آئین مستان

غربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود

گره بی کسی تو به خدا وا نشود

نیست یک خواهر غمدیده پرستار شما

هیچ کس همقدم زینب کبری نشود

به لب تشنه ی تو آب گوارا نرسید

مقتلت گر چه به جان سوزی صحرا نشود

پسر ضامن آهو، تو جوان مرگ شدی

مثل تو هیچ کسی وارث زهرا نشود

جگر سوخته از زهر تو را طعنه زدند

جگر سوخته با خنده مداوا نشود

قدرت زهر چه بوده که ز پایت انداخت

گفت با خنده دگر ابن رضا پا نشود

جان فدای پسرت حضرت هادی که سه روز

دید تشییع تن خسته مهیا نشود

یک نفر از اهل ‏بیت فاطمه

یک نفر زین چارده تن قائمه

در امامان هدى رعناترین

در نگاه شاعران زهراترین

شعله موروثى شده در دامنش

عشق مى‏سوزد ز گرماى تنش

مى‏خورد بر هم لب و دندان او

بس که مى‏سوزد تن طوفانى‏اش

بستر خورشید شد پیشانى‏اش

گرگ ها خون خدا را خورده‏اند

جاى پیراهن، تنش را برده‏اند

مه میان حجره زندانى شده

شه گرفتار پریشانى شده

ضعف را با ناتوانى مى‏کشد

بار پیرى در جوانى مى‏کشد

خلسه‏اى دارد که از عرفان پر است

در سماعش پیچش یک چادر است

اى غرور ناله هَل مِن مُعین

اى بلور، این سنگباران را ببین

پشت این در سایه‏ها کف مى‏زنند

در غم ابن الرضا کف مى‏زنند

پس سیادت را حسادت کرده‏اند

کینه توزى با سعادت کرده‏اند

تو شهید دستِ بازِ خود شدى

عطر عید جا نمازِ خود شدى

آب گر چه رهن ایوان شماست

تشنگى شش دانگش از آن شماست

حیف از آن رنگ کبودین لبت

حیف از آن گل هاى یا رب یا ربت

حیف از آن چشم سیاه بسته‏ات

حیف از آن لب هاى خشک و خسته‏ات

آفتاب من لب بام آمده

صاحب منصب، چه بى نام آمده

گر چه بى نام آمدى بر روى بام

از کبوترها ببینى احترام

پیکرت اقلیم باغ دردهاست

عطر جسمت رهبر شبگردهاست

باغ ما از بام افتاده به خاک

اى بهارِ عاطفه روحى فداک

استخوانت گر شکست از این فرود

بر تو و جدّ غریبِ تو درود

گفت «اُسقونى» ولى سنگش زدند

گفت هر چه یا على سنگش زدند

بر تنش دعوا، که تاراجش کنند

بر سرش غوغا به معراجش کنند

عاقبت از هیبت چشمان او

از قفا قاتل گرفته جان او

مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود

اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود

گریه مکن بهانه به دست کسی مده

با گریه هات هیچ مدارا نمی شود

خسته مکن گلوی خودت را برای آب

با آب گفتن تو کسی پا نمی شود

این قدر پیش پای کنیزان به خود مپیچ

با دست و پا زدن گره ات وا نمی شود

گیسو مکش به خاک دلی زیر و رو شود

در این اتاق عاطفه پیدا نمی شود

باور کنم به در نگرفته است صورتت؟!...

این جای تنگ و ... این قد و بالا... نمی شود

با ضرب دست و پا زدنت طشت می زنند

جز هلهله -  جواب - مهیا نمی شود

با غربتی که هست تو غارت نمی شوی

نیزه به جای جایِ تنت جا نمی شود

خوبی پشت بام همین است ای غریب

پای کسی به سینه ی تو وا نمی شود...!

