آئین مستان

من از دیارِ حبیبم غریب افتادم

بیا بیا گل نرگس برس به فریادم

در این زمانه ی غربت تو تکیه گاهِ منی

ز لطف و مرحمتِ خویش کن تو امدادم

تمام دار و ندارم تصدقِ سر توست

وجود خویش همه نذرِ نام تو دادم

همیشه ناله ام از دوریِ شما بوده

ولی به یاد سحرگاهِ وصل دلشادم

خوشم اگرکه حقیرم حقیرِ خوبانم

بدین اصول قدم در ره تو بنهادم

بدین طریق بُوَد عاقبت به خیریِ من

كه در میانِ قنوتِ سحر کنی یادم

مرا اگر ز سرخویش وا کنی چه کنم؟

اسیر زلف تو هستم ز غیر آزادم

دنبالِ تواَم، یابن الزهرا

من مالِ تواَم، یابن الزهرا

هر كس به كسی داده دل

من به تو دادم، یابن الزهرا

ای تاجِ سرم، یابن الزهرا

من منتظرم، یابن الزهرا

السَّلامُ عَلَیْكَ یَا بَقیه اللّهِ فِی أَرْضِهِ

سلام آقا .. آجرک الله .. فرمود امام رضا از شب اول محرم که می‌شد بهم می‌ریخت .. دیگه کسی خنده به لب‌هایِ آقا نمی‌دید ..

چه می‌شود به سرایِ فقیر سر بزنی

سری به منتظرانت دم سحر بزنی

به قلبِ تو همه خیلی شرر زدیم آقا

نخواستی که به این قلب‌ها شرر بزنی

گفتی با همۀ بدی‌هات بیا .. اگه تو نیایی کی می‌آید برا جدم گریه کنه ... تو این روزگاری که همه یادشون رفته ، شما بیایید برا جدم گریه کنید .. هی بگید حسین .. حسین .. آقاجان ... آقاجان ... (شب اولی ببین داد می‌زنیم ، گریه می‌کنیم که خودمانُ به آقا نشان بدیم.)

نشسته‌ایم به امیدِ آن زمانی که

مسیرِ رد شدنت را به این گذر بزنیم

چی می‌خوای بگی ؟

اگر رد میشوی از این محله

نگاهی بر گدایِ بی وفا کن

اما بعضی‌ها نمیگن بی‌وفا . بعضی‌ها میگن نگاهی بر گدایِ آشنا کن ... آخه برا آقا آشناست هم صدایِ گریه‌ شون هم خودشون .. برا امام زمان آشناست .. همین که منُ راه دادی بهت مدیونم .. اما شب اول پر رو شدم، دیدم من رو راه دادی یه درخواست دیگه هم دارم .. خدا رو شکر زنده بودم محرمتُ دیدم ... حالا یک خواهش دیگه ازت دارم شبِ اولی :

پس از آنکه گذشتی از گناهم

نصیبم یک سفر کرب و بلا کن

ای حسین .. ای حسین ..

خدا گواست که ممنونِ دست هایِ توایم

سرِ گناه که ما را تو هر قدر بزنی 

ز شوق دیدنِ رویت چه گریه ها کردیم

مگر قدم رویِ این دیدگانِ تر بزنی 

بیا آقا .. بیا آقا .. دوست دارم همه شب اول آقاشونُ صدا کنن ... با یه اسمی می‌خوام آقا رو صدا کنید که ردخواه نداره .. یخ بزرگی می‌گفت هر وقت خواستید ائمه رو صدا بزنید به نام مادرشون بگید .. شما هم اینجوری امشب بگید ...

گل نرگس بیا .. بیا ..

دوباره بویِ محرم دوباره بویِ عزا

زمان آن شده تا روضه روضه سر بزنی

امشب از این جلسه شروع کن .. اول یه سری به ما بزن .. خیلی وقته منتظرم .. یه سال انتظار کشیدم محرمت برسه .. خیلی‌ها مُردنُ محرمتُ ندیدن .. خیلی‌ها زیر خروارها خاکن .. بخدا اگه الان صداشونو می‌شنیدی داد  می‌زدن می‌گفتن بگین حسین .. ما دیگه نمی‌تونیم بگیم حسین ... پنبه تو دهنمون گذاشتن دیگه نمی‌تونیم بگیم حسین ... دستامونُ تو کفن بستن دیگه نمیتونیم براش سینه بزنیم ... آی  حسین ..

