آئین مستان

"اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ و عَجِّلْ فَرَجَهُم وَ أهلِك أعدائَهُم
لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ ، حسبُنَا اللّهُ وَنِعْمَ الْوَكِیلُ نِعْمَ الْمَوْلَى‌ وَنِعْمَ النَّصِیر
أَسْتَغْفِرُ اللهَ الَّذی لا إِلـهَ إِلاّ هو اَلْحَیُّ الْقَیُّومُ ، الرَّحْمنُ الرَّحیمُ ذُوالجَلالِ وَ الإِکْرامِ وَ أَتُوبُ إِلَیْه
بِالحُجَّةِ اِلهی العفو..."

در این کویرِ تشنه پُر از دیده ی تَریم
چشم انتظار چشمه ی جوشانِ آخریم
ما را مصیبت و غمِ دوری هلاک کرد
ای منجیِ بشر نظری کن که مُضطَریم
آره مضطریم ، اما مضطر حقیقی زینبِ، دور تا دورش رو دشمن گرفته بود،اما دلش می گفت:حسین رو رها نکن برو جایی که دل میگه،اومد بالا تَل زینبیه، نزنید حسینم رو....
از کودکی به آلِ علی دل سپرده ایم
دلداده ی قدیمی ِ آلِ پیمبریم
هر بار روضه خوان به شهیدان گریز زد
دیدیم بین معرکه در خون شناوریم
هر روضه ای که بود ما هم تو روضه بودیم، روز هشتم ما هم با علی اکبر اِرباً اربا شدیم،روز نهم انگار با اباالفضل تیکه تیکه شدیم، روز عاشورا اسب رو بدن امام حسین فقط نرفت،انگار ما هم زیر سُمِ اسب پرپر زدیم....
خدمتگزار فاطمه بودن کجا و ما
ما عبد فضه ایم و غلامانِ قنبریم
ماه خدا رسیده و در بین اهلبیت
شکر خدا که سی شب مهمان مادریم
مادر چرا رنگ از رُخ ماهت پریده؟
مادر چرا خون از گریبانت چکیده؟
مادر چرا دیگر نمی آید صدایت؟
رفتی ز دنیا یا خدا داده شفایت ؟
با فاطمه در آتش عشق تو سوختیم
ما خاکسار کوچه ی تو، خاک آن دَریم
بِالحُجَّةِ اِلهی العفو...

