آئین مستان

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً] ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ...

رحمت واسعه ی حَیِّ تعالاست حسین

سایه ی رحمت او بر سَرِ دنیاست حسین

ما همه عبد خدا ، اوست اباعبدالله

ما عبیدیم ، همه سرور و مولاست حسین

زینت دوش نبی ، نور دو چشمان علی

ضربان دلِ صدیقه ی کبراست حسین

تا دم آخر خود فکر گنهکاران بود

ایهاالناس ببینید چه آقاست حسین

همه ی خواسته‌ اش بود که دستی گیرد

ورنه از دست کسی آب نمی‌ خواست حسین

چون پدر داغ پسر دید ، خودش می‌ میرد

کشتنش نیزه و شمشیر نمی‌ خواست حسین

نمانده شیر برای رباب عزیز دلم

تو را به جان عزیزت بخواب عزیز دلم

تو رو به قبله ای از تشنگی و می‌گردد

برای تو جگر آب، آب عزیز دلم

هنوز راه نیفتاده ای مبارز من

مکن برای شهادت شتاب عزیز دلم

بگو برای سه شعبه میان این همه یل!

چرا گلوی تو شد انتخاب عزیز دلم

نگو که می شود آخر محاسن بابا

به خون حلق ظریفت خضاب عزیز دلم

دعای آب نشد مستجاب حیف اما

دعای حرمله شد مستجاب عزیز دلم

برای دل من یه بار دیگه بخند

فقط روی نیزه علی چشاتو ببند

یادت باشه مادر به من نگفتی همین

یه وقت از رو نیزه با سنگ نیوفتی زمین

میگن تو علقمه سقا شهید شد

دیدی اُمیدِ دلِ ما نا امید شد

لالایی گُلِ  نازم

بیا دیدنم بازم

دوباره خودم واست

یه گهواره میسازم

ابی عبدالله خودشون صاحبِ آب بودن،مهریه مادرشون بود...

می دانم عاقبت کار امام عشق به تحقیر میکِشد

با آنکه دیر آمدم بالای قبر تو

دیدم پدر زحنجرِ تو تیر میکِشد

این جسم غرق خون تو، حالتِ پدر

آن ماجرای کوچه به تصویر میکِشد

بو برده دشمنت به گمانم تنت کجاست

بر روی خاک نیزه و شمشیر میکِشد

باور نمیکنم بدن توست روی نی

دشمن میام هلهله تکبیر میکِشد

چشمان باز و حنجره ی ریش ریشِ تو

حال دلِ رباب به تحریر میکِشد

تا نیزه در گلوی تو جای باز میکند

انگار از وجود من اِکسیر میکِشد

دیده ببند تا که نبینی عدوی من

ناموس خانواده به زنجیر میکِشد

مادرِ اصغر بیا، اصغر به میدان می رود

وای علی اصغرم،ای وای علی اصغرم