آئین مستان

اگر چه دیده در خون نشسته اش تر بود

دو چشم بی رمقش نیمه باز بر در بود

میان حجره به گریه نفس نفس می زد

عزیز فاطمه زخمی ترین کبوتر بود

ز بس که برکف این حجره دست و پا زده بود

تمام حجره پُر از تکه تکه ی پر بود

میان هلهله ها بر امام خندیدند

صدای خنده آن ها ز زهر بدتر بود

ز تشنگی جگرش بین شعله ها می سوخت

فضای حجره او کربلای دیگر بود

کسی نبود برای غریبی اش گرید

در آن میانه کسی کاش جای خواهر بود

چه قدر خواست ز جا خیزد او ولی افتاد

همین که پشت در افتاد یاد مادر بود

به یاد مادر و میخ و شرارهٔ آتش

به یاد حیدر و آن جنگ نا برابر بود

به یاد مادر پهلو شکسته در کوچه

که دست بسته کنارش فتاده حیدر بود

مهدی نظری

در میان حجره جان می داد و یک یاور نداشت

غیر درد و غم نهان در سینه آن سرور نداشت

آفتاب عمر کوتاهش نهان می شد ولی

آسمان دیده اش جز اشک و خون اختر نداشت

کَس عیادت جز اجل زان یوسف زهرا نکرد

گرگ مرگ آمد ولی او تاب در پیکر نداشت

تا کند رفع عطش آن لاله ی باغ رضا

غیر سقای دو چشمش هیج آب آور نداشت

او میان حجره جان می داد و قاتل پشت در

پایکوبی کرد و شرم از روی پیغمبر نداشت

بوی عطر غربت آمد از حریم حجره اش

باغبان باغ حق چون او گل پرپر نداشت

اینگونه آه مکش جوابت نمی دهند

حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند

در بین هلهله ها ای عزیز من

پاسخ به درد و پیچ و تابت نمی دهند

چشم انتظار لطف کنیزان خود مباش

مرهم برای قلب کبابت نمی دهند

دنیا نه جای توست ، به عرش خدا برو

آنجا ملائکه غذابت نمی دهند

وقتی کبوتران خدا سایه گسترند

هرگز به دست آفتابت نمی دهند

می خواستند مثل حسین خونجگر شوی

پایان اگر به التهابت نمی دهند

یک روز هم حسین صدا زد که اصغرم

حرف از عطش مزن که آبت نمی دهند

یاسر مسافر

از درون حجره ی در بسته می آید صدا

باشد این صوت غم انگیز جواد ابن الرضا

نو گل باغ ولایت سوزد از لب تشنگی

گلشن عمرش خزان گردیده از زهر جفا

گوهر بحر امامت شد اسیر ظلم و کین

اسم اعظم اُفتاده در کف ایوان چرا

از جفای معتصم گردیده دلخون و غریب

گلشن عمرش خزان گردیده از زهر جفا

عاقب جان داد اند شهر غربت تشنه لب

سوخت زین غم قلب پاک مادرش خیر النسا

قلب مهدی سوزد و دارد بلب آه و فغان

لرزه افتاده زآهش بر تمام ماسوا

کوشه حجره غریبانه زدنیا رخت بست

آنکه بودی شهره اند بخشش و جود و عطا

از جفاى همسر بى مهر فریاد اى پدر

کز دل و جانم برآورده است فریاد اى پدر

در جوانى گوهر عمر مرا از من گرفت

تا که مامون دختر خود را به من داد اى پدر

آنچه با من کرد ام ‏الفضل دون کى مى ‏کند

همسرى با همسرش اینگونه بى داد اى پدر

یک طرف زهر جفا و یک طرف سوز عطش

غنچه‏ ى نشکفته‏ ات را داد بر باد اى پدر

بیشتر از زهر کین از تشنه کامى سوختم

سوختم چون صیدى اندر دام صیاد اى پدر

بسکه فریاد از عطش کردم که تاثیرى نداشت

شد درون سینه ‏ام خاموش فریاد اى پدر

آخر آمد بر سرمن محنتى که بارها

چهره‏ ام بوسیدى و کردى از آن یاد اى پدر

روز مرگم شد بیا بر غربت من گریه کن

چون که گفتى ذکر خوابم شام میلاد اى پدر

در خراسان من به دیدارت شتابان آمدم

نک بیا از بهر دیدارم به بغداد اى پدر

گر نمى ‏آیى مرا بر سر من آیم در برت

مرغ روحم چون شود از بند آزادى اى پدر

در جوار تو (موید) از پى عرض سلام

قاصد دل را به کوى من فرستاد اى پدر

رضا موید

کشتند بیگنه، خلف بوتراب را

نهم امام و نوگل ختمى مآب را

ام الفضول فتنه ایام، ام الفضل

از ریشه کند ریشه ‏ى فصل الخطاب را

مى‏ خواست ام الفضل، که ‏ام الفساد بود

بیرون برد ز حد تصور عقاب را

دادند زهر مهلک ناباب در و وثاق

بستند بستگان وى از کینه باب را

آه از دمى که خیل کنیزان، نکرده شدم

برداشتند از رخ عصمت، حجاب را

نالان امام و جمع زنان، هلهله کنان

تا نشنوند سوز دل آن جناب را

دائم نفس نفس زد و میگفت آب آب

بردند و همسرش به زمین ریخت آب را

مى ‏خواست خصم کینه‏ کش دون، بهم زند

شیرازه ‏ى تمامى ام الکتاب را

بالاى بام سایه ‏ى حق را ربود وبرد

در زیر آفتاب نهاد آفتاب را

گردد سایه‏ اش پرو بال کبوتران

بنگر طیور و عاطفه ‏ى بى حساب را

یا ثامن الحجج به جوادالائمه ‏ات

خون کرده زهر غم، جگر شیخ و شاب را

با غصه گشت توام و گردید منقلب

هر کس شنید قصه‏ ى این انقلاب را

(حداد) و خلق از غم این ظلم بى حساب

گیرند دائم از گل مژگان، گلاب را

عباس حداد کاشانى