قربون این اشکت برم، اشکِ شب اول رفقا یه چیز دیگه است، خیلی ارزش داره، آخه مهمون دوجا عزیزِ ، وقتی وارد مهمونی میشه ، میزبان می‌آید درُ به روش باز می‌کنه ، چی میخای؟ بیا تو ... امشب کی درُ برا ما باز کرده

حال و روزم را بیا آقا ببین بهتر نشد

این گدایِ بی‌وفا هم واقعاً نوکر نشد

آخرشم اون چیزی که میخواستی نشدم آقا ... 

درد و غم‌هایم زیاد و این دلم آلوده است

معصیت عادت شد و از من جدا آخر نشد

از فراقت گریه و ناله نکردم یک شبی

اصلاً انگار برام عادت شده .. دیگه به دوریِ تو عادت کردم آقا .. قبلاً بیشتر دلم برات تنگ میشد آقا .. یه شب صدات نمیکردم اصلاً انگار شبم صبح نمیشد .. اما الان یه شب گناه نکنم انگار نمیتونم بخوابم .. چه بلایی سرِ خودم آوردم ... ظَلَمْتُ نَفْسِی، وَ تَجَرَّأْتُ بِجَهْلِی ... 

از فراقت گریه و ناله نکردم یک شبی

دل ندادم به تو و این فاصله کمتر نشد

هر چی سنم بالاتر میره انگار ازت دورتر دارم میشم آقا ... هرچی داره محاسنم موهام سفید میشه انگار دارم تو رو فراموش میکنم ... «لَیْتَ شِعْرِی أَیْنَ اسْتَقَرَّتْ بِكَ النَّوَى ...» کاش الان میدونستم کجایی یوسف فاطمه «بَلْ أَیُّ أَرْضٍ تُقِلُّكَ أَوْ ثَرَى أَ بِرَضْوَى أَوْ غَیْرِهَا أَمْ ذِی طُوًى ، عَزِیزٌ عَلَیَّ أَنْ أَرَى الْخَلْقَ وَ لَا تُرَى ، وَ لَا أَسْمَعَ لَكَ حَسِیساً وَ لَا نَجْوَى » خیلی برام سخته همه رو میبینم و تو رو نمیبینم ... صدایِ مادر مادرِ همه رو می شنَومُ فقط صدایِ مادر مادر گفتنِ تو رو نمیشنوم آقا ... آقا یه گوشه از مجلس میشینه هی به سینه ش میزنه .. هی میگه مادرِ پهلو شکسته ام ... 

از فراقت گریه و ناله نکردم یک شبی

دل ندادم به تو و این فاصله کمتر نشد

توبه‌ها کردم ولی توبه شکستم بعدِ از آن

این چنین بودم که دردِ من دوا دیگر نشد

میبینی این مرگ ها چه جوری شده ! .. بهو میگن فلانی مُرد .. زودم همه فراموشش میکنن ... رفقا به امام حسین میاد انقده جمعه ها منو تو زیرِ خاک باشیم  ...

با چه رویی حاجتم را بر زبان جاری کنم

من‌که دیدم غربتت اما دلم مضطر نشد

خوب کن بدحالی‌ام ، رو برنگردان از گدا

غیر تو اصلاً برایِ من کسی یاور نشد

آخرشم فقط منو تو می مونیم به خدا ‌.. آخرشم اون لحظه همه تنهامون میزارن و میرن .. به امام حسین آخرشم فقط من میمونمُ تنهایی قبرم .. من میمونمُ تاریکی .. من میمونمُ فشارِ قبرم .. مگه اینکه تو بیای یه سری به ما بزنی آقا ...

نوکر ..

امیدش اربابِ ‌‌... امیدش اربابِ

"یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْكَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَا ۖ إِنَّ اللَّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ"

کبوترم که زدم بال در هوای محرم

به گوش می رسد از کوچه ها صدای محرم

ببین که ماهِ عزا باز بی تو می شود آغاز

چرا نمی رسی ای صاحب عزای محرم ؟

برای آن که فقط اندکی شبیه تو باشم

سیاهپوش شدم مثل تو برای محرم

آقای من از ابتدای محرم دعایِ هر شبم این است، بمیرم و نرسم من به انتهایِ محرم .. شنیدم سرِ جدّ غریبتُ کنار نهار آب با لبِ تشنه جدا کردن .. ای حسین .. ای حسین .. مولای من!

چگونه نزد تو بالا بیاورم سرِ خود را

اگر که جان ندهم بین روضه هایِ محرم ..

