آئین مستان

آیینۀ تمام نمای خداعلیست

نقشی که زد رقم، قلم ابتدا، علیست

دست خدا ، زبان خدا ، صورت خدا

در بندگیش ، بندۀ بی انتها علیست

جان رسول و لحم رسول و دم رسول

شیر خدا و شیر رسول خدا علیست

بعد از نبی به هر زن و مرد مومنی

مولا علی ، امام علی ، مقتدا علیست

ذکر علی به وقت دعا یامحمد است

ذکر نبی به درگه معبود یا علیست

مولای دیگران ، دیگری بود و دیگری

یا رب گواه باش که مولای ما علیست

زیباترین دعا به لب شیعۀ علی

یا مصطفی محمد یا مرتضی علیست

دانید جای شیعه به روز جزا کجاست

سوگند میخورم به خدا هر کجا علیست

نفس رسول ، آنکه به جای رسول خفت

تا جان کند به راه پیامبر فدا ، علیست

دشمن به دشمنی خود اقرار میکند

مردی که داشت بازوی خیبر گشا علیست

بسم اله کتاب خداوندگار را

هرکس که با علیست بداند که با علیست

چشم خدا ، قسیم جحیم و جنان به حشر

دست خدا و لنگر ارض و سما علیست

تنزیل و نور و مریم و طاها و مومنون

یاسین و توبه و زمر و هل اتی علیست

گفتم دعا کنم که نگاهی به ما کند

دیدم که استجابت و ذکر و دعا علیست

بر حشر چون لوای خدا سایه افکند

گردد عیان به خلق که صاحب لوا علیست

آن بت شکن که در حرم ذات کبریا

بگذاشت جای دست خداوند پا علیست

در «انّما ولیکم الله» سیر کن

تا بنگری ولی دگرانند ، یا علیست ؟

روز غدیر گفت نبی در غدیر خم

یا رب تو باش ناصر هرکس که با علیست

آن کس که از ولادت خود تا شهادش

یک لحظه دل نداد به دست هوا علیست

این قول شافعی ست که در شعر ناب خود

گفتا مرا علیست خدا ، یا خدا علیست؟

میثم هنوز صوت پیامبر رسد به گوش

فریاد میزند که امام شما علیست

خدا میخواست چشم او فقط عینُ الیقین باشد

خدا میخواست دستِ او فقط حبلُ المتین باشد

خدا میخواست تیغِ او میان کفر و دین باشد

خدا میخواست نام او به نام خود قرین باشد

خدا خود را که مؤمن خواند منظورش همین باشد

که میخواهد تنها علی امیر المؤمنین باشد

خدا تصویری از خود را زمانی که به قاب انداخت

خدا را شکر ما را هم به پایِ بوتراب انداخت

صبا خاک وجود ما به آن عالی جناب انداخت

رطب هایِ نجف وقتی دهان ها را به آب انداخت

ضریحِ غرق انگورش مرا شط شراب انداخت

سراهی میکشم وقتی شرابش این چنین باشد

دلم مست است تا ساقی امیر المؤمنین باشد

علی منظور از می ها از این هو هو هی هی ها

علی میجوشد از هر لب لب ما یا لب می ها

علی موسیقیِ باران که میبارد پیاپی ها

فدایِ شاه راهش که به مژگان میکنم طی ها

سمرقند و بخارا و حجاز و کعبه و ریحا

علی حقُ و علی حیُ پس از نقطه چین باشد

فقط وصفِ خدا وصف امیر المؤالمنین باشد

خدا وقتی بهشتی رویِ دامانِ نجف دارد

بهشت از دور رویایِ بیابانِ نجف دارد

چه غم دارد کسی خورده ای نانِ نجف دارد

که زهرا هم دو چشمش را به ایوانِ نجف دارد

چه کم دارد خدا وقتی که سلطانِ نجف دارد

خدا را میتوان بینی اگر آیینه این باشد

خدا را شکر مولایم امیر المؤمنین باشد

به حیرت کعبه میبیند شکوهی آسمانی را

ظهور نقطۀ بسم الله سبع المَتانی را

نبی میبوسدش از لب همین جام دهانی را

به میدان میرود بینَد زمین خانه تکانی را

به تیغ آب دار او به هر سو سر پرانی را

همیشه مرکبش دُل دل برای فتح زین باشد

رمیدن هایِ لشگر از امیر المؤمنین باشد

نه تنها وقت رزمش زهره هاشان از جگر ریزد

نه تنها وقت میدان داری اش کوه از کمر ریزد

که از جبریل و عزرائیل حتی کرک و پر ریزد

نه تنها پیش او صحرایی از تیغ و سپر ریزد

که از تیغ و سپر کُفار و مشرک بیشتر ریزد

نمی اُفتیم از پا تا علی حِسنِ حَسین باشد

نمی اُفتیم از پا تا امیر المؤمنین باشد

اگر توفیق باشد سر به پای قنبر اندازیم

فلک را سخت بشکافیم و طرحی نو در اندازیم

بُوَد کان شاه خوبان را نظر بر مَنظر اندازیم

که دست افشان غزل خوانیم و پا کوبان سر اندازیم

که از خاک نجف خود را به خوض کوثر اندازیم

به نامش بشکند هر سد اگر دیوار چین باشد

ولیِّ رهبرم وقتی امیر المؤمنین باشد ...

