آئین مستان

هوایِ بارون دارم ، هوای حرم

یه قلبِ مجنون دارم ، برای حرم

دوباره یادم اُفتاد ، شبایِ حرم ..

آی زائری که با اشکِ روون

رفتی سلام ما رو برسون

منم از اینجا می خونم برات

با زائرایِ آذری زبون

قوربان اولوم او آدوا ای شاه خراسان

آقا سنه قوربان

بیچاره گلیب محضریو حضرت سلطان

آقا سنه قوربان

کربُبَلایِ ایران مشهدتِ رضا جان

قبلۀ ماه و خورشید گنبدتِ رضا جان

یا علی موسی الرضا ..

دلم شبیه آهو ، تو دام توئه

لبم همیشه گرم ، سلام توئه

عادتکم احسان ، مرام توئه ..

نقاره خونت وقتی میزنه

حسِ قشنگی آدم می گیره

دست خودم نیست تو رواق تو

اذون که میگن گریه م می گیره

رخصت بده صحنُ بزنم با مژه جارو

یا ضامن آهو

اصلاً اومدم که بزنم پیشِ تو زانو

یا ضامن آهو

هرکسی زائرت شد ، میدونه که در امانِ

آب حیات که میگن ، شربتِ زعفرانِ

کربُبَلایِ ایران مشهدتِ رضا جان

قبلۀ ماه و خورشید گنبدتِ رضا جان

یا علی موسی الرضا ..

قسم به دیدۀ یعقوب و بوی پیرهنی

قسم به شوق اویس و به جذبه‌ای یمنی

قسم به برقِ دو چشمی حسینی و حسنی

«قسم به وعدۀ شیرینِ مَن یَمُت یَرَنی

که ایستاده بمیرم به احترام علی

علی امام من است و منم غلام علی»

فقط علیست که باید خود انتخاب کند

مرا بنا کند او یا مرا خراب کند

«به ذره گر نظر لطف بوتراب کند

به آسمان رود و کار آفتاب کند»

علیست نعرۀ طوفانی‌ام خدا را شُکر

رسید امامِ خراسانی‌ام خدا را شُکر

مرا کشاند قراری هزار شُکر آقا

مرا رساند قطاری هزار شُکر آقا

رسیده‌ام پِیِ کاری هزار شُکر آقا

دوباره این حرم آری هزار شُکر آقا

رسیده‌ام بتکانی مرا زِ غیرِ رضا

رسیده که شوم عاقبت به خیرِ رضا

در این شلوغیِ زائر یک آشنا کافیست

در این هجومِ ملائک همین دعا کافیست

برایِ این همه غم یک رضا رضا کافیست

برایِ اذنِ دخولم سلامِ ما کافیست

که السلامُ علی یابنَ فاطمه آقا

که یا امام رضا یابن فاطمه آقا

میانِ آینه‌کاری و شمسه کاری‌ها

میان این همه  خادم میان زاری‌ها

کنارِ زمزمه‌ها در جوارِ قاری‌ها

رسیده‌ام پس از این ثانیه شماری‌ها

میان اینهمه گیرم که آخری باشم

چه می شود که برایِ تو"حِمیَری"باشم؟

اگر نبود درِ این حرم پناه نبود

برای شانۀ ما هیچ تکیه‌گاه نبود

اگر نبود علی کعبه قبله‌گاه نبود

اگر نبود رضا دل که روبراه نبود

هزار شُکر که مشهد هوای ما را داشت

اگر نبود رضا این گدا کجا را داشت

رسیده‌ام برسانی مرا به میقاتت

مرا بِبَر ملکوتت  بِبَر ملاقاتت

بِبَر کنار خدا تا ظهورِ آیاتت

مرا شراب کن از مستیِ مناجاتت

«پَرَستشی که مدام است مِی پرستیِ ماست

شبی که صبح ندارد سیاه مستی ماست»