آیینه ی تمام قدّ عدل و داد بود

حتی به دشمنان خودش هم جواد بود

یک قطره از کرامت او بر دوای خلق

کافی که بود هیچ، که حتی زیاد بود

از کودکی ز ماتم زهرا بسوخته

او داغدار مادر و حیدر نژاد بود

گر او به خیمه گاه امامت نمی رسید

این خیمه ی رفیع خدا بی عماد بود

امید و آرزوی دل خسته ی رضاست

او معدن رسالت و رکن بلاد بود

از کودکی به ظلم و اسارت دچار شد

در محبس حسادت ظلم و عناد بود

امشب همه گدای جواد الائمه ایم

در ماتم و عزای جواد الائمه ایم

از کودکی غریبی و هجرت ندید؟ دید

زخم زبان و طعنه و تهمت ندید؟ دید

او داغدار صورت نیلی نبود؟ بود

داغ غم الهه ی عصمت ندید؟ دید

دل خون ز هجر روی پدر او نگشت؟ گشت

دور از رضا، شراره ی محنت ندید؟ دید

دشمن دمی رها ز عذابش گذاشت؟ نه

از همسرش جفا و خیانت ندید؟ دید

هر شب فغان ز بی کسی خود نکرد؟ کرد

یک عمر درد و ماتم و غربت ندید؟ دید

او آرزوی مرگ و رهایی نداشت؟ داشت

هر شب به خواب، خواب شهادت ندید؟ دید

او در جوانیش ز محن پیر گشته بود

از سوز زهر خصم زمین گیر گشته بود

از کنج حجره ناله ی جان کاه می رسد

گویی صدای یوسفی از چاه می رسد

این ناله ی حبیبِ دل خسته ی رضاست

کز سوی آن تجلی الله می رسد

این سوز قلب شاه جوان مرگ هل اتاست

کآتش به عرش و فرش از این آه می رسد

خون می چکد ز لعل لبانش اگر چه لیک

شاد است چون که دلبرش از راه می رسد

شمس الشموس ناله زند در عزای او

خورشید بهر بردن این ماه می رسد

در روز حشر با همه ی جود و رحمتش

بر داد حال امت گمراه می رسد

دعبل اگر امام نهم اعتنا کند

امضای حاجت تو امام رضا کند

طائر عرشم ولى پر بسته‏ام

یاد دلدارم ولى دلخسته‏ام

آسمانم بى ستاره مانده است

درد من را سوى غربت رانده است

ناله‏ها مانده است در چاه دلم

قاتلى دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحى بر تنم

هستى و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسیده است

خنده‏ام را دیده و خندیده است

بر رضا هركس دهد من را قسم

حاجتش را مى‏دهد بى بیش و كم

لاله‏اى در گلشن مولا منم

غصه دار صورت زهرا منم

زهر كین كرده اثر رویم ببین

همچو مادر دست بر پهلو غمین

در میان حجره‏اى در بسته‏ام

بى قرارم، داغدارم، خسته‏ام

این طرف یا فاطمه باشد جواد

آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

این طرف درد و غم و آه و فغان

آن طرف هم دختران كف زنان

كس نباشد بین حجره یاورم

من جوانمرگم، شبیه مادرم

ریشه‏ها را كینه‏ها سوزانده است

جاى آن سیلى به جسمم مانده است

حال كه رو بر اجل آورده‏ام

یاد باباى غریبم كرده‏ام

نیست یك درد آشنا اندر برم

خواهرى نبود كنار پیكرم

تشنه لب در شور و شینم اى خدا

یاد جدّ خود حسینم اى خدا

شرر خیزد ز آهم گر زنم فریاد مادر جان

غریبانه فغان دارم از این بیداد مادر جان

شبیه تو جوان بودم ولیکن زود افسردم

خزان داده بهار عمر من برباد مادر جان

ز سوز زهر می سوزد سراپای جواد تو

ولیکن آتشم زد شادی صیاد مادر جان

میان حجره تنهایم به روی خاک می پیچم

تما شاکن شود روحم زغم آزاد مادرجان

زیادم رفت سوز زهروشادی های ام الفضل

چو چشمم بر کبودی رخت افتاد مادرجان

به روی بام خانه پیکر بی جان من دیدی

دوباره کربلا شد زنده اندر یاد مادرجان