آئین مستان

کفتر قلبم زده پر سوی قبرت یا جواد

کفتر قلبم زده پر سوی قبرت یا جواد

بر مشامم می رسد از بوی قبرت یا جواد

کاش من آیم ببوسم آن ضریح پاک تو

کاش شمعی من گذارم روی قبرت یا جواد

آهوی قلبم به عشق تیر عشقت می دود

صید کن با تیر خویش آهوی قبرت یا جواد

کاسه ی چشم مرا کن جوی عشق و عاشقی

پر بکن از اشک عشق این جوی قبرت یا جواد

بِین حجره ناله می کردی که می سوزد جگر

این کلامت شد برون از توی قبرت یا جواد

سروده : جعفرابوالفتحی

بسوزد از عطش، لب خشكيده ‏ام

به ياد مادر است، دل غمديده‏ ام

به بالينم بيا، نما دردم دوا، فدايت مادر را

فدايت مادرا...... غريبم من غريبم

به بام خانه‏ ام. تن افتاده است

غم آن بى كفن، به دلها مانده است

بسوزم ز اين جفا، به ياد كربلا، ز داغ لاله ‏ها

فدايت مادرا......غريبم من غريب

لبم از تشنگی .دل از داغ نگار

بسوزد هر دو از.رخ نيلى يار

دگر یابم شفا، نمايم ناله ‏ها، به يادت مادرا

فدايت مادرا....غريبم من غريب

صداى خنده ‏اى .رسد از همسرم

ميان خانه هم، چنين بى ياورم

خاتمه، نمايم زمزمه، فدايت فاطمه غمم شد

فدایت مادرا.......غریبم من غریب

ایمان غلامی

به ديوار قفس بشكسته ام بال و پر خود را

زدم تنــهاي تنـها ناله هاي آخر خود را

درون شعله همچون شمع سوزان آتشي دارم

كه آبم كرده و آتش زده پا تا سر خود را

قفس را در گشوده صيد را آزاد بگذاريد

كه در كنج قفس نگذاشت جز مُشتي پر خود را

بزن كف پايكوبي كن بيفشان دست، امّ الفضل

كه كُشتي در جواني شوهر بي ياور خود را

بيا و اين دم آخر به من ده قطره ي آبي

كه خوردم سالها خون دل غم پرور خود را

چه گويي اي ستمگر در جواب مادرم زهرا

اگر پرسد چرا لب تشنه كُشتي شوهر خود را

اجل بالاي سر، من در پي ديدار فرزندم

گهي بگشوده ام گه بسته ام چشم ترِ خود را

حاج غلامرضا سازگار (ميثم)

در میان حجره مولایم ز پا افتاده است

کز غمش اسلام در شور و نوا افتاده است

پشت در گرید کنیزی زیر لب گوید که ای

مهربانی تشنه لب اینجا ز پا افتاده است

بلبلی بشکسته بالی از جفای قاتلی

بسکه نالید است دیگر از نوا افتاده است

ناله دیگر از میان حجره ناید ای فلک

جسم پاک یوسف زهرا کجا افتاده است

سینه پر آه و به چشمان ترم اشک غم است

عمر من هم مثل عمر مادرم زهرا کم است

از پشت درب بسته کسی آه می کشد

یوسف دوباره ناله ز یک چاه می کشد

در زیر پای هلهله ها این صدای کیست؟

این پای کوب و دست فشانی برای کیست؟

از ظرفِ آب ریخته بر این زمین بپرس

از یک کنیز یا که از آن یا از این بپرس

زرد است از چه گندمِ رویِ دلِ رضا

بر باد رفته است چرا حاصل رضا

زلف مجعد پسرش را نگاه کن

آنگاه یاد یوسف غمگین چاه کن

ای کاش دست کاسه ی انگور می شکست

تا چهره جواد به زردی نمی نشست

ای کاش زهر قاتل و مسموم خویش بود

ای کاش کشته اثر شوم خویش بود

دیدند چند طایفه ای از کبوتران

با بال روی بام کسی سایه گستران

رضا جعفری