شبی که اهلِ حرم شد دلم در آن شبِ سرد

شبی که از روی چرخش بلند شد آن مرد

شبی که از سرطانش خلاص شد بی درد

شبی که دخترکی لال تا زبان وا کرد

به گریه گفت پدر نامِ مادرش بُردی؟

چرا شکایتِ آقا به خواهرش بردی؟

شبی که باز برای گدایی آمده بود

دوباره پیش تو آن روستایی آمده بود

شبی که بعد دو ماه از جدایی آمده بود

که رفت مشهدی و کربلایی آمده بود

رسید و گفت که سر زیر دِین آوردم

سلامی از حرمین حسین آوردم

اگر زِ گرمیِ ما دشتِ سیستان گرم است

اگر خلیج و خزر یا که سیرجان گرم است

که پشت خاکم از این خاکِ آستان گرم است

هزار شُکر تو هستی که پشتمان گرم است

چه غم که سید ما سیدی خراسانیست

و این فلات پُر از قاسمِ سلیمانیست

بگو به بانگِ مگس این عقابِ الوند است

که این دیار پر از قلۀ دماوند است

رضاست آنکه بر این خاک سایه افکنده‌است

بگو به آلِ سعود و یهود بازنده‌ است

بگو به دشمنِ ایران مکن خیالِ دگر

قرار ما همه تا بیست و چند سالِ دگر

خبر داغ داغ از حرم آمده

به دنیا امام الاُمَم آمده

یکی از اصولِ کرم آمده

ولی نعمتِ کشورم آمده

به وجه اتم کبریا را ببین

علی ابن موسی الرضا را ببین

اگر روز و شب خونِ دل خورده ای

اگر مثله من ای دل آزرده ای

و یا اینکه چون لاله پژمرده ای

و در زندگی سخت دل مرده ای

بگو زود یا رب صل علی

علی ابن موسی الرضا المرتضی

اگر طالعم سعد اکبر شده

کنون حالم از قبل بهتر شده

دلم هم رها چون کبوتر شده

اگر روزی ام صد برابر شده

در این لحظه ها گفتم بارها

مدد یا علی ابن موسی الرضا

در اطرافِ این کعبه خیلِ حروف

منظم چونان حاجیان در صفوف

که اینجاست در شعر واجب وقوف

چه زیباست صحنِ امام رئوف

چه خوش ایستادند گلدسته ها

به پایِ علی ابن موسی الرضا

زمانِ درخشیدنِ گنبدش

زمین بوسه میگیرد از مرقدش

شلوغ است دائم سرِ مشهدش

مشخص شد از بخشش بی حدش

طریقی که مَشیِ رسولِ خداست

مرام علی ابن موسی الرضاست

روان تا به سمتِ خراسان شدی

چو آهو به زمردم گریزان شدی

نگو مثلِ ریگِ بیابان شدی

نذر کرد و لعلِ بدخشان شدی

اگر دوست داری بگیری بها

بگو یا علی ابن موسی الرضا

بگوین اگر چه مجوسیم ما

و با اهلِ بدعت عبوسیم ما

به درگاهِ او خاک بوسیم ما

فقیرانِ سلطانِ طوسیم ما

کمک خواستن از خلایق خطاست

مدد کار علی ابن موسی الرضاست

جگرگوشۀ خاتم الانبیاست

که سر تا قدم سیدالاوصیاست

رضا رأفتش مثلِ خیرالانساست

ولیِ خدا و امام الهدی ست

بوَد قبلۀ هفتم اولیا

مزارِ علی ابن موسی الرضا

طبیبانه ما را دوا میدهد

مریضیِ ما را شفا میدهد

به آواره ها زود جا میدهد

چه بی منت آب و غذا میدهد

خوشا آن فقیری که روزیش را

گرفت از علی ابن موسی الرضا

به طاها و خُلقِ عظیمش قسم

به مولا و لطفِ قدیمش قسم

به زهرا و ابنُ الکریمش قسم

به سلطانِ طوس و حریمش قسم

