آئین مستان

از دل حجره‏ ى تاریک که بسته است درش

مى‏ رسد ناله‏اى و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این ناله ‏ى سوزنده و از سینه ‏ى کیست

صاحب ناله مگر سوخته پا تا به سرش

این فروغ دل زهراست که خون است دلش

این جگر گوشه ‏ى موسى است که سوزد جگرش

این جواد است که از تشنگى و سوزش زهر

جان سوزان بود و ناله جان سوز ترش

خانه‏ اش قتلگه و همسر او قاتل اوست

بار الها تو گواهى که چه آمد به سرش

همسر مرد برایش پرو بالى است ولى

همسر سنگدل او بشکسته پرش

آتش زهر چنان کرده به جانش تاثیر

که کند هر نفس سوخته ‏اش تشنه ترش

شهر بغداد بود شاهد مظلوم دگر

پسرى را که دهد جان ز ستم چون پدرش

کاش مى‏ بود غریب الغربا در آنجا

تا زمانى نگردد غربت تنها پسرش

سلام ما به رخ انور امام جواد

درود ما، به تن اطهر امام جواد

غریب بود و غریبانه جان سپرد و نبود

کسى به وادى غم، یاور امام جواد

ز آتش ستم خصم، آب شد تن او

به خاک حجره بود، بستر امام جواد

کسى نبود، به بالین آن امام همام

به غیر همسر بد اختر امام جواد

چه ظلم‏ها که به حقش، نکرد ام الفضل

نگر، به دشمنى همسر امام جواد

به خشکى لب لعلش، نریخت آب کسى

به غیر دیده ‏ى او خون ‏تر امام جواد

به روى خاک، چو پروانه شد فدا و دریغ

چو شمع آب شده، پیکر امام جواد

فغان که آتش زهر ستم، به فصل شباب

شرر فکند، ز پا تا سر امام جواد

شاعر: محسن حافظى

سر را ز خاك حجره اگر بر نداشتی

تو رو به قبله بودی و خواهر نداشتی

خواهر نداشتی كه اگر بود می شكست

وقتی كه بال می زدی و پر نداشتی

از طوس آمدم كه بِگِریَم در این غمت

یاری به غیر چند كبوتر نداشتی

وقتی كه زهر بر جگرت چنگ می كشید

جز یا حسین ناله ی دیگر نداشتی

ختمی گرفته اند برایت كبوتران

لبخند می زدند و تو باور نداشتی

تو تشنه كام و آب زمین ریخت قاتلت

چشمت به آب بود و از آن بر نداشتی

كف می زدند دور و برت تا كه جان دهی

كف می زدند و تاب به پیكر نداشتی

كف می زدند ولیكن به روی دست

دست ز تن جدای برادر نداشتی

شكر خدا كه پیرهنی بود بر تنت

یا زیر نیزه ها تن بی سر نداشتی

شكر خدا كه لحظه ی از هوش رفتنت

خواهر نداشتی، غم معجر نداشتی

از من گرفته همسر من خورد و خواب را

زهر جفا ز جان و دلم برده تاب را

واى از عناد دختر مامون که از جفا

مسموم کرد زاده‏ ى ختمى ماب را

افکنده است شعله به جان من و هنوز

از من دریغ مى‏ کند یک جرعه آب را

من مى‏ کنم به العطش از او سوال آب

او مى‏ دهد به هلهله بر من جواب را

جان میدهم به غربت و عطشان که خون من

تضمین کند تداوم اسلام ناب را

پى مى‏ برد به سوختن جسم و جان من

هر کس که دیده سوختن آفتاب را

باشد ز فیض دوستى ما اگر به حشر

آسان کند خدا به موید حساب را

هر دم هزار نوبت جان از بدن برآید

تا آه سینه سوزى از قلب من برآید

بس کوه غصه بردم بس خون دل که خوردم

گویى که از لبم خون جاى سخن برآید

از بس که یار قاتل سوزم نهفته در دل

ترسم که جاى آهم دود از دهن برآید

دیگر نمانده هیچم تا کى به خود پیچم

اى مرگ همتى کن تا جان ز تن برآید

امروز بین حجره فردا کنار کوچه

آواى غربت من از این بدن برآید

نیکوست زهر دشمن در راه دوست از من

هم سوختن به آتش هم ساختن برآید

از بس که رفتم از تاب از بس تنم شده آب

بر من صداى فریاد از پیرهن برآید

نبود عجب که بر من هنگام دفن این تن

خون در لحد بجوشد سوز از کفن برآید

در میان حجره یارب کیست غوغا مى ‏کند

شکوه زیر لب ز بى رحمى دنیا مى‏ کند

ز آتش زهر جفا چون شعله مى‏ پیچد به خود

دود آهش روز را چون شام یلدا مى ‏کند

خاک عالم بر سرم گویى جواد ابن الرضاست

کز عطش مى ‏سوزد و خون، قلب زهرا مى ‏کند

آب را مى‏ریزد آن بیدادگر روى زمین

هر چه آب آن تشنه لب از او تمنا مى‏ کند

در سنین نوجوانى همچو زهرا مادرش

جان شیرین را به راه دوست اهدا مى‏ کند

تا بپرسد حال آن پهلو شکسته در جنان

از پى دیدار او خود را مهیا مى‏ کند

تشنه لب با قلب سوزان جان به جانان مى ‏دهد

قاتلش جان دادن او را تماشا مى‏ کند

شد دل (ژولیده) خون از داغ جان فرساى او

کز غمش اشعار او خون در دل ما مى ‏کند