آئین مستان

کوچه های مدینه دوباره یک غریب دیده / یکی رو پای برهنه روی خاکها کشیده

دوباره عمامه از سر یه مظلوم افتاده / کوچه این منظره رو یه بار دیگه هم دیده

تو همه عالم و آدم انگاری فقط خدا / غریبی رو برا اهل این کوچه آفریده

شبونه سجاده رو هم از زیر پاش کشیدن / اینقدر غریبی رو کسی تو دنیا ندیده

یه بار دیگه به آشیونه ای آتیش زدن / طعم سوختن و دوباره دَرِ کوچه شنیده

کجاست اون خونه ای که مردم همه آتیش زدن / کجاست اون بانوی غم دیده و قامت خمیده

صدای ناله می یاد یکی میگه وای مادرم / زیر دست و پای گل به خاك و خونها تپیده

هر کسی تو مدینه جون بده با غربت و غم / می بینه یه قد کمون لحظه ی آخر رسیده