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری
خورشید دمیده ز عبایی که تو داری
از بنده نوازی و عطایی که تو داری
آقای جهان است گدایی که تو داری
ما خاک بخیلیم و شما ابر سخایی
محبوب شده از کرمت شغل گدایی
چون جامه که بر قامت زیبا بنشیند
مهر تو به دلهای مصفا بنشیند
هرکس به دلش مهر تو آقا بنشیند
مهرش به دل حضرت زهرا بنشیند
لطف خود زهراست که ما اهل یقینیم
آن روز دعا کرده که امروز چنینیم
تو آینه داری و کلام تو گهر بار
در وصف تو ماندند...چه گفتار و چه اشعار
حقا که زلالی و نجیبی و نسب دار
بر شیر ندارد اثری زوزه ی کفتار
در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد
با آل علی هر که در افتاد ور افتاد
محراب چشم تو همه راه سر به راه کرد
شد سر به زیر هر که به چشمت نگاه کرد

حضرت خیر البشر، پرورده ی خیر الانام
حضرت مولی الموالی، حضرت عالی مقام
حضرت عین الیقین، سر رشته ی حبل المتین
آیت الله العلی، بر کل آیات عظام
حضرت مشکل گشا، روح دعا و التجا
ای به هر دردی دوا، ای زخم ها را التیام
حضرت صاحب سند بر مسند ملک ابد
صاحب دار الشفا، دار البقا دار السلام
حضرت نعم الامیر، ای عامر امر کبیر
حاکم هر انقلاب و هر جهاد و هر قیام
حضرت سر سلسله، بالا نشین قافله
بر سر ما، سایه سار دودمانت مستدام
حضرت شاه نجف، ای مالک بیت الشرف
حضرت لطف مکرر، حضرت جود مدام
عالمی پشت سرت، السابقون السابقون
زنده ام با وعده ی انا الیه الراجعون
دور پیشانی خود، پیچیده ای اسرار را
جان عالم بر لب آمد، باز کن دستار را
گنج ها می جوشد از، خاک قدم هایت ولی
وصله ی نعلین تو، پیچیده کرده کار را
روز خندق، جای جن و انس عبادت کرده ای
یک تنه با ضربه ای، برداشتی این بار را
فرق بین حق و باطل هستی و، در روز حشر
تو معیّن می کنی، آرایش حضّار را
هفت شهر عشق را، عطار دنبال تو گشت
ما هم عازم گشته ایم، این راه نا هموار را
آسمان ها در نجف، با هم طلاقی می کنند
دست حق، گردانده دور گنبدت پرگار را
حق ز ناز شست تو فرمود، ای احمد ببین
اعتبار ذوالفقار حیدر کرار را
وحی بر افلاک شد، از جانب پروردگار
لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار
نام تو بین دل و تشویش، حایل می شود
عطر تو هر جا بپیچد سحر، باطل می شود
تو هزاران سال، از خورشید نورانی تری
روز و شب با گردش چشم تو کامل می شود
آنقدر مشکل گشایی، انبیا هم مثل ما
یا علی گویند وقتی کار مشکل می شود
دین ما دینیست که، غیر از همه احکام شرع
راه و رسم عاشقی را، نیز شامل می شود
قبل ما گفتند و ما هم، همچنان خواهیم گفت
هر که از عشق تو دیوانه، شد عاقل می شود
من برای دیدنت، خود را محیا می کنم
عاقبت هر کس، به دیدار تو نایل می شود
وعده ی دیدار دادی، تا قدم رنجه کنی
خاک قبر از اشک های شوق من، گل می شود
جان به شوق، دیدن روی تو آسان می دهم
بعد مردن باز هم، با دیدنت جان می دهم
گفته هایت در تن عالم، طنین انداز ماند
هر چه که گفتی، علم شد، هر چه نگفتی راز ماند
ای امام هر امام، ای چشمه سار معجزات
در میان نسل پاکت، قدرت اعجاز ماند
خانه ای بت خانه بود و، چون تو را شد زادگاه
مرکز توحید شد، در رتبه ی ممتاز ماند
بوذر و عمار، در چشم تو مستقرغ شدند
جعفر طیار، با دست تو در پرواز ماند
یا امیرالمومنین گفتیم و عشق آغاز شد
هر که محرم بود در بدو همین آغاز ماند
چارچوب خالی خیبر، شهادت می دهد
هر دری را باز کردی، تا قیامت باز ماند
ما که گفتیم از تو اما، از تو گفتن نیست این
قبل از این وادی، هزاران خواجه ی شیراز ماند
در بیان مختصر، اسلام مطلق با علیست
در تمام آسمان ها، حک شده حق با علیست
عالمان مجتهد، تا عارفان خرقه پوش
منتظر هستند، تا کی این تاک می آید به جوش
طعم انگور ضریح نقره را هر کس چشید
از حراس و هول محشر هم نمی آید به هوش
بوسه ای بر خوشه ای از نقش انگورش زدم
حاملان عرش با هم یک صدا گفتند نوش
خواجه بار این امانت، کار فال و قرعه نیست
بار عالم را، به جز حیدر، که میگیرد به دوش؟
مستم و از شعر هایم، می تراوش می کند
گر بمیرم هم، زبان من نخواهد شد خموش
ساقی ما، سهم هر کس را به قدرش می دهد
سهم قلب و سهم دست و سهم چشم و سهم گوش
هر کسی در جایگاه خویش او را دیده است
هم در اوج عرش، هم در حجره خرما فروش
روزی از بیت علی، پیدا و پنهان می خورد
عالم از دست امیر المومنین، نان می خورد
سایه ایم، اما میان نور پنهان می شویم
تو تلالو می کنی، و ما فروزان می شویم
بوی ایوان نجف، ما را دگر گون می کند
بی اراده ذره ای، در دست طوفان می شویم
تا غبار سرد دنیا، می نشیند روی دل
جذبه ات می آید و، از نو مسلمان می شویم
عشق یعنی، هر چه جانان خواست، جانا جان بخواه
می پسندی آنچه را جانان ما، آن می شویم
تا قیامت هر کجا حرف از فدایی های توست
لشکر اعزامیت، از خاک ایران می شویم
قلعه عشق است، هر جا خاک فرزندان توست
با هزاران حلقه دور قلعه، دژبان می شویم
دست ما بادا، الی مادام بر دامان تو
جد و آباد و عیال و اهل ما، قربان تو

