آئین مستان

ندارم شکیبایی

 به پا شد چه غوغایی

تو صحرایی از دشمن

 عمو موند و تنهایی

دلم غرقِ خونه

 لبم غرقِ آهه

که تو دشت غربت

 عمو بی سپاهه

غریبونه تو خاک و خون مونده تنش

دارن پیش چشمای من می کشنش

شکسته پر و بال، عمو توی گودال، داره میره از حال

اسیر خزونی تو

پر از زخم و خونی تو

مگه مرده عبدالله

که تنها بمونی تو

میام و فدای نگاه تو میشم

با اشکم با آهم سپاه تو میشم

میام عمو تا سپر بلات بشم

فدات بشم، فدات بشم، فدات بشم

تو شیب الخضیبی، تو خدالتریبی، غریبی غریبی

آهی که میکشد جگر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

شوقی که سرزده به سر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

وقتی تو میشوی پدر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

یکبار گفتن پسر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

از هیچ کس کنار تو بیمی نداشتم

از عمر خویش حس یتیمی نداشتم

دست کریم هست که نذر خدا شود

وقتی نیاز بود به وقتش جدا شود

از عمه ام بخواه که دستم رها شود

هرکس که کوچک است نباید فدا شود

رفتی و ریخته است به هم خیمه ها عمو

عمو حسین عمو حسین

فریاد میزنند عمو جان بیا عمو

عمو حسین عمو حسین

آخر نشسته ای سر زانو چرا عمو

عمو حسین عمو حسین

تا من نیامدم نزنی دست و پا عمو

عمو حسین عمو حسین

خون رفته است از بدنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

پاره شده است پیراهنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

وا میشود شکاف تنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

نیزه نشسته بر دهنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

حال دل خیلی خرابه، کار دل ناله و آهه

شب پنجم محرم، دل ما تو قتلگاهه

چقدر تیر چقدر سنگ، چقدر نیزه شکسته

روی خاک تو موجی از خون، یوسف زهرا نشسته

یا حسین غریب مادر

اون کیه میره تو گودال، گمونم یه نوجونه

مثه بچه شیر می مونه، وقتی که رجز می خونه

میگه من هنوز نمردم، که عمومو دوره کردید

سی هزار گرگ دور یک شیر، به خدا خیلی نامردید

از امامش مثه مادر، تو بلا دفع خطر کرد

جلوی طوفان شمشیر، لاله دستشو سپر کرد

یا حسن غریب مادر

توی خون داره می خنده، عمو جون دیدی که مردم

اگه تو خیمه می موندم، جون عمه دق می کردم

خدا رو شکر نمی مونم، تو غروب قتل و غارت

مثه بابام نمی بینم، سوی ناموسم جسارت