آئین مستان

با صدایِ مناجاتت،شبا مادر بیدار میشم

اشکاتُ وقتی می بینم،دوباره بیقرار میشم

انگاری میبری از خاطرت درداتُ هرشب

که میشه خرج همسایه دعاهایِ تو مُرتب

یک هم فکر ما باش واسه ی خودت دعا کن

سه ماه داری می سوزی تویِ آتیشِ این تب

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

وقتی حالت رو می پرسم

چرا مادر دَمَق میشی

پا میشی واسه دلگرمیم

ولی زود بی رمق میشی

چرا گلبرگ گُونَت غرقِ شبنم میشه مادر

میدونم که یه روزی درد تو کم میشه مادر

یعنی میشه دوباره حالِ این خونه عوض شه

یعنی میشه ببینم بسترت جمع میشه مادر

دنیامه نگاهت، فدایِ رویِ ماهت

میسوزم با اشکُ،میسوزم با آهت

مادر مهربونی،روحِ خونهِ مونی

حرفِ رفتنُ نزن،خیلی تو جَوونی

واویلا،واویلا....

بزار دستت رو، رویِ شونم

وقتی که داری پا میشی

نَفَسِت بند میاد آخه

هر دفعه جا به جا میشی

میدونی وقتی اُفتادی زمین، من چی کشیدم

تا ابد از جلو چشمام نمیره هرچی دیدم

همه دنیا خراب شد رو سرم اون لحظه ای که

تو زیر دست و پا بودی صدات رو می شنیدم

وای از این زمونه،دردام بی اَمونه

دردایِ دلِ من،قدِ آسمونه

واویلا،واویلا....