آئین مستان

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جا مونده دخترت، توی خرابِ
رودست من، جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت، یه شبه شد پیر
دلم شداز، همه جهان سیر
امون از این، غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

این طعنه ها، حَقَّم نبود
یادم مگه میره محلۀ یهود

خونِ دلم، بازوم شبیه مادرم 
شده کبود

چهل روزه تو رو، ندیده زینب
صدات زدم هر روز و هر شب
دیگه جونم رسیده بر لب

یادم نرفته اون لحظه ی آخر
صدات میزد چجوری مادر
فدای اون بدنِ بی سر

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جامونده دخترت توی خرابِ
رو دست من جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت یه شبه شد پیر
دلم شد از همه جهان سیر
امون از این غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

ای وای ای وای

رسیده کاروان یاس اقاقی و لالۀ خزون دیده

رسیده خواهری که گل های باغشُ دست روزگار چیده

همون زینب که بی علمدار اکبر و قاسم و علی اصغر

رسیده بی پناه بی محرم و غریبُ اسیر بی یاور

مثل ما عزاداره عزاداره

چهل روز که بی یاره

چشاش ابر بهاره

روضه خونه کنار پیکر بی سر

به یاد بوسۀ آخر وصیت های مادر

((پاشو ای نور دیده

ببین زینب خمیده))

پاشو از جا

بغل کن خواهری که قدش خمیده و چشمای تَرش تاره

کسی که چهل شب تو صحرا بدون تو یا اخا شد آواره

پاشو مرحم رو قلب زخمی بزار که از غصه ها دلش خونه

نگیری کاش سراغ اون دختری رو که مونده توی ویرونه

چهل روز دلم تنگ برای تو

به لب دارم نوای تو

حسین جونم فدای تو

چهل روز شدم تنها و بی سامون

شدم حیرون و سرگردون برادر تو بیابون

((پاشو ای نور دیده

ببین زینب خمیده))

بازم آقا

صدام کن تا که زائر کربلا بشم با دلی که شد بی تاب

بیام و زیر قبۀ تو صدات کنم که دوست دارم ارباب

همیشه شوق دیدن کربلا رو من توی این سرم دارم

حسین جان اذن کربلامو من از دعاهای مادرم دارم

بازم امسال من عاشق دعوت کن

بازم آقا تو قسمت کن که باشم کربلاتون

بازم امسال میخوام بین حرم باشم

آقا جون تو دلت جاشم

بمیرم کاش براتون

حسین جانم حسین جان....

چهل روزه پاییزی که هر ثانیه اش مثل یک سال گذشت

چجوری بگم داداش به چه شیوه ای و چه منوال گذشت

من هرباری و که دیدم توی قافله شمر رو با خنجرش

جلوی چشمای خسته ام فقط صحنه تلخ گودال گذشت

همون لحظه که رو سینه ات پرید

موهاتو گرفت سرت رو برید

الهی بمیرم برات تشنه بودی

روی پیکرت داشتی زخم و کبودی

بریده نفس میزدی ای برادر

آخه چکمه سنگینه راحت نبودی

حسین غریبم.....

چهل روزه پاییزی که با بدترین بخت و اقبال گذشت

کتک خودم از مردها شب و روزهای من به جنگجال گذشت

به یاد لب تشنه ات شدم روزه ای کشتۀ بی کفن

نمازام حسین جانم نشسته و با قامت دال گذشت

پیش چشمای تر خواهرت

میخوردن شراب کنار سرت

جسارت به من شد لحظه لحظه

هنوزم به یادش وجودم میلرزه

چقدر حرمله رد میشد از کنارم

نگاهم میکرد با دو چشم هرزه

حسین غریبم.....

چهل روزه پاییزی برا خواهر تو به هر حال گذشت

خدا میدونه اما چی به طفل های بی پر و بال گذشت

چجوری بگم وقتی رقیه کنار سرت جون سپرد

حسین جان برا غسلش چه چیزها تو فکر غسال گذشت

همه درداش از اون زجر کشید

بمیرم براش چقدر زجر کشید

توی کودکی مثل یک پیرزن شد

رقیه ام شهیده دور از وطن شد

شبیه خودت دخترت هم غریب بود

ببخشم برادر آخه بی کفن شد

حسین غریبم.....

چقده تو این چهل روز بی تو سختی کشیدم

چقده تو این چهل روز پی ناقه دویدم

چقده دلم می خواست که ببینمت اما

سر تو روی نی بود به سرت نرسیدم

به سرت نرسیدم، نرسید هیچکی به دادم

خاطرات تو داداش مگه میشه بره یادم

تو بگو مگه آخه چقده صبر داره آدم

صبرمو مثل سرت بریدن حسین

با لگد حساب من رسیدن حسین

شامی ها همه مثل یزیدن حسین

زینبم به کربلا رسیدم حسین..........