به لطفِ خدا ، مرتضی دوستیم

علی ابن موسی الرضا دوستیم

اگر می تراود زِ لب ها علی

اگر نعره دارم سراپا علی

ندارد دلم قبله الّا علی

که دیدم خدا را فقط با علی

خدا عالی ستُ و معلی علی

بُوَد بعد بسم تعالی ، علی

اگر کوچۀ ما چراغانی است

اگر سقفِ این شهر بارانی است

اگر زلفِ ما در پریشانی است

اگر حالِ ما باز طوفانی است

که ایران تمامش خراسانی است

که ما خاک هستیم ، بالا علی ست

اگر روزگاریست حالم بدست

اگرلحظه هایم پریشان شده ست

گره ها سراغم اگر آمده ست

اگر غم به امروزِ ما سر زده ست

علاجش فقط دیدنِ مشهدست

بخوان زیرِ ایوان طلا یا علی

بهشت است و نورست در این فضا

که سوء القضا گشت حُسن القضا

سراپا پُرم از دمی جانفزا

چه امشب ،چه فردا ،چه روزِ جزا

علی ابن موسی الرضا المرتضی

مرا کافی اینجا و آنجا علی

فقیری که اینجا به زحمت رسید

زیارت نخوانده به عزت رسید

سلامی نکرده سلامت رسید

دعایی نگفت و اجابت رسید

عنایت رسید و عنایت رسید

فقیرِ تو بود و شد آقا علی

حرم پر شده از کبوتر رضا

ولی ما کلاغیمُ بی پر رضا

به ما حق بده پشتِ این در رضا

نداریم ما جایِ دیگر رضا

گرفته حرم بویِ مادر رضا

نداریم جز تو به زهرا علی

شبی آمدم مثله بیچاره ها

نشستم کمی پیشِ فواره ها

گره خورده بودم چو آواره ها

اسیرِ قفس ها و دیوارها

که ناگاه با بانگِ نقاره ها

براتِ مرا کرد امضا علی

چه بی منت اینجا دوا میدهند

نجف را درین صحن ها میدهند

بگو کاظمینُ تو را میدهند

مدینه و یا سامرا میدهند

وپایینِ پا کربلا میدهند

امیری حسینٌ و مولا علی

اگر مرده ام باز جانم دهید

اگر خواب هستم تکانم دهید

مریضم حرم را نشانم دهید

من از آنِ مولایم آنم دهید

کمی در حرم استخوانم دهید

مرا جایِ دیگر مبادا علی

چه میچسبد اینجا جوابت دهند

و جا گوشۀ انقلابت دهند

درآن صحن باشی و آبت دهند

سرت رویِ زانو و خوابت دهند

و در خواب هم آفتابت دهند

چه میچسبد آری به رویا علی

اگر چشم اینجا به امیدِ توست

سرِ سالِ ماهم شبِ عیدِ توست

در این سینه ها نورِ توحیدِ توست

فقط روشناییِ خورشیدِ توست

و این روضه ها گیرِ تاییدِ توست

بخوان تا محرم تو مارا علی

منم روبرویت علیک السلام

پُر از آرزویت علیک السلام

منو گفتگویت علیک السلام

تو و اشکِ رویت علیک السلام

به یادِ عمویت علیک السلام

تو هم داده ای دل به سقا علی

به امرِ رضا مثلِ ابنِ شبیب

فقط گریه کن بر حسینِ غریب

بخوان روضه ها را به ابن شَبیب

زتیری مهیبُ و ز شَیبُ الخَضیب

زِآهی غریب و زِ خَدالتَریب

بگو وا حسن وا حسین یا علی

امشب بر آن سرم که جنون را ادب کنم

بر چهره تو صبح و به روی تو شب کنم

لب‌لب‌کنان به یاد لبت باز تب کنم

شیرانه سر، تصرف ری تا حلب کنم

وز آه خود کِشَم به بخارا، بخار را

...علی علی یاعلی ...

