آئین مستان

خونه هامون موکبِ، لحظه لحظه مون کربلاست
هر کجا که اسمش بیاد، کربلای ما عاشقاست

به امام حسین رسیدن ساده نیست
کربلا به عکسِ تویِ جاده نیست

حسرت همیشگی مون اینه که
دنیا واسۀ حسین آماده نیست

باید رفت، دنبال پرچمش
باید سوخت از غصه و غمش

باید گفت با اهل عالم از 
شورِ مُحرمش

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

روزگار بی حسین سوت و کوره و ظلمتِ
پرچمش برا شیعه ها آبرو و حیثیتِ

عاشقی به هم قسم ها میرسه
اشک چشممون به زهرا میرسه

اعتقاد هر شهیدی بوده که
این صدا یه روز به دنیا میرسه

حسین جان! لَبَّیکَ بِالدَّمی
حسین جان! تو اسم اَعظمی
حسین جان! تو کِشتیِ نجاتِ اهل عالمی

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

تا قیامت نسل ما پای کار این روضه هاست
آخرِ مسیر کربلا، گریه اولِ راه ماست

این شلوغیا نشونه عزتِ
این حسین حسین نمادِ بیعتِ

خیمه حسین چراغش روشنِ
سنگر قیام ما تو هیئتِ

باید خوند تا آخرِ مسیر
باید موند حتی اگه اسیر
باید بود پای همین عَلَمْ با بیعتِ غدیر

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

جز پیش تو قلبم، هرجا میرفت گم بود
 عشق های غیر از تو، سوء تفاهم بود

دلِ پُر درد و دنیای نامردُ
من  از همه ترد و بی کس و یارم

پناهم باشُ، نور راهم باشُ
سوز آهم باشُ، تنها نگذارم

تو نغمۀ محبوبمی، دلیل حالِ خوبمی 
 تو هجمۀ غم ها، من تنها با تو راحتم

امام حسین ما همه، تو فرق داری باهمه
 خودِ تو به روضه ات، بی منت دادی عادتم

رفیقِ دل شکسته ها 
امام حُسینِ خسته ها...

دوریت نگاهم رو، مشغول بارش کرد
 من قسمتم صبرِ، میشه چه کارش کرد

حرم دنیامِ، مهمون شب هامِ
 هر شب تو رویامِ، بارون صحنِت

دلم من سنگِ، با این همه تنگِ
 برای آهنگِ، اذونِ صحنت

تو بابِ حاجاتی حسین!
مَنِ خیالاتی حسین!

خودم رو از حالا
کربلا دارم می بینم

با کوله پشتیم توی دست 
این اربعین هر جوری هست

میامو رو خاکِ 
نمناکِ جادت میشینم

رفیقِ دل شکسته ها 
امام حُسینِ خسته ها...

به نگاهت محتاجم
مثل شب به نور مهتاب

تو نگات نور امیده
یه نگاهی بکن ارباب

دیدن حرمت آقام
آرزوی دلِ تنگه

این روزا دل من شیشه است
غم دوری مثه سنگه

به اشک چشم ترم
به ناله ی سحرم

این اربعین بطلب
بیام پیاده حرم

امام حسین مددی...

پیش چشمت شرمندم
به تو خیلی بدی کردم

اومدم بدونم امشب
هنوزم میشه برگردم

تو به من آبرو دادی
ولی من آبرو بردم

بگو که منو میبخشی
اگه قلبتو آزُردم

به تو پناه میبرم
که هستی نِعْمَ الْاَمیر

نذار زمین بخورم
دست منو تو بگیر

امام حسین مددی...

به غم تو دل بستم
عشق من به تو بی حده

مهربون بودنت آقا
منو عاشق تو کرده

هر کجا گره خورد کارم
به یه کارِ من افتادی

هر چی که دارم آقاجون
به خدا تو بهم دادی

خوبی رو خوب بلدی
نگفتی بهم که بدی

هر چی که خواستم ازت
رومو زمین نزدی

به اشکِ چشم ترم
به ناله ی سحرم

این اربعین بطلب
بیام پیاده حرم

امام حسین مددی...

