آئین مستان

شجاع و با ادب میخواست این زن بهترین باشد

علی میخواست بانویش همان ام البنین باشد

همان ام البنینی که خودش یک پا ابالفضل است

برای زینت دست خدا مثل نگین باشد

علی در فکر فردا بود و در فکر مبادا

و قسمت بوده این ام البنین مرد آفرین باشد

خدیجه بار ها آرامش دهد پیغمبر خود را

قرار بی قراریه امیرالمومنین باشد

علی را دوست میدارد به زهرا عشق می ورزد

و باید خانه مولا برایش دلنشین باشد

ادب دارد خودش را فاطمه دیگر نمیخاند

از این بانو نباید انتظاری غیر از این باشد

از این بانو که هر لحظه به عباس خودش میگفت

حسین باید برایت اولین و آخرین باشد

به او هرگز برادر نه بگو مولا

همیشه دست بر سینه نگاهت بر زمین باشد

و شاید مادرش تو را فرزند خود خواند

اگر جسمت کنار علقمه قطع الیمین باشد

ببینی مادری قامت کمان آغوش وا کرده

اگر چه از خجالت چشمهایت شرمگین باشد

بیا فردای محشر پیش زهرا رو سفیدم کن

فدای قد و بالایت شود ام البنین باشد

ادب را شیر داد و شیر مردش را ادب داد و

ادب یاد عرب داد و از این پس نقطه چین باشد

بیا فردای محشر پیش زهرا رو سپیدم کن

فدای قد و بالایت شود ام البنین باشد

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

گریه نکن هرچند ، دریایِ احساسی

حق داری زینب رو دیگه نمیشناسی

حق میدی که پیرم ، خیلی زمین گیرم

روزی هزار دفعه ، از غُصه می میرم

اُم البنین قمرامُ و کشتن

اُم البنین قمراتُ و کشتن

اُم البنین پسرامُ و کشتن

اُم البنین پسراتُ و کشتن

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

مادر نبودی که ، تنها شدم تنها

کشتن داداشم رو ، تشنه لبِ دریا

مادر نبودی که ، آب و صدا میزد

پیش چشایِ من ، هی دست و پا میزد

اُم البنین بی پر و بال رفتم

اُم البنین دیگه از حال رفتم

ام البنین هر جوری که میشد

از خیمه تا ته گودال رفتم ...

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

مادر نبودی که ، دیدم اسارت رو

غوغای غارت رو ، حد جسارت رو

مادر نبودی که ، صد مرتبه مُردَم

از کربلا تا شام ، خیلی زمین خوردم

اُم البنین اشکامون و دیدن

اُم البنین همه میخندیدن

ام البنین نبودی تویِ شام

دور سر داداشم رقصیدن ...

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

مادر عباس ام البنین
ام الادب بانوی وفا
دریایی از احساسُ صفا
دامن تو دانشگه عشق
مادر ساقی کربلا
غم تو خون کرد دل زارم
عشق تورا من به سینه دارم
ام البنین مجنون تو هستم
برای عباست بی قرارم
مادر عباس ام البنین
نام تو حل مشگل  من
ذکر توشمع محفل من
به عشق تو در فاطمیه
زائر قبرت،شد دل من
دامن پرمهر توُ و دستم
عاشق عباس، اگرچه هستم
به یاد قبر مخفی زهرا
زائر قبر خاکی ات هستم
مادر عباس ام البنین

ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا  
ام البنین دلش به شور شین
ام البنین ذکر لبش دم همه دم حسین
می گفت به عباس پسر ارباب تو حسین
تو شبهای غربت و غم مهتاب تو حسین
ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا   
یه کاروون برگشته اما بی سپاه
یه آسمون ستارۀ بدون ماه
براش خبر آوردن از کربلا
از علقمه ، از ماه نخلستونا
از سرایی که رفت روی نیزه ها
میگفت چهارتا پسرم فدای نور عینم
میگفت به زینب عزیزم  بگو کجاست حسینم
ام البنین فرشتۀ مهر وفا
ام البنین مادر مهربونیا   
زینب حالا دار میده شرح سفر
با اشک میگه از چل تا شام بی سحر
غریبونه گلای یاس چیدن
ماه من به خاک خون کشیدن
پیش چشام ، حسین سر بریدن
پیشونی حسینم  با سنگاشون شکستن
سر ابوالفضل تورو به روی نیزه بستن

یک مادر خمیده ، هر روز در مدینه
وقت غروب خورشیدآتش زند به سینه
با یاد عاشورا ، دارد نوا بر لب
هم پای اشک او گریه کند زینب
از جسم عریان و تیر و سنان گوید
از قصه ی تشت و از خیزران گوید
با صد احساس ، ام العباس
از وداع علقمه فغان کشد از دل  
خواند روضه از آن نیزه
گه گشته هم دم سر ابوفاضل
ابوفاضل ...   
درعلقمه چه غوغاست،عرض وسما به هم ریخت
هرگوشه تکه ای ازآب آور حرم ریخت
فرقش، ترک خورد و دستش جدا افتاد
از هم پراکنده دست خدا افتاد
چون بر زمین بی دست ،افتاد و پرپر شد
تیری که در چشمش،شد هی فرو تر شد
مشکش پاره ، راه چاره
شد بسته بر امید زینب و طفلان
مظلوم ارباب، زار و بی تاب
مانده در راه خیمه بی کس و حیران
حسین جانم
وقتی که واژگون شد،زخمی و خسته سقا
دید از وفا برایش دامن گرفته زهرا
از کودکی هر دم،از کوچه ها بشنید
حالا به چشمانش آن روضه را می دید
یک هاله ی خونی ، بر چشم بانو بود
یک دست او دائم ، بر روی پهلو بود
یاثارالله ادرک اخا
ساقی حاجت رواشده دم آخر
زار و مجنون ، غرق در خون
عباست را پسر صدا زده مادر
ابوفاضل
کی میروم زیادم،وقتی که بی پر و بال
دیدم به چشم خونم،افتاده ای به گودال
می دیدی و میزد،خصم لعین مارا
زان لحظه ها دارم بر تن کبودی ها
آتش به جانم زد ، قلب مرا بشکست
وقتی که آن نامرد، بر سینه اش بنشست
لب ها عطشان ، بودی عریان
زخمت کاری به سینه شد حسین جانم
حیدر بودو ، مادر بودو
قتلگاهت مدینه شد حسین جانم
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره
در راه عشق ارباب ، هستی به کف نهادم
آقا دهد اجازه ،  آماده ی جهادم
تا خون بود در رگ ، شیعه بود هشیار
هرگز نمی گردد ، آن قصه ها تکرار
حال ای صعودی ها ، این جا ولی دارد
ای بی سر و پاها ... ایران علی دارد
سر تا پا گوش ، خونم در جوش
روی سربند من نوشته یا زهرا
یا میمیرم یا پس گیرم ،
خاک پاک بقیع آل حیدر را
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره

هر زمانی به میان حرف قمر می آمد
پرتو مادری ات مد نظر می آمد  
پرورش دادن مردی به بلندای ادب
فقط از عهده ی دامان تو بر می آید  
پسرانت همه چون شیر شجاعت دارند
به تو این ام بنینی چه قدر می آید
ای میان دار بقیع آه بکش ، داد بزن
از صدای تو صدای همه در می آید
چهارتا قبر کشیدی بگو اصلا اینها
به قد و قامت آن چهار پسر می آید
لحظه ی آمدن قافله را یادت هست
دیدی از چهار پسر ، چهار سپر می آید