با مرتضی علیست باور علی مدد

یا مرتضی است شانه به شانه به یا صَمد

هستم مرتضی خدا هر دو معتمن

جوشانده ایی ز نسخه ی  عیسی است این سند

گردم کند خونِ دَم ذوالفقار را

السلطان ابالحسن عالم و آدم عاشقتن

شده دلم با تو هموطن

با تو دل بی قرار من میره تا خدا

...هلاکتم یا امام رضا...

هیشکی به جز تو ... سلطان ما نیست

هیجا شبیه حرم امام رضا نیست

صحن و سرات دریا ،دریا

ذکر همه آقا،آقا

...دلتنگتم یا امام رضا..

ماه مهربون من ستاره آسمون من

مثل امام زمون من درد محبانت به جون من

بین عاشقا هلاکتم یا امام رضا

کسی مثل تو ... پیدا نمیشه

برای ما هیشکی امام رضا نمیشه

دلم شده شیدا،شیدا..

گم بود و شد پیدا ،پیدا..

دلتنگتم یا امام رضا

هیشکی به جز تو سلطان ما نیست

هیجا شبیه حرم امام رضا نیست

صحن و سرات دریا،دریا..

ذکر همه آقا،آقا ..

..دلتنگتم یا امام رضا..

قلبم پر حرارت دوای دردم زیارت

جلو ضریحت قیامت لبا لبم از کرامت خاک زائرا

...هلاکتم یا امام رضا..

ایران با اسمت... صفا گرفته

هر کیو میشناسم ازت... شفا گرفته

اسمت منو برده بالا

تا نزدیک عرش اعلا

..دلتنگتم یا امام رضا...

هیشکی به جز تو سلطان ما نیست

هیجا شبیه حرم امام رضا نیست

ای شرط لا اله الا الله

ای پاره ی تن رسول الله

علی ابن موسی ابن جعفر بن محمد

ابن علی ابن حسین  ابن علی  ولی الله

جونُم،وای عُمرُم،بی تابُم،برای دیدارت
سر میذارُم، میُّفتُم به پای زوارت
ای پسر موسی بن جعفر
امام رضا كیه از تو بهتر
آقا فُدای اسم قشنگت
ای اُینه ی زهرای اطهر
ای امام مهربونُم
به حق صاحب الزمونُم
جون هر چی مردِ مولا
درد زائرات به جونُم
عاشق وقتی، زهرا هم براش میسازه
تا مولا هست، تنها هم خودشو نمیبازه
دلای همه پا به پای شهیدات
صدای همه تو صدای شهیدات
نگای همه به نگای شهیدات
اسمِ توئه رو لبای شهیدات
غیر عشقت نمی دونُم
غیر اسمت نمی خونُم
مهربون جون جوادت
از در خونت نرونُم
جونُم،وای عُمرُم،بی تابُم،برای دیدارت
سر میذارُم، میُّفتُم به پای زوارت
باز كویرا عینِ باغِ
این ترونه داغِ داغِ
هدیه امام رضا از
دستای شاهِ چراغِ
جونُم،وای عُمرُم،بی تابُم،برای دیدارت
سر میذارُم، میُّفتُم به پای زوارت
یه شب، وقتی، پشت پنجره ی فولادت
دیدی، داریم، جون میدیم برای اولادت
خشكیِ دل هارو دریا كِردی
شور قیامتی بر پا كِردی
می دونم ای آقا جونم اِمشو
كربلامونو امضا كردی
هر كی با حسینِ یاالله
كربلا میریم ان شاالله
هر كی اِذن كربلاشه
 از رضا میگیره والله
جونُم،وای عُمرُم،بی تابُم،برای دیدارت
سر میذارُم، میُّفتُم به پای زوارت