گرچه شایسته ی هر گونه ملامت هستم

مهمان تو در این ماه کرامت هستم

دور ماندن ز غمت عاقبتش در به دری است

بر سر کوی تو دنبال اِقامت هستم

از سزاواریِ من نیست مرا می بخشی

شرم سارِ کرم و لطف و مرامت هستم

دل بیمار از آن شد که ز تو دور افتاد

تا که نزدیک تو هستم به سلامت هستم

نکند از من و بهبودی من نا اُمیدی

که به هنگام دعا غرق کسالت هستم

یا که شاید نکند از نظرت افتادم

دیدی که از بس چنین در پی غفلت هستم

بهر من از نَفَسِ اهل عبادت نشدم

بس که محروم ز اصحاب سعادت هستم

من خودم درد سر خویش شدم می دانم

من خودم باعث این خواری و ذلت هستم

رمضان هست ولی باز ز خود می پرسم

این من هستم که سر کوی تو دربست هستم

کرم فاطمه گر حشر نگیرد دستم

پیش همه رسوای قیامت هستم

اگر آقای خراسان نرسد بر دادم

بر پای ساحت تو غرق خجالت هستم

من دلم گرم حسین است مرا می بخشی

هرچه هم باشم اگر بچه ی هیئت هستم

من اشتباه کرده ام ولی مرا رها نکن

بجز تو کیست که به این بی سر و پا کمک کند

گناه کردنم به آبروی من لگد زده

به این بدونِ آبرو ، کسی چرا کمک کند

اگر حوار میزنم ، اگر که جار میزنم

میان راه مانده ام ، یکی مرا کمک کند

نگو که تحبس الدعا شدم ، نگو رها شدم

بگو چه حربه ای است به من ، بجز دعا کمک کند

برای من که قبح غفلت و گناه ریخته

حیا بهترین دواست ، به من حیا کمک کند

بیا مرا درست کن ، بیا ضرر نمیکنی

نمیشود خدا همش ، به خوبها کمک کند

به هر کجا که میروم ، ضمانتم نمی کنند

به طوس میروم مگر ، امام رضاکمک کند

اگر که خورده کار من گره ، گره گشا که هست

به عاشقان،رقیه ، گره گشا کمک کند

چقدر تا دم سحر ، سر بریده ی پدر

به دخترسه ساله رویِ  نیزه ها کمک کند

زناقه زجر لعنتی مرا زمو بلند کرد

به دخترتو بابا ، عمه زیر چکمه ها کمک کند

دلِ ما معتکف کوی خدا شد الحمد

درِ این ماه به روی همه وا شد الحمد

رحمت و مغرفت از لطف خدا می‌بارد

دعوت عام ز هر شاه و گدا شد الحمد

به گنهکار بگو ماه دعا شد برگرد

حاجت عبد خطاکار روا شد الحمد

آری یک عمر اگر توبه شکستی بازآی

توبه این‌جاست که پُر قدر و بها شد الحمد

دست بردار ،تهی دستیِ ما عیبی نیست

که شفیع همه کَنزُالفقراء شد الحمد

جوشش عفو کریم و نظر لطف رحیم

آنقدر هست که بر ما هم عطا شد الحمد

خُفتَم و خواب مرا فیض عبادت دادند

لب فرو بستم و تسبیح خدا شد الحمد

از سحر تا دم افطار لبم آب نخورد

پس نصیب عطشم آب بقا شد الحمد

جگرم سوخت کمی یاد حسین افتادم

نفسم هم نفسِ کرببلا شد الحمد

ساقی‌ام حضرت سقای حرم عباس است

مشک او، اشک شد و گریه‌ی ما شدالحمد

این گنهکار کجا و سحر کوی حسین

مستجاب عاقبت انگار دعا شدالحمد

از شب قدرِ همان سال گذشته تا حال

بارها قسمت من صحن رضا شد الحمد

عن‌قریب است که گویند فلانی جا ماند

باز هم قافله رفت و دلمان این‌جا ماند

امشب روضه ی امام رضا بخونیم،نکنه بمیریم،بریم زیر خاک،روضه ی اون آقایی که مثل مار گزیده به خودش می پیچید،هیچکی نمی تونست کمکش کنه،از هیچ جا نمی اومدن کمکش، دلم میخواد یه بار دیگه بیام دَمِ باب الجوادش،بگم:قربون جوادت،قربون جوادت...قربون جیگر دوتایی تون،که پاره پاره شد،آخه توی امام ها دو نفر دست و پا زدن از اثر زهر،یکی هم تو قتگاه دست و پا می زد...الهی به امام رضا:الهی العفو

نه آهی مانده تا از دل برآرم
نه اشکی تا که از خجلت ببارم
همه سرمایه‌ام این دست خالی است
فقیرم غیر از این چیزی ندارم
دگر از خویشتن مأیوسم اما
به فضل و رحمتت امیدوارم
گناهم را به یک «العفو» گفتن
تو می‌بخشی ، ولی من شرمسارم
جحیمت را کنم دریای رحمت
به اشک مخفی شب‌های تارم
اگر خوبم اگر بد ، هر که هستم
امیرالمؤمنین را دوست دارم

سفره باز است بیایید غذا آماده ست

هر کجا صحبت توبه ست خدا آماده ست

بهترین فصل پریدن به خدا اکنون است

بال پرواز بگیرید هوا آماده ست

شهر را با خبر از سفره احسان سازید

آن کریمی که کشد ناز گدا آماده ست

ای که جا مانده ای از توبه ی ماه شعبان

فرصت توبه در این ثانیه ها آماده ست

خوب یا بد همه آیید که دعوت شده اید

که در این بزم برای همه جا آماده ست

دیگر از دردگناه آه کشیدن کافیست

هر چه درد است بیارید دوا آماده ست

الهی العفو ...

ماه احسان علی و حسن و فاطمه شد

سفره ی شمس جدا ، شاه جدا آماده ست

شام جمعه ست با آمدن ماه خدا

سفره ی مادری خون خدا آماده ست

آخر درد دلم روضه بخوانم خوب است

مجلس گریه ی ما اهل بکاء آماده ست

دل من پر زده و باز به گودال رسید

تا سر شاه عطش نیزه چرا آماده ست ...

تا نشیند به روی بوسه گه پیغمبر

خواهرش دیدکه یک چکمه به پا آماده ست

حسین وای...

تیز میکرد سر خنجره خود را نامرد

حرمله گفت که ای شمر بیا آماده ست