آئین مستان

چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو، برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
چه غروب غم انگیزی می دونی تو بدترین حالم
عین تیر و نیزه و شمشیر دنبال تنت تو گودالم
با قلب خون دیدم انگشت رو برید ساربون
انگشترت بود تو دستش سیلی زد به دخترت
رها شده روی حرمله به روم وا شده
چه غروب غم انگیزی نداره زخم دلم مرحم
روم نمیشه که بگم داداش بسته دستامو یه نامحرم
خیمه ات حسین خیمه ات حسین
سوخته با موی رقیه ات حسین
هی اومدن منو قربه الی اللهی زدن
با کعبه نی میبرن ناموستو بزم می
چه غروب غم انگیزی روی نیزه اشک میریزی
بچه ها رو تنت افتادن شبیه برگای پاییزی
فریاد زدم تا که رو سینه نشست داد زدم
نگو برو برمیگردونه چرا تن تو رو
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی
پر پر زدی نفس آخر و بی سر زدی

کار اشقیا به انتها رسید

بعد دقایقی که سرتو برید

پیام ذوالجناح به خیمه ها اومد

صدای ناله ای با سوز و آه اومد

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

شهزاده ای بلند صدا میزد به جمع

فرار کنید آخه ریخت همه چی بهم

یه دختر یتیم با گریه میدوید

حرمله میدوید ، رقیه میدوید

لال شی زبون من به حیله میدوید

حرمله میدوید ، عقیله میدوید

بمیرم بهتره آخه چی بگم من از علیاء مخدره

بمیرم بهتره مگه همبازی یک بی حیا دختره

بمیرم بهتره یکی گوشواره ی دخترشو میبَره

چه بوی خونی و چه بوی دودیه

یه داداش علقمه ست یکی تو گودیه

صبور فاطمه چی به خدا میگه

این دفعه خواهرش داره با آه میگه

علیکن بالفرار ، علیکن بالفرار

خیمه آتیش گرفت ریز و درشت اگر

یه لشکری با یه قبیله در نبرد

صدای زینبه بیا منو بزن

سکینه جان سریع گوشوارتو بکن

موهای دختر بیتابو ول کنید

سپر منم فقط ربابو ول کنید

نخونم بهتره ماجرای معجرو ندونم بهتره

نخونم بهتره فکر کنم لال شِه دیگه زبونم بهتره

روضه سنگینه زبون قاصر

یا مظلوم بلا ناصر

عزیز زهرایی ، میون اعدایی

برات بمیرم من غریب و تنهایی

شد شب عاشورا تو فکر فردایی

تو فکر فردایی ، غریب و تنهایی

با تن صد پاره رو خاک صحرایی

کسی کنارت نیست غریب و تنهایی

مثل تنت رو خاکا دل منم میسوزه

تشنه لبی داداشم آخه الآن چند روزه

حسین غریب مادر ...

تو قتلگاه میشه چه جار و جنجالی

تو هم غریبونه میون گودالی

با نیزه ها کردن جای همو خالی

با تن عریانت میون گودالی

چون بدنت میشه چکمه و پامالی

راهی نداری تو میون گودالی

میبُرن انگشتت رو به خاطر انگشتر

میاد صدا از گودال حسین غریب مادر

حسین غریب مادر ...

از اون رگ پاره خون زد و شد جاری

حیف که نمی تونم بیام برا یاری

نیزه تو حلقومت با ضربه ی کاری

بمیرم عباست نبود برا یاری

سرت رو نِی بالاست لبات شده قاری

فدات بشه خواهر غریب و بی یاری

میان حالا پیراشون عصا به دست با کینه

شمرو دیدم با خنجر نشسته بود رو سینه

حسین غریب مادر ...

کِی بزنم بوسه به حنجر خونیت

مرهم دستامو رو زخم پیشونیت

وصیت مادر بوسه به رگهاته

بوسه به رگها و خشکی لبهاته

تازه شروع میشه کار من از فردا

اسارت و غربت غروب عاشورا

همه امید زینب میری و تنها میشم

چیکار کنم از دوری نرو نرو از پیشم

حسین غریب مادر ...

بذار که یه کم نگات کنم عزیز دلم
غم تو چشاتو میبینم می ریزه دلم
یکم برات قرآن می خونی
بگو داداش پیشم می مونی
بزار یکم دستاتو روی قلبم
کنار من می موندی ای کاش
تو که بری میمیرم داداش
ببین داره می لرزه دلم از غم
جدایی انگار شده تقدیرم
از این دلشوره دارم میمیرم
حسین ای جانم.......
یه چیزی بگو دلم آروم بگیره یکم
همه اومدن فقط تورو بگیرن ازم
داداش نگیر چشماتو از من
فدای این کهنه پیراهن
چه خاکی بعد از تو به سرم میشه
می ترسم از اون گودال تنگ
از این همه نیزه تیر و سنگ
چشام بارون صدام می لرزه
امان از خنجر امان از نیزه
حسین واویلا.........

زنم اما از این پس مردمیدان تو خواهم بود

تو فرمانم بده من تحت فرمان توخواهم بود

بنا کن خیمه رامن خم به ابرویم نیاوردم

بیا حاجی من اینک به قربان تو خواهم بود

اگر اذنم دهی شب پاسبانی میدهم تاصبح

به تاجان دربدن دارم نگهبان تو خواهم بود

زبانم در دهان آماده یک خطبه غراق

ز نسل ذوالفقارم تیغ بران تو خواهم بود

اگررخصت دهی من نیز چادر بر کمر بندم

در این میدان یکی از جنگجویان تو خواهم بود

کنون که کشته اشک است نام تو به جان من

که تاپایان عمر خویش گریان تو خواهم بود

مگو آه ای برادر روز عاشورا به چشم خویش

یکی از شاهدان سنگباران تو خواهم بود

ببینید ببینید، شب است و همه خوابند
به رخ رنگ ندارند همه تشنه آبند
مکن ای صبح طلوع........
اگر صبح بیاید شود حادثه افزون
گلوی علی اصغر شود پاره و پر خون
اگر صبح بیاید کند ناله و غوغا
سکینه چو ببیند به نیزه سر بابا
مکن ای صبح طلوع........
به فردا همه گلها شود پرپر و نیلی
یکی به تازیانه یکی به ضرب سیلی
بمیرم که چو مویش رخ سه ساله گردد
ز خار دشت پایش پر از آبله گردد
مکن ای صبح طلوع........