش سر عباسم بغل کرده، شنیدم عباسم به آرزوش رسونده، شنیدم بچه ام لحظه ی آخر حسین صدا زده برادر حسین.....

مادر به قربون جمالت

رخ چون بدر و ابروی هلالت

شنیدم عطشان جان سپردی

گل ام البنین شیرم هلالت

شنیدم دست هایت را بریدن

شنیدم چشم نازت را دریدن

چو طفلان این سخن ها رو شنیدن

همه از هم خجالت می کشیدن

امام جماعت مسجد شیعه های مدینه، شیخ امری (ره)، ایشون، به نقل از مرحوم پدرشون، فرمودند: موقعی که این، قبور رو می خواستن تخریب کنند، مفتی اون زمان دستور داد، حکومتم اجرا کرد که باید این قبور به دست شیعه ها خراب بشه، گفت: شیعه ها رو آوردند، ایشون کسانی که رفتند، مدینه، شیخ امری رو می شناسند، یه مسجد شیعه تو مدینه هست، که حالا، یه جای دور به این شیعه های مظلوم دادند، این شیخ امری بزرگوار اونجا نماز می خونده، خودش گاهی پسرش، ایشون می فرمودند که شیعه ها رو آوردند، که باید قبرهارو شما خراب کنید، خوب دیدید حتماً بارگاهی بوده، الان عکس اون بارگاه هم چاپ شده، تقریباً شصت یا هفتاد سال پیش، گفت: شیعه ها گفتند که اگر، تک تک مارو گردن بزنید ما همچین کاری رو نمی کنیم، مامورین گفتند ایرادی نداره، از اولین نفر شروع می کنیم، جلاد رو آوردند، اولین نفر رو اومد گردن بزنه، جلاد حالش بد شد افتاد، اینها فهمیدند یه سرّی هست، نباید الان به این مسئله زیاد پافشاری کنند، البته از حرفشون پایین نیومدند، ایشون می فرمود: بزرگ شیعه ها اون موقع خواب آقامون امام مجتبی علیه السلام رو دیدند: آقا در عالم رویا فرمودند: فلانی، شما این کار رو قبول کنید، خودتون با دست خودتون خراب کنید، ایشون میگه: عرض کردم آقا جان قربونت برم، اگه همه ی مارو تو این راه، قطعه قطعه بکنند، ما همچین جسارتی نمیکنیم، آقا فرمودند: صحبت همین جاست، اگه بدست غیر از شماها، این کار انجام بشه، اینها به قبر ماهم جسارت می کنند، لذا می گفتند: شیعه ها جمع شدند، با اشک چشمشون این قبرهارو یکی یکی، آجرها رو بر می داشتند، خراب میکردند، باشه ان شاءالله دوباره با اشکهای چشممون این قبرها ساختنه بشه، خدایا به حق حضرت زهراسلام الله علیها این قدم هارو مدینه و کربلا با هم برسان

باید اینجا حرم درست کنند

چهار تا مثل هم درست کنند

با امام حسن سزاوار است

چند باب الکرم درست کنند

هر حرمی میری هر درش اسمی داره، حرم کاظمین میری باب المراد، یعنی میشه امام حسن یه حرم داشته باشه، بالا در حرم بنویسن باب الکرم هرچی گداست سرش بندازه پایین بره داخل گدایی

باید اینجا حرم درست کنند

چهار تا مثل هم درست کنند

با امام حسن سزاوار است

چند باب الکرم درست کنند

با طلا دور مرقد سجاد

بیتی از محتشم درست کنند

به تولای باقر و صادق

صحن دارالقلم درست کنند

نزد ام البنین نمادی از

مشک و دست و علم درست کنند

دودمه نه در این مکان باید

شاعران چاردم درست کنند

با کریمان کریم خانیها

قطعه ی آمدم درست کنند

کاش هرچیز را نمی سازند

کوچه را دست کم درست کنند

ای مهربونم ننه ننه ننه

تازه جونم ننه ننه ننه

دردت به جونم ننه

علامه ی امینی برگشته بود از مدینه شاگرداش میرفتن دیدنش، میدیدن اشکش قطع نمیشه، میگفتن: علامه دیگه بسه، این همه تو مدینه ناله زدی بس نبود، حالا که برگشتی چته، مگه چی دیدی، چی شنیدی؛ گفت: آخه رفتم اومدم این همه سال گذشته اما هنوز صدای ناله ی فاطمه میاد..... مگه ناله ی فاطمه چیه:

امان از بی کسی ای داد بیداد

غم دلواپسی ای داد بیداد

امان از کوچه های بی مروت

امان از مردم بشکسته بیعت

امان از آسمان شهر یثرب

از آن دلتنگی هنگام مغرب

همه مدینه پخش شده بود که یه مادری زیر آفتاب میشینه چهار تا صورت قبر درست میکنه، برا بچه هاش گریه میکنه، اما هرکی میومد بقیع، میدید ام البنین داره گریه میکنه هر چی صبر میکرد شاید یه بار اسم بچه هاش ببره نمی شنید، میدید فقط میزنه تو سینه اش میگه آخ حسین....

کشتند عزیزم آبت ندادن

کشتند عزیزم خاکت نکردن

همه مدینه منتظر بودن یه بار بگه اباالفضل؛ فقط یه بار گفت اباالفضل؛ دید بشیر داره روضه میخونه، میگه ام البنین به سر عباست عمود آهنین زدند، بلند شد گفت: باور نمیکنم کی تونسته عمود آهن به سر عباس من بزنه... باورش سخته، اما قبل از اینکه عمود بزنن دستاش جدا کردن، تیر به چشمش زدند، چهار هزار تیرانداز عباس هدف گرفتند، ام البنین تا این موقع مشکلی نبود، اما وقتی مشکه آبش زدند، دیگه امید عباست نامید شد... نانجیب اومد روبروش ایستاد حکیم بن طفیل (لعنة الله) گفت: اگه تو دست نداری من دارم چنان با عمود آهن زد....