آئین مستان

ای سلام ما نثارت ای بقیع

ای دل ما بی قرارت ای بقیع

آن دیاری که شد از وهابیت

بارها بر تو جسارت ای بقیع

کعبه ی دلهای زار شیعه ای

ای دل ما هم جوارت ای بقیع

یاد تو ای وادی غربت کند

هر دلی را پر حرارت ای بقیع

کی شود تا سر به دیوارت نهم

لحظه ای باشم کنارت ای بقیع

اینجا دیار عشق و مستی و جنون است

اینجـا دل هر عـاشقی دریای خون است

اینجـا هــوای چشــم هــا ابری ابری

اینجا ندارد شیعه از خود هیچ صبری

دلها در اینجا غرق در اندوه باشد

بر سینه سنگین غمی چون کوه باشد

این قبرهایی را که ویران خراب است

نه قبر قلب ماست زیر آفتاب است

این خاک،خاک چار مرد آسمان است

چون قبر مادر قبر اینان هم نهان است

تاریک دلها نور را باور نکردند

شرم از رسول حضرت داور نکردند

تا چند قدمی این قبر ها قبر پیغمبر، قبر خانم نمی دونیم کجاست میگن تو بقیع؛ اون شاعر خیلی جانسوز گفت: رفتم بقیع یه نگاه به گنبد پیغمبر، یه نگاه به قبرستان بقیع گفتم یا رسول الله

می سوزد از غم شیعه تا فردای محشر

این قبر بابا باشد این قبر دختر

گفت اینو گفتم یه اهل ظرافتی جلومو گرفت گفت اشتباه خوندی؛ بگو

این قبر بابا باشد کو قبر دختر

تاریک دلها نور را باور نکردند

شرم از رسول حضرت داور نکردند

کفر و نفاق و کینه را ترکیب کردند

طاق و رواق بقعه را تخریب کردند

ای مزار غریب چار امام

ای بهشت بقیع بر تو سلام

عطر گل های احمدی داری

لاله های محمّدی داری

چار خورشید را هم آغوشی

غرق نوری و باز خاموشی

خاک تو رشک آسمانی هاست

سند غربت ائمه ی ماست

گر چه ویرانه ای، دل آرایی

تو معطر به اشک زهرایی

آخر یه روز شیعه برات حرم می سازه

حرم برای تو شه کرم می سازه

خدا کنه حاجت ما یه روز روا شه

بقیع تو آقا مثل کرببلا شه

آخر یه روز ضریحتو بغل می گیریم

حسن حسن میگیم پای ضریح می میریم

آخر برات یه گنبد طلا می سازیم

شبیه گنبد امام رضا می سازیم

سقاخونه به پا کنیم با شور و احساس

سر قبر ام البنین مادر عباس

آی کبوتر که نشستی روي گنبد طلا 

هر کجا پر میزنی تو حرم امام رضا

من کبوتر بقیعم با تو خیلی فرق دارم 

جای گنبد سرم به روي خاک ها می ذارم

اونجا هر کی می پره طائر افلاکی می شه 

اینجا هر کی می پره بال و پرش خاکی می شه

اونجا خادما با زائرا مهربونن 

اینجا زائرا رو از کنار قبرا می رونن

تو که هر شب می سوزه صد تا چراغ دور و برت 

به امام رضا بگو غریب تویی یا مادرت