آئین مستان

زهرا ، ببین بغض گرفته گلومُ

برگرد ، که دوریت سفید کرده مومُ

برگرد ، که خونه بی تو دلگیره

برگرد ، که حیدر بی تو میمیره

برگرد ، حسن بهونه میگیره

حالا که من پر از غم و دردم

من دور تابوت تو میگیردم

برگرد ببین درُ عوض کردم

با رفتنِ تو دل بی شکیبه

برگرد عزیزم حیدر غریبه

حیدر غریبه حیدر غریبه

فصلِ بهاره ، چرا تو خزونی

برگرد عزیزم ، تو خیلی جونی

جای تو نیست میونِ این تابوت

برگرد ایشاالله خوب میشه پهلوت

کشته منو زخم رویِ ابروت

از من نگیر نگاهِ کم سوتُ

با من نگفتی دردِ پهلوتُ

حق داشتی پوشوندی ازم روتُ

با رفتنِ تو دل بی شکیبه

برگرد عزیزم حیدر غریبه

دنبال جنازه با دلی چاک

هر چند دقم فتاد بر خاک

یک دست به سوی حی منان

دست دگرش به دوشِ سلمان

میریخت سرشک بر عزارش

میگفت علی به قبر یارش

که ای قبر امید حیدر هست این

پاکیزه گلِ پیمبر است این

حالا که تو گشته ای مزارش

ای قبر دگر نده فشارش

او صدمۀ بی شمار دیده

او در پسِ در فشار دیده