آئین مستان

نه آهی مانده تا از دل برآرم
نه اشکی تا که از خجلت ببارم
همه سرمایه‌ام این دست خالی است
فقیرم غیر از این چیزی ندارم
دگر از خویشتن مأیوسم اما
به فضل و رحمتت امیدوارم
گناهم را به یک «العفو» گفتن
تو می‌بخشی ، ولی من شرمسارم
جحیمت را کنم دریای رحمت
به اشک مخفی شب‌های تارم
اگر خوبم اگر بد ، هر که هستم
امیرالمؤمنین را دوست دارم

سفره باز است بیایید غذا آماده ست

هر کجا صحبت توبه ست خدا آماده ست

بهترین فصل پریدن به خدا اکنون است

بال پرواز بگیرید هوا آماده ست

شهر را با خبر از سفره احسان سازید

آن کریمی که کشد ناز گدا آماده ست

ای که جا مانده ای از توبه ی ماه شعبان

فرصت توبه در این ثانیه ها آماده ست

خوب یا بد همه آیید که دعوت شده اید

که در این بزم برای همه جا آماده ست

دیگر از دردگناه آه کشیدن کافیست

هر چه درد است بیارید دوا آماده ست

الهی العفو ...

ماه احسان علی و حسن و فاطمه شد

سفره ی شمس جدا ، شاه جدا آماده ست

شام جمعه ست با آمدن ماه خدا

سفره ی مادری خون خدا آماده ست

آخر درد دلم روضه بخوانم خوب است

مجلس گریه ی ما اهل بکاء آماده ست

دل من پر زده و باز به گودال رسید

تا سر شاه عطش نیزه چرا آماده ست ...

تا نشیند به روی بوسه گه پیغمبر

خواهرش دیدکه یک چکمه به پا آماده ست

حسین وای...

تیز میکرد سر خنجره خود را نامرد

حرمله گفت که ای شمر بیا آماده ست

باز هم توبه کنان پشت درت آمده ام

شب به امید عطای سحرت آمده ام

نظری کن که پی یک نظرت آمده ام

نفس آلوده به سوی گذرت آمده ام

یاد دادی که اگر عاصی و سرگردانم

زشت این است رخ از روی تو برگردانم

مست بود، دید امام صادق علیه السلام در گذر دارن تشریف میارن، حالا چه کنم با این بوی دهانم، روش برگردون طرف دیوار، مست بود ولی حیا کرد، همین که امام صادق داشت رد می شد فرمود: تو هر حالی هستید از ما رو برنگردونید. یعنی رو برگردوندن از خدا بدتر از مستی....

نعمتم دادی و با نعمت تو بد کردم

مهلتم دادی و تقصیر مجدد کردم

لطف کردی عوضش غفلت بی حد کردم

بار ها آنچه ز من بر نمی آمد کردم

چه کنم عذر مرا گر نپذیری امشب

کاش از این بی سرو پا دست بگیری امشب

چشم من خشک شده حال بکا نیست که نیست

جرات معصیتم هست حیا نیست که نیست

دست بی خیر مرا اذن دعا نیست که نیست

خبری در دلم از نور خدا نیست که نیست

تا بخواهی تو در این قلب هوس هست که هست

حس وابستگی ام بر همه کس هست که هست

بار عام از تو رسیدست که دعوت شده ام

یکی از سفره نشینان ضیافت شده ام

خوب شرمنده این رسم رفاقت شده ام

باز بد جور هوایی زیارت شده ام

کربلا قبله ی دل هاست دلم تنگ شده

شاهد حال من آقاست دلم تنگ شده

پدری آمده آرام کند دختر را

زینب اینجاست که بوسه بزند حنجر را

آمده زنده کند خاطره مادر را

دم رفتن زده محکم گره معجر را

چقدر خواسته با گریه از او تا نرود

میدود پشت سر شاه که تنها نرود

کاش کور میشدم نمیدیدم کسی رو سینه ات نشسته، با لگد بدنت زیر رو کرد آی بابا... از اینجا به بعد من از حال رفتم دنیا سیاه شد، حالا فهمیدم؛ من الذی قطع وریدک رگ های گردنت کی بریده. ای حسین.....