قسم به قطره قطره های بارون
به نوری که از آسمون میتابِ

تو منصبا به نوکری مینازم
این انتصاب یه حُسنِ انتخابِ

تو کُل آدما ماها رو راه دادن به ساحتش
یعنی بیا رفیق حساب کنیم روی رفاقتش

هزار و اندی ساله که خدا میره به دیدنش
مگه میشه که اربعین ماها نریم زیارتش

بهترین رؤیای من 
اون وقته که رو به ایوون تو می ایستم 
خیلی حالم خوبه

بهترین اوقات من 
یعنی این ساعت ها که داره قلبم آقا 
با شوقِ تو میکوبه

ابی عبدالله! آقاجان!...

تموم عشق نوکرا حسینِ
ما نوکریم و مقتدا حسینِ

مسیر زندگی ما تو عالم
از ابتدا به انتها حسینِ

معادلات عالمو با یک نگاه بهم زده
رو قلۀ وقار و معرفت حسین عَلَم زده

این عشقی که تو سینه هاست داره نشون میده
یه عُمره که تو سینۀ من و شما حرم زده

عاشقی یعنی این که با اسمش میبارم
عاشقی یعنی این که خیلی دوست دارم

هر موقع که دلتنگِ کرببلا میشم
سرمو بی اختیار روی پرچم میذارم

ابی عبدالله! آقاجان!...

مثل این روزا هر سال، تو راه نجف تا کربلا بودم
مثل این روزا هر سال، بین الحرمین با زائرا بودم
مهمون آقا بودم ، مهمون آقا بودم

به دلم مونده امسال
 حسرت یک اذن دُخولُ، بگن زیارتت قبولُ

به دلم مونده امسال
سلام ِدر محضر آقا، نمازِ بالا سَرِ آقا

جاموندم، سخته گفتنش، ولی چاره ندارم
جاموندم، صاحب الزمانِ، نائِبُ الزیاره ام

مثل این روزا هر سال، مرد و زن جَوُون و پیر همه حاضر
مثل این روزا هر سال، دلتنگ صدای هَلابیکِ زائر
همه آسوده خاطر

به دلم مونده امسال
چشیدن چای عراقی ،چه اشتیاق و چه فراقی
چه فراقی

به دلم مونده امسال
خدمت توی موکبا رو روضه های روز و شبارو

جا موندم، عکس کربلا میبینم بی قرارم
جا موندم ، صاحب الزمانِ نائِبُ الزیاره ام

مثل این روزا هر سال، دستم به ضریحت میرسید آقا
مثل این روزا هر سال، سینه میزدم تو حرم سقا 
شش گوشه قرار ما

