آئین مستان

جبرئیل این روزا تو جادهٔ کربلات

با لباس مبدل خادم زائرات

همه جاری مثل چشمه مثل دریا مثل بارون

همه راهی ، همه بی دل، همه شیدا، همه مجنون

 همه  دلتنگ مثل مسلم، مثل هانی،مثل مختار

همه سرها رو آوردن برا تقدیم به پای یار

لبیک حسین لبیک....

این شبا کل اهل آسمون رو زمینن

جن و انس وفرشته زائر اربعینن

همه رفتن توی راهن، منمو این پریشونی

یه چیزی تو دلم میگه، تو دیگه جا نمیمونی

به فدای یه نگاهت پدر و مادم آقا

یه نگاه کن که نمیرم تو فراق حرم آقا

لبیک حسین لبیک....

غرق در حیرتم من یا دلیل یا ابالفضل

دنبال خونتم من الدخیل یا ابالفضل

خودم اینجا دلم اونجاست

دل قطره پیش دریاست

حرم شاه، حرم ماه

پیش ارباب ، پیش عباس

من مشتاق، من عاشق، من ناچیز و ناقابل

به تو آقا پناهندم، مددی یا ابوفاضل

داره میرسه یه قافله از تو بیابون

داره میرسه یه قافله با دل پر خون

كربلا كربلا،رسیده زینب روضه بخون

قافله سالار كجاست

عباس علمدار كجاست

زینب قد خمیده

به كربلا رسیده

چهل شب می بینه

خواب سر بریده

مؤذن كربلا،اذان بگو با ناله

همه هستند به غیر از،رقیه ی سه ساله

غریب مادر من،حسین بی سر من

من که از راه شام برگشتم

دلم گرفته برادر سلام برگشتم

کنار سنگ مزارت غریب برگشتم

در آرزوی همین بوی سیب برگشتم

حسین وااای

رسیده ام سر خاکت به خود توان بده ام

به این امید که شاید ز گریه جان بده ام

حسین وااای

مرا ببخش که بی غنچه ات سفر کردم

یاس برده ام اما بنفشه آوردم

مرا غم تو و این درد و داغ خواهد کشت

اگر مرا نکشد غم، فراغ خواهد کشت

حسین وااای