آئین مستان

تا کفن بر قد و بالای رسایت کردم

سوختم وز دل پر درد دعایت کردم

آخرین توشه ام از عمر تو این بود علی

که غم انگیز نگاهی به قفایت کردم

حسین وای......

تو ز من آب طلب کردی و من میسوزم

که چرا تشنه لب از خویش جدایت کردم

یارب این دشت بلا، این من و این اکبر من

هر چه را داشتم ای دوست فدایت کردم

به صحرا داشتم ای دوست فدایت کردم

تو تجلی صفات همۀ برتر ها

چقدر سخت بود رفتن پیغمبر ها

قد من خم شده تا خود قد و بالا شده ای

چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

پسرم میروی اما پدری هم داری

نظری گاه بینداز به پشت سرها

کمی راه هم پسرم تا دم ان خیمه برو

شاید آرام بگیرند کمی خواهرها

بهتر این است که بالای سر اسماعیل

همه باشند و نباشند ، فقط هاجرها

مادرت نیست اگر ، مادر سقا هم نیست

عمه ات هست ،به جای همه ی مادرها

حال که آب ندارم برای لب تو

بهتر این است که غارت شود انگشترها

زود تر از همه آماده شدی یعنی که

انچنان خسته نگشته است همه لشگر ها

حسین........

پاشو علیِ‌اکبرم قلب من آروم بگیره
بابای پیرت پسرم اگه نباشی میمیره
راستی مؤذن حرم صداتو یادم نمیره
قربون تحریر صدات، پاشو بازم اذون بگو
بازم یه بابا به منِ خسته‌ی نیمه‌جون بگو
بدون من کجا میری ، کجای آسمون؟ بگو..
فکر نمی‌کردم اینجوری بی بال و پر شی
باید بمونی عصای دستِ پدر شی
میخوام بغل بگیرمت ولی میترسم
تو رو بغل بگیرمت پاشیده‌تر شی
علیِ اکبرم نرو، نمیشه باورم نرو
واویلتا واویلا.....
گریه‌های رقیه رو میشه فراموش نکنی
با رفتنت چراغ این حرم رو خاموش نکنی
دق میکنم اگه به این سوزِ دلم گوش نکنی
پاشو بیا و غربتِ خیمه‌ی زن‌ها رو ببین
اشکای روی صورت این پیرمرد تنها رو ببین
دور و برم کف میزنن، این کف زدن‌ها رو ببین
فکر نمیکردم من بیام نتونی پاشی
تو ارباً اربا بشی و ازم جدا شی
فکر نمیکردم صورتت بریزه بر هم
دیدمت و گفتم شاید خودت نباشی
نشناختمت گل پسرم
چه خاکی ریختن به سرم
واویلتا واویلا.....

رفتی و دیگه کاری از دست منم بر نمیاد
فرق سرت دوتا شده، خون از سرت بند نمیاد
نیزه به پهلوت زدن و نیزه امونِت نمیداد
خواهرم اومده ببین، اومده با چشای تر
پاشو واسه‌م یه کاری کن، آبروی منو بخر
دستای عمّه رو بگیر، دوباره تا حرم ببر
فکر نمیکردی عمه رو اینجا ببینی
یه روزی اونو بین نامردا ببینی
یه روزی هم میاد که از بالای نیزه
عمه رو تو بازار شام تنها میبینی
تو رو به جون خواهرم، بمون علیِ‌اکبرم
واویلتا واویلا.....

