آئین مستان

مه رجب، مه تسبیح، ماه صدق و صفاست 

مه نماز، مه روزه، ماه ذکر و دعاست 

مه عبادت پروردگار حیّ ودود 

مه محمد و ماه علی، مه زهراست 

نسیم صبحگهش خوب تر ز بوی بهشت 

فضای شامگهش بهتر از نسیم صباست 

طلوع این مه نورانی از شب اول 

ولادت وصی پنجم رسول خداست 

امام پنجم شیعه، محمد دوم 

که خاک درگهش این چار امّ و هفت آباست 

تمام دانش در لوح سینه اش محفوظ 

تمام قرآن در مصحف رخش پیداست 

اگر به ذره نظر افکند شود خورشید 

وگر به قطره نگاهی کند همان دریاست 

محمدی که محمد سلام داده بر او 

که خود سلام محمد سلام ارض و سماست 

سلام را چو جواب سلام باید گفت 

شفای دیدة جابر جواب آن مولاست 

قیام علمی او چون قیام سرخ حسین 

پیام زندة او انقلاب کرب و بلاست 

کلام اوست شکافندة تمام علوم 

علوم را نفسش خوشتر از دم عیساست 

دُری ز مخزن علمش به دست شیعه بود 

که نام آن دُر مکنون دعای عاشوراست 

به کور چشمی ناباوران تیره درون 

مزار و بارگهش در مدینة دل هاست 

به بزم شام که بیش از چهار سال نداشت 

علیه پور معاویه ناگهان برخاست 

بسان رعد خروشید آن چنان که هنوز 

بنی امیّه به هر دور و هر زمان رسواست 

گشود لب که یزیدا به قوم خویش مبال 

که نسل شان ز حرام است و اصل شان ز خطاست 

دهد به کشتن آل رسول رأی کسی 

که او ز پشت پدر نبود و ز نسل زناست 

گهی بسان رعیت گرفته بیل به دوش 

گهی به نور هدایت به خلق راهنماست 

روا بود که به افلاک سر بلند کنیم 

ندا دهیم محمد امام پنجم ماست 

هنوز دشمنش از عفو مانده شرمنده 

هنوز خُلق خوشش روح بخش اهل ولاست 

هنوز کرسی درسش بود به شانة عرش 

هنوز شعشعة دانشش به اوج سماست 

هنوز علم به دنبال او روانه بود 

هنوز سائل درس و تعلّمش دنیاست 

هنوز زمزمة قصة عزیز و عُزیز 

از آن ولیّ الهی شنیدنش زیباست 

خدا گواست جدا از خدا و قرآن است 

هر آن کسی که مسیرش ز اهل بیت جداست 

مدینة دل شیعه بقیع دیگر اوست 

از آن جهت دل مؤمن، همیشه عرش خداست