آئین مستان

خالی شد خیمه گاهت، غربت توی نگاهت

جانا بمیرم الهی برای آهت

سهمم رو آوردم برا سپاهت

تنهای این صحرایی، مگه من مردم تنهایی

آوردم این دو فدایی

منم عالمه ی ثقلین، منم آینه ی حسنین

سر من به فدای حسین

این زخم زخم فراقه، مردن یه اشتیاقه

آقا حالا که فصل خزون باغه

دست بگذار رو قلبم ببین چه داغه

آهت مثل شمشیره جون ما رو میگیره

واسه ی موندن دیگه دیره

من اسیر نگاه تو ام تا ابد تو سپاه تو ام

که فدایی راه تو ام

منم عالمه ی ثقلین، منم آینه ی حسنین

سر من به فدای حسین

ببین این قوم قتال دارم میرم من از حال

مثل یه کوه تنها یه مرغ بی بال

با لب های تشنه میرم به گودال

دریا گودال سر تا سر، خون میجوشه از پیکر

 میمیرم من پیش مادر

به فدای نفس زدنت تن بی سر و بی کفنت

پره زخمه همه بدنت

منم عالمه ی ثقلین، منم آینه ی حسنین

سر من به فدای حسین