خرد را یافتم گفتم علی کیست
بگفت آنکس که وصفش حد کس نیست
علی ویران نشینِ عرش پیماست
از این پایین تر از آن نیز بالاست
نه لوح و نه سپهر و نه قلم بود
علی پیشِ خدا پیشِ از عدم بود
همه در هر زمان وصفش شنیدند
 نمی دانم وِرا کی آفریدند ...

 شب معراج نشنیدی که احمد
در آن خلوت سرای حی سرمد
بهر جانب که چشم خویش بگشود
علی بود و علی بود و علی بود

 چه گویم تا نریزد آبرویم
تو خود گو کیستی تا من بگویم
نمایِ جزر و مدِ ذوالفقارت
رجز خوان میشود بهرِ وقارت
چو شمشیرِ تو با جسمی ستیزد
چونان افتد که دیگر برنخیزد ...
ثواب نیست ثوابی که بی ولایِ علی ست
نماز نیست، نمازی که بی علی برپاست
به آیه آیۀ قرآن بحقِ پیغمبر
که راه غیرِ علی راهِ نیستی و فناست
علی کسی است که یک ذرّه از محبت او
نجات بخش تمامیّ خلق روز جزاست
من و جدا شدن از مرتضی خدا نکند
که هرکه گشت جدا از علی، جدا زخداست
حدیثی از دو لبِ مصطفی مرا ست به یاد
به آب زر بنویسم اگر رواست ، رواست
خدا گواست پی دشمنِ علی نروم
حلال زاده رهش از حرام زاده جداست ...

حرام باشد اگر رو به غیر او بزنیم
کریم تر زعلی هیچ‌سفره داری نیست
مقابل حرمش آسمان کند تعظیم ...
به جز مقابل او  جای خاکساری نیست ...
علی تجلّی سبحان ربی الاعلی ست
ثواب بردن نامش تبسم زهرا ست
دلم گرفته بهانه سلام شاه نجف ...
که قبله گاه دلم گشته بارگاه نجف ...
تمام صحن علی بوی فاطمه دارد
شمیم سیب می آید میان راه نجف
صفای هر سحرش گریه برغم زهراست
به گوش میرسد آرام سوز آه نجف
قرار ما همه باب الرضا همان جایی
به سوی شاه خراسان بود نگاه نجف
 قسم به نم نم اشکم پس از اذان صبح
چقدر بوی حسین میدهد فضای نجف