مولای من ، امام زمانِ من ، ای حجت خدا

چه میشود دهه ای پایِ منبر تو بگرییم

میان روضۀ شب هایِ کربَلایِ محرم 

لأَبکینَّ علیکَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً حسین .. حسین

اَللّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلایَ صاحِبَ الزَّمانِ صَلَواتُ اللهِ عَلَیْهِ عَنْ جَمیعِ الْمُؤْمِنینَ وَالْمُؤْمِناتِ فی مَشارِقِ الاَرْضِ وَمَغارِبِها، وَبَرِّها وَبَحْرِها وَسَهْلِها وَجَبَلِها، حَیِّهِمْ وَمَیِّتِهِمْ، وَعَنْ والِدِیَّ وَوَُلَدی وَعَنّی مِنَ الصَّلَواتِ وَالتَّحِیّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللهِ وَمِدادَ كَلِماتِهِ، وَمُنْتَهى رِضاهُ وَعَدَدَ ما اَحْصاهُ كِتابُهُ وَاَحاطَ بِهِ عِلْمُهُ، اَللّـهُمَّ اِنّی اُجَدِّدُ لَهُ فی هذَا الْیَوْمِ وَفی كُلِّ یَوْم عَهْداً وَعَقْداً وَبَیْعَةً فی رَقَبَتی اَللّـهُمَّ كَما شَرَّفْتَنی بِهذَا التَّشْریفِ وَفَضَّلْتَنى بِهذِهِ الْفَضیلَةِ وَخَصَصْتَنى بِهذِهِ النِّعْمَةِ، فَصَلِّ عَلى مَوْلایَ وَسَیِّدی صاحِبِ الزَّمانِ، وَاجْعَلْنی مِنْ اَنْصارِهِ وَاَشْیاعِهِ وَالذّابّینَ عَنْهُ، وَاجْعَلْنی مِنَ الْمُسْتَشْهَدینَ بَیْنَ یَدَیْهِ طائِعاً غَیْرَ مُكْرَه فِی الصَّفِّ الَّذی نَعَتَّ اَهْلَهُ فی كِتابِكَ فَقُلْتَ: (صَفّاً كَاَنَّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصوُصٌ) عَلى طاعَتِكَ وَطاعَةِ رَسُولِكَ وَآلِهِ عَلَیْهِمُ السَّلامُ، اَللّـهُمَّ هذِهِ بَیْعَةٌ لَهُ فی عُنُقی اِلى یَوْمِ الْقِیامَةِ.

اشک سحر دارم ، غمی سرشار دارم

راهم بده که درد دل ، بسیار دارم

بیچاره ام ، بی سر پناهم ، بینوایم

تنهایِ تنهایم ، ولی غمخوار دارم

اظهار کردم عاشقم ، اما نبودم

آلوده ام ، آلوده ام ، اقرار دارم

از توبه ام ، از ندبه ام خیری ندیدی

تو قلب زار و من فقط آزار دارم

حق داری آقاجان ، اگر من را نبخشی

وقتی که بامن کار داری ، کار دارم

خیلی محبت داشتی ، داری هنوزم

خیلی به دوری از شما اصرار دارم

جان عزیزت ، آبرو داری کن آقا

اصلاً بگو یک نوکر سربار دارم

امروز و فرداهایِ تو کی سر می آید؟

دلواپسم ، چون حالت مُردار دارم

 از سفره ای که فاطمه انداخت اینجا

یک لقمه نان دستم بده ... بیمار دارم

محسن فدای مادرش شد ، پشت در گفت:

در راه تو یک جان بی مقدار دارم

در سایه ی لوای تو منزل گزیده ایم

اما چه سود روی تو هرگز ندیده ایم

آقا کجاست جای تو در زندگیمان

در عمر خویش بدون تو نفس ها کشیده ایم

از روی معرفت قدمی بر نداشتیم

اما بدون معرفت عمری دویده ایم

گاهی همین دعا و فغان ها حجاب ماست

پیله به دور خویش پیاپی تنیده ایم

وقت عمل ز گفته ی خود ساده بگذریم

هرگز عمل نکرده به آنچه شنیده ایم

راضی نشد دل تو از این بندگی ما

آن را که بود باب دل خود گزیده ای

تو رشته ی محبت خود را گره زدی

هرجا که ما زمعصیت آن را بریده ایم

من رشته ی محبت تو پاره می کنم

شاید گره خورد به تو نزدیکتر شوم

بیگانگی نگر که من و یار چون دو چشم

همسایه ایم و خانه ی هم را ندیده ای