آئین مستان

ندارم شکیبایی

 به پا شد چه غوغایی

تو صحرایی از دشمن

 عمو موند و تنهایی

دلم غرقِ خونه

 لبم غرقِ آهه

که تو دشت غربت

 عمو بی سپاهه

غریبونه تو خاک و خون مونده تنش

دارن پیش چشمای من می کشنش

شکسته پر و بال، عمو توی گودال، داره میره از حال

اسیر خزونی تو

پر از زخم و خونی تو

مگه مرده عبدالله

که تنها بمونی تو

میام و فدای نگاه تو میشم

با اشکم با آهم سپاه تو میشم

میام عمو تا سپر بلات بشم

فدات بشم، فدات بشم، فدات بشم

تو شیب الخضیبی، تو خدالتریبی، غریبی غریبی