ای عرشیان به شهر خراسان سفر کنید
شب را در این بهشت الهی سحر کنید
با زائرین این حرم الله سر کنید
مدح رضا چو آیه ی قرآن ز بر کنید
عید بزرگ شیعه ی آل پیمبر است
میلاد هشتمین حجج الله اکبر است

ای دل بگیر جان و به جانان نظاره کن
بر چهره ی حقیقت ایمان نظاره کن
یک لحظه بر تمامی قرآن نظاره کن
در دست نجمه نجم فروزان نظاره کن
میلاد پاره ی تن زهرا و احمد است
شمس الشموس، عالم آل محمد است

این مظهر جمال خداوند اکبر است
آیینه ی تمام نمای پیمبر است
خورشیدِ نجمه یا مه افلاک پرور است
قرآن روی سینه ی موسی ابن جعفر است
بر خلق آسمان و زمین مقتداست این
جان رو نما دهید که روی خداست این

روشن هزار سینه سینا به نور او
چشم هزار موسیِ عمران به طور او
صف بسته اند خیل رُسل در حضور او
دل بحر بی کرانه ای از شوق و شور او
ریزد برات عفو خدا از نظاره اش
دوزخ بهشت می شود از یک اشاره اش

هر قامتی که سرو لب جو نمی شود
هر صورتی که وجه هوالهو نمی شود
هر پادشه که ضامن آهو نمی شود
هر کس که نام اوست رضا، او نمی شود
در طوس پاره ی تن احمد بود یکی
آری رئوف آل محمد بود یکی

ای خَلق خاک پای تو یا ثامن الحجج
جانِ جهان فدای تو یا ثامن الحجج
قرآن پُر از ثنای تو یا ثامن الحجج
ایمان بود ولای تو یا ثامن الحجج
دین را به جز ولای تو اصل و اصول نیست
تهلیل بی ولای تو هرگز قبول نیست

گردون هماره دور زند در طریق تو
خورشید خِشتِ گوشه ی صحن عتیق تو
با آن همه کرامت و لطف دقیق تو
خود را شمرده اند گدایان رفیق تو
دستی که دست لطف خدا می شود تویی
شاهی که خود رفیق گدا می شود تویی

یکسان بود به وقت عطای تو خاص و عام
فرقی نمی کند به دَرَت شاه یا غلام
سلطان ندیده ام ز گدا گیرد احترام
پیش از سلام، زائر خود را کند سلام
پیوسته دست بر سر زوار می کشی
تو کیستی که نازِ گُنه کار می کشی

پاییزِ بوستان دل ما بهار توست
در شهر طوسی و همه عالم دیار توست
گل بوسه ی امام زمان بر مزار توست
شیعه به هر کجا که رود در کنار توست
چشم و چراغ و محفلم اینجاست یا رضا
هر جا سفر کنم دلم اینجاست یا رضا

شرمنده ام از این که بپرسند کیستم
از ذره کمترم نتوان گفت چیستم
در پرتو کرامت خورشید زیستم
روزی که نیستم به کنار تو نیستم
با یک دَم تو صبحدم عید می شوم
در آفتابِ صحن تو، توحید می شوم

گل از نسیم صبحِ بهشت تو بو گرفت
خورشید پیش روی تو از شرم رو گرفت
ماه از فروغِ خشت طلایت وضو گرفت
بی آبرو ز خاک درت آبرو گرفت
من دور گندمِ کَرَمِ تو کبوترم
ردّم نکن که از همه بی آبروترم

ای نقش دیده و دل ما جای پای تو
روح الامین کبوتر صحن و سرای تو
مضمون بده که از تو بگویم برای تو
"میثم" کجا و گفتن مدح و ثنای تو
راهم بده که ذاکر ناقابل توأم
انگار اینکه خاک ره دعبل توأم