ناراحتم از دوری ولی چاره ندارم

تو بگو اگه زینب خوشی داره ندارم

به دیدن تو داداش اومدم ولی افسوس

چادری به جز این چادر پاره ندارم

آره چاره ندارم به جز اینکه اشک بریزم

یا اینکه بگم از درد دل و حال مریضم

نمی دونی چه کرده با من این دوری عزیزم

مثل یک شکسته قلبم حسین

گریه کن که گریه داره  قصه ام حسین

یک نفس میون راه نشستم حسین

زینبم به کربلا رسیدم حسین..........

تا همیشه میمونه غمی که توی سینه اس

خواهرت راهی کن رهسپار مدینه اس

میدونی رباب میخواد کنار تو بمونه

روضه خون ما تو راه تا مدینه سکینه اس

هنوز هم صدای گریۀ اصغر توی گوشم

هنوزم قد سیراب شدنم آب نمی نوشم

تا اون وقتی زنده ام برای تو مشکی میپوشم

اومده وداع کنه باهات خواهرت

من دارم میرم مدینه با دخترت

تو بمون کنار اصغر و اکبرت

زینبم به کربلا رسیدم حسین..........

من زینبم از صحنه های جنگ اومدم
از فتح شهر فتنه و نیرنگ اومدم
سرافراز ولی دلتنگ اومدم
عباس نبود سرِ رامون نشستن
عباس نبود دست ماها رو بستن
عباس نبود فرق منو شکستن
وای حسین حرف بود که شنیدیم
سنگ بود که می بارید
مشت بود که می اومد ، ولی خدا دید
عباس نبود سرِ رامون نشستن
عباس نبود دست ماها رو بستن
عباس نبود فرق منو شکستن
وای حسین حرف بود که شنیدیم ،
سنگ بود که می بارید
مشت بود که می اومد ، ولی خدا دید
من از چهل شامِ سیاه و تار اومدم
از زجر سرگردونی تو بازار اومدم
با این چشای خونبار اومدم
عباس ندید سنگایِ روی بامو
عباس ندید نالۀ دخترامو
عباس ندید هلهله هایِ شامو
وای حسین هیچ کسی توی بازار
حالم رو نفهمید
اشکامو ندیدی ، ولی خدا دید
 عباس نبود سر رامون نشستن
عباس نبود دست ماها رو بستن
عباس نبود فرق منو شکستن  
وای حسین حرف بود که شنیدیم
سنگ بود که می بارید
مشت بود که می اومد ، ولی خدا دید
من اومدم با نیزه ها دنبال سرت
تو اومدی با سر به دنبال دخترت
منو کشت غمِ یاسِ پرپرت
من بودم و گریه و آه و ناله
من بودم و تنِ کبودِ لاله
من بودم و جنازه ی سه ساله
وای حسین از بس که کتک خورد ،
از بس که نخوابید
جونش به لب اومد ولی خدا دید
حسین...

پای پیاده، هم پای جاده

 ره می سپارم به عزم زیارت

در کوله بارم، چیزی ندارم

 غیر از دلی مست شوق شهادت

مولا، می خوام دلم پر از تو باشه

آقا، نخواه که از تو دل جدا شه

ای یار، دلدار، سالار

دلبسته یاد توام، وای وای وای

دربند و آزاد توام، وای وای وای

وای، نمی خوام بی تو زنده باشم

وای، نخواه تا که از تو جدا شم

آقا نظر کن، این شب رو سر کن

شام دمشق و یمن رو سحر کن

آقا حسین جان، زار و غریبیم

در جاده ها زائر عطر سیبیم

مولا، زمانه را ستم گرفته

آقا، دل یتیما غم گرفته

آقا آقا آقا

با اینکه چیزی ندارم، وای وای وای

که پای عشقت بذارم، وای وای وای

وای، به شوق تو آواره هستم

وای، به ذوق نگاه تو مستم

پای پیاده، همپای جاده

زائر شده این دل تنگ ساده

مولا یا مولا، دل بی قراره

دل عاشق و خسته از انتظاره

آقا، بهشت و بی شما نمی خوام

آقا، به شوق یاری تو می آم

آقا آقا آقا

دلبسته راه توایم، وای وای وای

دیوانه ماه توایم، وای وای وای

سرمست احساس توایم، وای وای وای

سرباز عباس توایم، وای وای وای

آه، به این زائرانت نگاه کن

آه، برای فرج هم دعا کن