آئین مستان

غفّاری و حکیمی و ربّی و داوری / فوق عروج وهم و فراتر ز باوری

از هر چه دیده‌اند و ندیدند خوب‌تر / وز هر چه گفته‌اند و نگفتند برتری

خالی ست از ثواب و پر است از خطا و جرم / پروندۀ سیاه مرا هر چه بنگری

من کمترم از این که بسوزانی‌ام به نار / تو برتری از این که به رویم بیاوری

خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم / من عبد کوچکم تو خداوند اکبری

پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت: / من بندۀ فراری و تو بنده‌پروری

در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است / حتی گر از گناه همه خلق بگذری

من داخل بهشت ولای علی شدم / باور نمی‌کنم که تو در دوزخم بری

ما را هماره بار معاصی به روی دوش / تو دم به دم حوائج ما را برآوری

من گناهکار و تو بخشنده و کریم / کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری

منبع:کتاب صیام تا قیام