برا خداحافظی اومدی

وای عمه وای عمه

از بنی هاشم تو شهید اولی

وای عمه وای عمه

بابات غریبه تو هم برو علی

وای عمه وای عمه

برو علی ای سایه‌ی وفا

گل لیلا گل لیلا

برو ولی میمیرن عمه ها

 گل لیلا گل لیلا

برو علی آروم و بی صدا

گل لیلا گل لیلا

برو ولی ارحم غربتنا

گل لیلا گل لیلا

خیمه همه مضطر، حیف از علی اکبر

وای از گل پرپر، ای وای علی اکبر

دوری ازت قلبمو پر غم میکنه

وای عمه وای عمه

قد برادر منو خم میکنه

وای عمه وای عمه

بابا چجور زره‌ ات رو محکم میکنه

وای عمه وای عمه

فقط یکم پیشش قدم بزن

گل لیلا گل لیلا

یکم قدم دور حرم بزن

گل لیلا گل لیلا

خودت ببین بارون گریه رو

گل لیلا گل لیلا

بسه علی کشتی رقیه رو

گل لیلا گل لیلا

حرفم دم آخر، حیف از علی اکبر

ذکر لب لشکر، حیف از علی اکبر

خیمه همه مضطر، حیف از علی اکبر

وای از گل پرپر ، وای از علی اکبر

ببین بهارم رو خزون کرده عدو

وای عمه وای عمه

فرق سرتو پر خون کرده عدو

وای عمه وای عمه

سرت‌شکست گل ناز ‌حرم

وای عمه وای عمه

پرت شکست مثل مادرم

وای عمه وای عمه

سرت‌شکست گلدسته‌ ی‌ حرم

گل‌لیلا گل‌لیلا

پرت شکست آخ مثل مادرم

گل لیلا گل لیلا

نميشه ‌زد اصلا‌ تنت ‌رو‌ دست

گل‌لیلا گل‌لیلا

اگر عبا بس نیست چادر هست

گل لیلا گل لیلا

تیغ و نی و خنجر٬ درهم شده پیکر

خیمه شده مضطر، حیف از علی اکبر

افتادی از پا ای جانم، ای شمس تابانم

بنگر که از داغ تو روان، خون ز دیدگان

ای قرار من، قاری قرآنم

آید صدای مادرت، غرق به خون پا تا سرت

شد ارباً اربا پیکرت

پرپر گل لیلا، واویلا واویلا

غرق به خون رویت، مویت، بشکسته پهلویت

بنشسته بر پیکرت صد تیر، جای یک شمشیر

ای خدا دیدم، مانده به ابرویت

آورده ام با خود عبا، در آن نَهَم جسم تو را

با خود برم تا خیمه ها

پرپر گل لیلا، واویلا واویلا

ای برق شمشیرم، پیرم، از زندگی سیرم

بنگر کنارت زمین گیرم، بی تو میمیرم

جان من برخیز، من بی تو می میرم

شد سینه ام غرق محن، بابا بگو با من سخن

می خندد این لشگر به من

پرپر گل لیلا، واویلا واویلا

عطر تنت حالا، بابا، پیچیده در صحرا

گوشه به گوشه ز دشت غم، پیکرت بینم

من شدم پیرو، شد خون جگر لیلا

از غم مرا می کشی ام، بودی همه دلخوشی ام

باشی عصای پیری ام

پرپر گل لیلا، واویلا واویلا

زینب بیا بنگر، اکبر، در خاک خون پرپر

آخر ندارم دگر توان، داغ این جوان

زد به دل آتش آه، مُردم ز غم خواهر

من ماندم و این غم علی، این غصه و ماتم علی

ای حاصل عمرم علی

پرپر گل لیلا، واویلا واویلا

ای که دلدار و دل آرا ودل آرایی علی

ماقتیل عشق و تو مارا مسیحایی علی

زاده ی لیلایی و عالم بود مجنون تو

ره زن داغ حسین و جان لیلایی علی

دیده ی یعقوب گر می دید رخسار تو را

دل زیوسف می برید از بس که زیبایی علی

آیینه در آیینه تکثیر نقش پنج تن

چون حسینی و حسن،زهرا و طاهایی علی

درحضورت قامت،سرو از خجالت آب شد

ثانی عباس و پیغمبر سرا پایی علی

گرچه از جام لبت،سیراب گشته خضرها

کشته ی لب تشنه مابین دو دریایی علی

گرچه هر جا پا به پای عشق می آیی چرا

با حسین و زینب از میدان نمی آیی علی

چرا غرق در خون شدی نقش صحرا

چرا پاره پاره ،چرا اِرباً اربا

بنی بنی ، بنی بنی

مزن دست و پا پیش چشمان بابا

مکن عزم رفتن ،رشید تهمتن

نگاهی به اشک ِ منو بغض سقا

بنی بنی،بنی بنی

مزن دست و پا پیش ِ چشمان بابا

تو با خستگی و جهاد و شهادت

تو و تشنگی نه حاشا بک الله

برایم به جز پاره پاره ،تن تو نمانده، نمانده

برایم از آن قد و بالا نمانده

وجود تو جمع علی بود وزهرا

تنت مثل مادر سرت مثل مولا

بنی بنی ،بنی بنی

مزن دست و پا پیش چشمان بابا

میون خاک خونی تو ای ماه جوونم

مثل موهات پریشونم

آروم آروم میزارم من

صورت رو صورت ماهت

دعا کن جون بدم اینجا

میاد بابا به همراهت

بی تو دنیا، علی اکبر

چه دلگیره، علی اکبر

دلم آروم، علی اکبر

نمیگیره، علی اکبر

صدای گریه هامو همه لشکر شنیدن

به اشک من می خندیدن

ببین ای گل قد بابا

زیر بار غمت تا شد

مثل جسم پر از خونت

دل من ارباً اربا شد

جون من، علی اکبر

گل لیلا، علی اکبر

ببین خونه، علی اکبر

دل بابا، علی اکبر

به لب هات آب میریزه، دو دست آسمونی

دیگه تشنه نمیمونی

تو آب خواستی ولی بابا

به جز اشکش نداشت آبی

بمیرم من با کتم تشنه میخوابی

دیگه بابا، علی اکبر

نداره غم، علی اکبر

به بالینت، علی اکبر

میاد جدم، علی اکبر

ترسم پر کشد زتن

از غمت جوان من

مرغ جانم

بر خیز از آن گلو

پیش من اذان بگو

ای جوانم