آئین مستان

ماه ملک منظرم علی ، ای پسر بالا بلندم

مه پاره لیلا تویی ، ای دلبر گیسو کمندم

آهسته تر ببینمت  جوونیِ رفته زِ دستم

داری میریُ بعد تو  خزون میشه تموم هستم

بزار ببینم بازم چشاتُ

غروب تو میکشه باباتُ

اذون بگو بشنوم صداتُ

یا علی پیغمبر لشکرم

میکشه داغت منو اکبرم

وای .. ولدی ولدی ولدی علی ..

لعن الله قوما قتلوك يا ولدي!.. فقد استرحت من هم الدنيا وغمها ..

پاشو بببین خورشیدِ من

لشگر داره به من میخنده

بمیره بابا  لخته خون

حلقِ تو رو داره میبنده

پهلویِ تو زخمی شده داغت شده شبیه زهرا

میام پیشت رو زانوهام پیر کرد منو داغ تو بابا

بردن تو چاره ایی نداره

گفتم اباالفضل عبا بیاره

برداره این جسم پاره پاره ..

امام سجاد از این جا به بعد ضه رو نقل میکنه .. میگه دیدم تو خیمه ها ولوله شد .. پردۀ خیمه رو بالا زدم دیدم جلو  بابام داره میاد ، عمه م زیر بغل هاشُ گرفته .. چه خبره ، چیشده؟.. دیدم پشت سرش جوونایِ بنی هاشم دور یه عبا رو گرفتن یه بدن پاره پاره رو دارن میارن .. ای حسین ..

پاشو علی اکبرم قلب من آروم بگیره

بابای پیرت پسرم اگه نباشی میمیره

راستی مؤذن حرم صداتو یادم نمیره

قربون تحریر صدات پاشو بازم اذون بگو

بازم یه بابا به منه خسته ی نیمه جون بگو

بدون من کجا میری کجای آسمون بگو

فکر نمیکردم اینجوری بی بال و پر شی

باید میموندی عصای دست پدر شی

میخوام بغل بگیرمت ولی میترسم

تورو بغل کنم از این پاشیده تر شی

علی اکبرم نرو ، نمیشه باورم نرو

 واویلتا واویلتا ...

گریه های رقیه رو میشه فراموش نکنی

با رفتنت چراغ این حرم رو خاموش نکنی

دق میکنم اگه به این سوز دلم گوش نکنی

پاشو بیا و غربت خیمه ی زن ها رو ببین

اشکای روی صورت این مرد تنها رو ببین

دور و برم کف میزنن این کف زدن ها رو ببین

فکر نمیکردم من بیام نتونی پاشی

تو اِرباً اِربا بشی و از هم جدا شی

فکر نمیکردم صورتت به هم بریزه

دیدمت و گفتم شاید خودت نباشی

نشناختنت گل پسرم ، چه خاکی ریختم به سرم

 واویلتا واویلتا ...

رفتی و دیگه کاری از دست منم برنمیاد

فرق سرت دوتا شده خون از سرت رفته زیاد

نیزه به پهلوت زدن و نیزه امونت نمیداد

خواهرم اومده ببین اومده با چشای تر

پاشو واسم یه کاری کن آبروی منو بخر

دستای عمه رو بگیر دوباره تا حرم ببر

فکر نمیکردی عمه رو اینجا ببینی

یه روزی اونو بین نامردا ببینی

یه روزی هم میاد که از بالای نیزه

عمه رو تو بازار شام تنها ببینی

تورو به جون خواهرم ، بمون علی اکبرم

 واویلتا واویلتا ...

ای عصای پیری بابا بلند شو

از جا به خاطر دل لیلا بلند شو

تا در کنار پیکر تو جان نداده ام

آرام جانم از دل صحرا بلند شو

ای با ادب به موی سفیدم نگاه کن

روی مرا زمیننزن از جا بلند شو

یعقوب دل شکسته به بالینت آمده

ای یوسف مقطع الاعضا بلند شو

از باب امر نیست عزیز دلم علی

بابات دارد از تو تمنا بلند شو

فکری برای آبرویم کن غیور من

ای پاسدار زینب کبری بلند شو

آیینه دار مادر پهلو شکسته ام

بالا سر تو آمده زهرا بلند شو

ولدی علی.....

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی

پاره های بدنت را جگرم سوخت علی

ناگهان زانویم افتاد زمین چون دیدم

طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کنم عمه نبیند بدن خمزه ای اَت

مُثله دیدم بدنت را جگرم سوخت علی

لخته خونی که برون از گلویت آوردم

ریخت خون دهنت را جگرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است

نیزه بینم کفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم ،کاش که می شد به میان حرمت

ببرم پیرهنت را جگرم سوخت علی

آن لبانی که اذان گفت ، بهم ریخته است

خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پرپر شدنت جای خود ، امّا بینم

داغ بی سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه نیزه میان بدنت گم شده است

با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنیدم رجزت را پسرم

این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نعرة حیدری و نالة یا زهرایت

می شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخر لب عطشان تو را آب دهم

چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نیایند جوانان حرم یاری من

که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

علی جان، به بالین تو آمده پیمبر
علی جان، مرا از پس این غبار بنگر
بنوش از چشمۀ کوثر
زبان ها ناتوان بود از بیان این مصیبت
ببین صد تکه شد آیینه ام بر خاک غربت
هزاران آه که این بود مزدِ رسالت
می مانیم، بر پیمان، این خون ها، امضامان
علی علی علی جان……..
یا جداه، خوشم که می شوم فدایی تو
یا جداه، من و تبسم خدایی تو
سرآمد جدایی تو
مرا آیینه خواندند و شکستم از خجالت
منم سرباز راه تو، تویی خورشید امت
که نذر راه تو بود این قد و قامت
این خواب است، یا رویا، می بینم، جدم را
علی علی علی جان……..
ببینید، ملاقات علی اکبر و احمد
عیان شد، به کربلا جمال دومحمد
از آن سو فاطمه آمد
فتاده در دل صحرا یلی هم نام حیدر
به خلق و خُلق ومنطق اشبه الناس به پیمبر
شده فاتح در این جنگ نابرابر
از خون، آن سردار، این صحرا، شد گلزار
علی علی علی جان……..
الهی، گل محمدی شوم چو اکبر
شهادت، مرا هم برساند به پیمبر
که باید گذشت از سر
مرا پهلو شکسته،بی سرو دست، اربا اربا
به آغوش شهادت بَر که دلگیرم ز دنیا
گواه توبه ام کن شهادتم را
پاکم کن، یا الله، با عشق، ثارالله
حسین حسین حسین جان........

قصد کرده است تمام جگرم را ببرد

با خودش دل خوشی دور و برم را ببرد

من همین خوش قد و بالای حرم را دارم

یک نفر نیست از اینجا پسرم را ببرد

دسترنج همۀ زحمت من این آهوست

چقدر چشم نشسته ، ثمرم را ببرد

این چه رسمی ست پسر جای پدر ذبح شود

حاضرم پای پسرهام ، سرم را ببرد

تا به یعقوب نگاهم نرسیده خبرش

می شود باد برایش خبرم را ببرد

نیزه دنبال دلم بود تنش را می گشت

قصد کرده است بیاید جگرم را ببرد

جان من ، قول بده دست به گیسو نبری

مقنعه ت باز شود ، بال و پرم را ببرد

تو برو خیمه خودم پشت سرت می آیم

چه نیازی ست کسی محتضرم را ببرد