آئین مستان

دل من را اسیر تو کرده

جلوه هایی که دم به دم داری

حضرت عشق حضرت باران

در دل خسته ام حرم داری

در هوای زیارت حرمت

در به در می شویم مثل نسیم

السلام علیک یابن رئوف

السلام علیک یابن کریم

از نگاهت مراد می گیرم

شده قلبم مرید چشمانت

شاهد لحظه های دلتنگی

دل تنگم شهید چشمانت

جان من بین خانه ی خود هم

به خدا آنقدر غریبی که

غربتت را کسی نمی فهمید

تویی و قلب بی شکیبی که

سر به دیوار بی کسی داری

در غروب غریب فاصله ها

گم شده ناله های بی رمقت

در هیاهوی شوم هلهله ها

دگر آقا تو خوب می دانی

ناله ی بی جواب یعنی چه

التماس نگاه لب تشنه

ندبه ی آب آب یعنی چه

حجره ات کربلا شده آقا

گریه های من اختیاری نیست

جای شکرش هنوز هم باقیست

در کنار تو نیزه داری نیست

آقا جان؛ تشنه بودی درست، تشنه جون دادی درست، رو خاک دست پا زدی درست، اما دیگه کسی با نیزه تو گودال نیومد؛ اینقدر با نیزه و شمشیر زدن، آقا جان بچه هات اومدن امام هادی اومد سرت بغل کرد یه دونه زخم ندید، زهر جگرتو پاره کرده بود، اما امام صادق میگه: به اندازه نگین انگشتر جای سالم تو بدن جد ما نگذاشتن.

کجا شنیدی یه دونه از فرزندان اهل بیت بیاد بدن باباش نشناسه، این فقط مال کربلاست؛ سکینه اومد دید عمه یه بدن بغل گرفته، از کجا بدن می شناسن، چند راه داره، بعضی از رو صورتش می شناسن، بعضی ها از رو لباسش می شناسن، یا از رو علامت مشخصه می شناسن، مثلاً انگشتر دستش باشه، اگه این سه راه نباشه از رو حجم بدنش می شناسن؛ زینب یه نگاه کرد دید اینقدر نیزه زدن، آی حسین....

لب تشنه بود، تشنه ی یك جرعه آب بود

مردی كه درد های دلش بی حساب بود

پا می كشید گوشه ی حجره به روی خاك

پروانه وار غرق تب و التهاب بود

در ازدحام و هلهله ی نا نجیب ها

فریاد استغاثه ی او بی جواب بود

یك جرعه آب نذر امامش كسی نكرد

هر چند آب دادن تشنه ثواب بود

آخر شبیه جد غریبش شهید شد

آری دعای خسته دلان مستجاب بود

تا سایبان پیکر نورانیش شوم

بال کبوتران حرم را شتاب بود

میگه دیدم یه جایی پرنده ها بالاشون یه هم دادن سایبون درست کردن آفتاب به بدن عزیز زهرا نتابه، اما فدای بی کفن دشت کربلا

آلاله ای كه زخم تنش بی حساب بود

هم تیغ هم نیزه خون تنش را مکیده بود

هم داغ دیده شرر آفتاب بود