آئین مستان

تو صدات دعوت و شرمنده از این تاخیرم 
تو هیاهوی زمونه با خودم درگیرم
نفسم خس خس وقتی که زیر پا مونده 
هوای دنیا چه سنگینه دارم می میرم
 باید اول دل و پیش قدم کنم 
باید این فاصله ها رو کم کنم
تا تو یک بار من و قابل بدونی 
 بتونم پرچمتو علم کنم
((میره هرکس که دلش رفتنیه 
 تو دلش حرف های ناگفتنیه
شب جمعه حرمش دیدنیه دیدنیه))
یه شکسته پرم و تو هوس پروازم
بی صدا موندم و شد بغض گلو آوازم
حالا که از حرمت دورم و نزدیک غمم
یه حرم تو دلم از جنس غمت می سازم
اومدم تا که برات گریه کنم
 زیر خاکم به هوات گریه کنم
بغض اون ده شبه همراهمه تا 
واسه خشکی لبت گریه کنم
دل من وقف هوای حرمه
همیشه سائله لطف و کرمه
شب و روز گریه برای تو کمه 

((میره هرکس که دلش رفتنیه 
 تو دلش حرف های ناگفتنیه
شب جمعه حرمش دیدنیه دیدنیه))
واسه خشکی لبات عمریه که می بارم 
می بارم تا کمی از بار غمت بردارم
میشه بارونی هوای چشای دور از تو 
دلم و تا که به دست غم تو می سپارم
باید اون قدر بمونم به پای تو 
تا بتونم که بشم فدای تو
همۀ درد و غمت برای من
 آقا جون اشک چشام برای تو
 توی روضت نوکرت پر می گیره
رخصت از حضرت مادر میگره
دوباره گریه رو از سر می گیره

((میره هرکس که دلش رفتنیه 
 تو دلش حرف های ناگفتنیه
شب جمعه حرمش دیدنیه دیدنیه))