از گنه دم  به دمم آتش طوفنده شدم
هم شدم از توبه خجل،هم زتو شرمنده شدم
صاحب من خالق من داور من یاور من
حیف تو را داشتم و غیر تو را بنده شدم
شعله ای از نار بودم شاخه ای از خار بودم
با نظر رحمت تو باغ گل از خنده شدم
قطره بودم بحر شدم ذره بودم مهر شدم
بلکه درخشنده تر از مِهر درخشنده شدم
وصل تو شد عزت من هجرتو شد ذلت من
با تو سرافراز ولی بی تو سرافکنده شدم
وای بر این بندگی ام، مرگ براین زندگی ام
مرده یک عمرم و در خاک لحد زنده شدم
بار خدایا کرمی، از یم اخلاص نمی
کز شرر عُجب و ریا آتش سوزنده شدم
سیل گنه برد مرا، بحر بلا خورد مرا
وای که من غرق در این بحر خروشنده شدم
خاک قدوم ولی ام، میثم دار علی ام
با نفس شیر خدا زنده و پاینده شدم
*فرمود: موسی اگه یه بار منو صدا میزد، دستشو می گرفتم میاوردمش بیرون ،
 آخه سفینه ی نجات بودن کار موسی نیست، من وقتی کشتی نجات به دادم برسه میگم : حسین ... ای حسین

الهی العفو، الهی العفو

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

شد بهار سر مستان، پایان خزان آمد

مژده ای گنهکاران ماه رمضان آمد

ذکرهر دل آگاه، یا کریم یا الله

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

ماه توبه و غفران

ماه رحمت و احسان

ماه دوستی با حق

ماه دوری از شیطان

ماه دلبر دلخواه، یا کریم یا الله

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

تو کریم و بخشنده

من عبد سرافکنده

تو غنیِ ذاتی

من محتاج ترین بنده

رحمی به منِ گمراه، یا کریم یا الله

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

بر خلق مجیری تو

آگه از ضمیری تو

توبه ها شکستم من

بس که دستگیری تو

بار گنهم همراه، یا کریم یا الله

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

از تو کرم و بخشش

از من عذر و هم خواهش

بی ولایت حیدر، طاعات چه بی ارزش

دل در گروه آن شاه، یا کریم یا الله

یاکریم یا الله، یا کریم یا الله

کی بر دل و جان ما از جام علی بخشند

ای کاش شبی ما را با نام علی بخشند

دلدار دل جانکاه، یا علی ولی الله

یا علی ولی الله، یا علی ولی الله

خدایا گر ، بنده ای بدکارم
شوق رحمت دارم
اشک غم می بارم ، بی قرارم
سلاح من چشمان ترم
من به پشت درم
جان مولا وا کن
جان مولا وا کن
جان مولا وا کن ، بی قرارم …
اخه مگه تو چه گناهی کردی انقد گریه می کنی  مگه تو چقد سن داری؟ تو میفهمی گناه چیه داری گریه می کنی؟ ازش بپرسی میگه من برا مادرم گریه می کنم
انقدر در میزنم
تا که بگشایی
جای آخر آمده
عبد هر جایی
ای خدا ای خدا
پشت در تاریک و من واهمه دارم
من امانت نامه از فاطمه دارم
مناجاتی ها کجا نشستن،از زبون امام حسن...
بیا زینبم تا ببینم رویت
تا ببویم مویت
میرسد از بویت ، بوی زهرا ...
بیا پیغامت را ببرم
راهی سفرم
دیده بر دارم
تا که آید یارم
شوق رفتن دارم سوی زهرا...
رنگ زرد و خون دل
از دلم حاکی ست
مرهم زخم دلم
چادر خاکی ست
خواهرم ، خواهرم
روز قتل من ولی روز دیگر بود
آن دمی که مادرم پشت آن در بود