به دلم مونده امسال
حال دلِ من و ببینُ، دورم ازت این اربعینُ

به دلم مونده امسال
یه کاری کن خیلی کلافم، انگاری که منم اضافم

جا موندم، تا نمردم منو کربلا بیارم
جا موندم ، صاحب الزمانِ نائِبُ الزیاره ام

چه شد آه دل از قافله جا ماند
از آن سیل خروشان
چه شد این قطرۀ دلتنگ جدا ماند
دلم تشنۀ یک جرعه از آن آب بقا ماند
چرا ماند کجا ماند
اسیرانه ز پرواز رها ماند
در این برزخ تردید چرا ماند
چه دلگیر شده لحظه به لحظه همۀ عمر برایم
چه شد سعیِ صفایم
چه شد هروله‌هایم
بلند است به فریاد صدایم
که مَنِ تشنۀ یک بوسه بر آن خاک
بر آن حسرت افلاک
بر آن تربتِ پاکِ حرم کرب‌وبلایم
یکی با جگر سوخته ز آتش هجران
به من گفت بیا سر بگذاریم به صحرا و بیابان
بگو راه کدام است
یکی با دل آشفته و با حسرت بسیار
به من گفت دلم تشنۀ دیدار
دلم تشنۀ دیدار امام است
یکی گفت بیا عاشق مهجور
از این فاصلۀ دور
فقط مرهم زخم دل مجروح
سلام است و سلام است
یکی گفت بیایید که موجیم
که آسودگی ما عدم ماست
که این حسرت جانکاه، که این غربت ناگاه
برای من و تو فیض مدام است
بیایید که این شور مضاعف
قعودی است که مابین قیام است
بیا همسفرِ عشق
بیا دل بسپاریم به جاده
بیا پای پیاده
اگر شعله آهِ دل سوزان خود افروخته باشیم
امید است که توفیق، رفیقِ دل ما باشد و
این مرتبه ما همسفر جابر دلسوخته باشیم
بیا زائر دلسوخته باشیم
بیا، عشق در این جاده چراغ است
چراغی که فروزندۀ شب‌های فراق است
بیا دل بسپاریم به این راه
به این سیر الی‌الله
که یک‌روز از این جاده به سرمنزل عشاق رسیدند
همان‌ها که دل از خویش بریدند
همان‌ها که به جز دوست ندیدند
همان‌ها که شنیدند در این راه
صدای دل خود را
بیا دل بسپاریم به این راه
به این زمزمه‌هایی که به ناگاه
به گوش دلمان می‌رسد از دور
بیا گوش کن این زمزمه را
زمزم جاری‌ست
پر از عطر بهاری‌ست
صدای سخن جابر انصاری اگر نیست
صدای سخن کیست
که در حال سلام است
به سالار شهیدان و به یاران شهیدش
ببین دشت، لبالب شده از عطر نویدش
شده زنده دل هر کس  گفت و شنیدش:
عطیه! عجب عطر نجیبی
عجب رایحۀ روح‌فرینی
عجب نفحۀ سیبی...
رسیدیم به سرمنزل عشاق
رسیدم به خاک حرم عشق
به آن قبلۀ آفاق
بیا دل بسپاریم به جاری فرات و
بشوییم دل از غربت راه و بشتابیم
به پابوسی خورشید نجات و
شفیع عرصات و قتیل العبرات و
بمیریم به پایش، بگردیم فدایش
که باشیم یکی از شُهدایش
که ما نیز در این مقتل عشاق
دگر هم‌قدم مسلم و جُونیم
دگر هم‌نفس حرّ و حبیبیم
که ما نیز شهید غم مولای غریبیم
به او همسفرش گفت:
اگر چه که پر از شوق و امیدیم
ولی دیر رسیدیم
در این معرکه تیغی نکشیدیم
در این واقعه داغی نچشیدیم
نه رزمی نه نبردی
نه بر چهره نشسته‌ست غبارِ غم و دردی
مگر می‌شود آخر
که ما همقدم این قافله باشیم
ولی جابر دلسوخته ناگاه
به او داد جوابی
که چنان تشنه‌لبی را برسانند
به سرچشمۀ آبی
به او گفت: شنیدم
که فرمود: حبیبم
رسول دوسرا حضرت خاتم
اگر از عمل خیر گروهی
دل تو هم شده مسرور
همان اَجر برای تو هم ای عاشق صادق
شده منظور
تو دلدادۀ هر قوم که باشی
شوی روز حساب از پی آن قافله محشور
تو هم همدم آن طایفه در روز جزایی
عجب حُسن ختامی، عجب لطف تمامی
عجب فیض مدامی، چه زیبا سخن و نیک کلامی
عجب فوز عظیمی! چه مولای کریمی!
بیا ای دل بی‌تاب، که از کعبۀ احباب
رسیده‌ست شمیمی
که از سوی جنان باز وزیده‌ست نسیمی
تو ای دل چه نشستی!
اگر چون صدف اشک شکستی
ولی لحظه‌ای از پا ننشستی
که گفته‌ست که از قافلۀ عشق جدایی
تو اینجایی و در شور و نوایی
تو از خاک جدایی، تو در عرش رهایی
کجایی مگر آخر تو کجایی
بیا چشم دلت را بگشا
خوب نظر کن؛ تو در کرب‌وبلایی
تو لبریز صفایی، تو همراه تمام شُهدایی
تو در حال طواف حرم خون خدایی
حسین ای جانم ..