آئین مستان

به راهِ ولایت، خوش آن کس که شود فداییِ تو

قلوبِ محبین، بُوَد مَضطرُ و کربلاییِ تو

سلامِ ما به کام خشک و عطشان

سلامِ ما به پاره هایِ قرآن

سلامِ ما به آن پیکرِ غرقِ خونِ عریان ..

توکه یوسفِ مصطفی بودی

توکه جانِ خیر النسا بودی

بگو از چه رو در مسیرِ شام

هلالِ رویِ نیزه ها بودی ..

حسین جان .. حسین جان ..

منم عبد و اسیر و مبتلایت

دلِ من .. دلِ من ..

گره حورده به عشقِ کربلایت

همیشه .. همیشه ..

بُوَد حُبُّ الحُسین عزتُ و جاهم

حسین جان .. حسین جان ..

ببین درمانده ام، بده پناهم

تویی تمامیِ دار و ندارم

شود بی تو سیاه روزگارم

به زیرِ تیغِ عشقت عاقبت جان می سپارم

به قربانِ آن ماهِ رخسارت

دلِ عالمی شد گرفتارت ..

مرا کن فداییِ راهِ خود

قسم بر دو دستِ علمدارت

علمدار .. علمدار ..

چه شد دستِ علمگیرِ بلندت

برادر .. برادر ..

چی اومد سرِ اَبرویِ کمندت

پاشو پشت و پناهِ حرمِ من

پاشو تنها سپاهِ حرمِ من

پاشو دشمنا هستن تویِ راهِ حرمِ من

کنارِ برادر زمین خوردم

جلو چشمِ لشکر زمین خوردم

شده علقمه مثله پشتِ در

درست مثلِ مادر زمین خوردم