آئین مستان

یابن عم کوفه میا هیچ کس یار تو نیست

زین همه خلق یکی طالب دیدار تو نیست

میثم آسا به سردار هوادار توام

تا نگویند کسی میثم تمار تو نیست

یوسف فاطمه از کوفه حذر کن که دگر

غیر غم قافله ای بر سر بازار تو نیست

زان همه نامه نگاری که نوشتند بیا

یک نفر نامه نویس بر در دربار تو نیست

پادر این معرکه مگذار که جان در خطر است

برو آنجا که کسی در پی آزار تو نیست

فکر و رحمی به جوانی اکبر کن

ز آنکه رحمی به دل دشمن خونخوار تو نیست

گر بیایی به جز از خنجر و شمشیر و سنان

میزبان تو و عباس علمدار تو نیست

گربیایی هدف تیر شود اصغر تو

ایمن از باد خزان آن گل گلزار تو نیست

لااقل اهل حرم را تو به همراه میار

که حیا را خبری برسر اشرار تو نیست

تا که سیلی نخورد دختر دردانه تو

کوفه جای زن و فرزنددل افکار  تو نیست

آب مهریه زهرا ست ولی بر لب آب

قطره ای بهر لب خشک گهر بار تو نیست

میا کوفه که اکبر نوجوان است

علی اصغرت شیرین زبان است

میا کوفه که زینب خوار گردد

اسیر فرقه کفار گردد

تمام عشق را بار شتر کن

دو چشم خویشتن دریای درّ کن

اگر قصد دیار کوفه داری

تمام مشکها را خوب پر کن

چنان در کوفه من غمگسارم

گه بر دیوارها سر می گذارم

دل دیوار ها هم گر چه سنگ است

از این بهتر پناهگاهی ندارم

سرم را خاک راه خواهرت کن

دو طفلم را غلام اکبرت کن

ای آنکه مهر خاتم بوسیده حنجرت  را

ارباب من تو هستی دریاب نوکرت را

ای نور چشم زهرا با چشم دل نظر کن

با دست بسته بنگر سرباز سنگرت را

صیاد بی همتت در سنگر شهادت

از سنگ کین شکسته بال کبوترت  را

مولا بیا به کوفه کاین بی حیا جماعت

در خاک و خون کشیدند پیغام آورت را

این کوفیان بی دین از نسل مدینه برگرد

اینجا میا که دشمن سازد جدا سرت را

خواهی اگر بیایی تنها بیا به کوفه

همراه خود میاور شش ماهه اصغرت را

ترسم به کوفه آئی بینی تو قطعه قطعه

با تارک شکسته آزاده اکبرت را

ترسم به  کوفه آئی لب تشنه خصم کافر

سازد جدا ز پیکر دست برادرت را

مسلم از فراز بام می دهد بر تو پیام

جانب کوفه میا حجت حق ای امام

کوفیان را به خدا شرم و حیایی نبود

نه همین شرم و حیا بلکه خدایی نبود

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

نزد این قوم دنی گر شوی  تو مهمان

میزبانیت کنند با نیزه و تیر و سنان

گر بمیرد ز عطش رقیه آبش ندهد

غیر سیلی به خدا کس جوابش ندهد

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

گر بیایی اکبرت زیب نی گردد سرش

گردد از تیر و سنان پاره پاره پیکرش

قاسمت کشته و عباس تو پرپر بشود

هدف تیر ستم گلوی اصغر بشود

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

دست من را بسته اند جانم از کین خسته اند

بهر قتل تو میا منتظر بنشسته اند

گربیایی سرت از سنگ ستم می شکند

شرح جانسوز ز غمت نیش قلم می شکند

بگذر از کوفه میا

ای عزیز مصطفی

می بارد از هر بام و در، سنگ ملامت / از من گذشت اما سر زینب سلامت

تو اي خدیو انس و جان / بر او سلام من رسان

از کوفه بگذر

پیوند مهرت بسته دست و گردن من / بنگر تماشایی شده جان دادن من

 با جسم پاره پاره ام / بین بر سر قناره ام

از کوفه بگذر

 خون ریزد از باغ رخم، همچون شکوفه / با خون نویسم بر در و دیوار کوفه

این لحظه هاي آخر است / مسلم فداي رهبر است

 از کوفه بگذر

 این آتش حسرت مرا، سوزد سرا / پا گفتم بیا اما میا اي پور زهرا

دل کرده احساس خطر / از کوفه کن قطع نظر

 از کوفه بگذر

من اولین فدایی تو هستم

من دل به تار موی تو ببستم

ای پور ختم المرسلین

احوال عاشق را ببین

میا به کوفه

دشمن نپندارد که من حقیرم

من بر تو پور فاطمه اسیرم

من خانه بر دوش توام

من حلقه در گوش توام

میا به کوفه

مُسلم نمایان مُسلم تو کُشتند

دون فطرت اند و خنجری ز پشت اند

مردانشان کمتر ز زن

مهمان کُش پیمان شکن

میا به کوفه

یاری ز یک زن از بَد زمانه ست

از طوعه خواهم آب اگر بهانه ست

من شمع بی پروانه ام

من طایر بی لانه ام

میا به کوفه