آئین مستان

اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ عَنْ جَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِي مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا وَ بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا حَيِّهِمْ وَ مَيِّتِهِمْ وَ عَنْ وَالِدَيَّ وَ وُلْدِي وَ عَنِّي مِنَ الصَّلَوَاتِ وَ التَّحِيَّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ وَ مُنْتَهَى رِضَاهُ وَ عَدَدَ مَا أَحْصَاهُ كِتَابُهُ وَ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ اللَّهُمَّ إِنِّي‏ أُجَدِّدُ لَهُ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ فِي كُلِّ يَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً فِي رَقَبَتِي اللَّهُمَّ كَمَا شَرَّفْتَنِي بِهَذَا التَّشْرِيفِ وَ فَضَّلْتَنِي بِهَذِهِ الْفَضِيلَةِ وَ خَصَصْتَنِي بِهَذِهِ النِّعْمَةِ فَصَلِّ عَلَى مَوْلَايَ وَ سَيِّدِي صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَشْيَاعِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ اجْعَلْنِي مِنَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَائِعاً غَيْرَ مُكْرَهٍ فِي الصَّفِّ الَّذِي نَعَتَّ أَهْلَهُ فِي كِتَابِكَ فَقُلْتَ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ عَلَى طَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ وَ آلِهِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ اللَّهُمَّ هَذِهِ بَيْعَةٌ لَهُ فِي عُنُقِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ.

شرمنده ایم کار برایت نمی کنیم

جز وقت احتیاج صدایت نمی کنیم

جا میزنیم وقت عمل تا که میرسد

ترکِ گناه محض رضایت نمی کنیم

در باتلاقِ نفس گرفتار تر شدیم

تنها برایِ اینکه دعایت نمی کنیم

با اینکه دست توست شفا لکل داع

در اوجِ درد میل شفایت نمی کنیم

تنگیِ دست ما اثر کاهلی ماست

این دست را دخیلِ عبایت نمی کنیم

تو روز و شب حمایتِ ما میکنی ولی

ما از توی غریب حمایت نمی کنیم

بد کرده ایم با تو دلت را شکسته ایم

باز اعتنا به این گله هایت نمی کنیم

حتی اگر ندیده حرم جان دهیم ما

تصمیم با شماست شکایت نمی کنیم

اما چه بهتر است که ما را طلا کنی

این روزها مسافر کرببلا کنی ..

از کربلا رنگ خوشی دیدم ندیدم

بی شیر ماندم بین هر خیمه دویدم

دیشب فقط تا صبح طفلم داد میزد

خیلی خجالت از بنی هاشم کشیدم

ای بی بی جان یا رباب چرا خجالت کشیدی؟!.. خدایا یه حالی به ما بده بتونیم گریه کنیم .. واقعا احساس مادری به همین شیر دادنه مادرِ .. وقتی نتونه شیر بده ها اصلا میریزه بهم ..

ای کاش این داغی که دیدم خواب باشد

طفلم سلامت محضرِ ارباب باشد

گفتم حسینم حاضرم در بین این دشت

تشنه بمیرم اصغرم سیراب باشد

مولایِ من حیران و سر افکنده آمد

 رو زد سویِ دشمن ولی شرمنده آمد

 وقتی که برمیگشت با چشم پر از آب

 از لشکرِ دشمن صدای خنده آمد

تیری در این لشکر نبود الا سه شعبه

چیدن آخر غنچه ام را با سه شعبه

ای حرمله انصاف داری بی مروت

اصغر سه شعبه حضرتِ سقا سه شعبه!

مانده حسینُ کل آغوشش پر از خون

صورت پر از خون بر رویِ دوشش پر از خون

چشمم پر از خون شد که شد از ضرب آن تیر

شش ماهه ام از گوش تا گوشش پر از خون

باور کنم شش ماهه‌ی من اصغرم رفت

از نعره‌ی تکبیر این لشکر سرم رفت

خیلی مرا سوزانده این غصه که طفلم

با حالت قهر آخرین بار از برم رفت

به قول مرحوم آرام ، میگفت وقتی رسید تو بغل باباش حرف که نمیزد پنجه هاشُ نشون داد یعنی ببین مادرم شیر نداشت اینقدر پنجه به سینه ش کشیدم این خونِ مادرمه ..

نشنیدم آخر صحبت نشنیده اش را

بستن بر نی حنجرِ پاشیده اش را

خیلی خجالت میکشم آبی بنوشم

بر نیزه اش دیدم لب خشکیده اش را

مردم من محزون غم دیده ربابم

هم قافیه نه همنشینِ آفتابم

تا آب میبینم سرم پایین می افتد

هم قافیه نه داغدار مشک آبم

بس کن رباب خوشی به ما نیومده

بس کن رباب دستاتو هی تکون نده

بس کن رباب گهواره رو نشون نده

من که میدونم دلت از غم کبابه

بیقراری قلبتو در اضطرابه

پاشو از خیمه بیا بیرون براتو

دیدن گهواره خالیه عذابه

بس کن رباب پاشو بیا همراه من

بس کن رباب رخت اسیری کن به تن

بس کن رباب حرف از علی اصغر نزن

اصغرت رفتو امیدت نا امیده

دوریه اون قلبتو آتیش کشیده

پشت خیمه در کنار قبر کوچیک

صحنه ای دیدی امونت رو بریده

تنها شدی بارونیه چشم ترت

تنها شدی خیلی بلا اومد سرت

تنها شدی دیگه نمیاد اصغرت

دیگه بس کن گریه واین آه و زاری

دیگه باور کن علی اصغر نداری

باید آماده بشی تا که ببینی

کودک شش ماهه و نیزه سواری

بس کن رباب نگو که اصغرم کجاست

بس کن رباب نگو چرا از من جداست

بس کن رباب حتما تو آغوش باباست

چرا قهری مگر تقصیر دارم

بِجایت بر کَفَم زنجیر دارم

کفِ آبی فقط خوردم عزیزم

بیا از نیزه پایینشیر دارم

دلم مِیلِ دو اَبروی تو دارد

ببین که شانه‌ام مویِ تو دارد

در آغوشم فقط پیراهنِ توست

لباس تازه‌ات بویِ تو دارد

نمی‌آید پس از توخواب ، ای کاش...

که می‌مُردم منِ بی تاب ای کاش

دوباره شیر آوردم ولی حیف...

نمی‌خوردم پس از تو آب ای کاش

مرا آزار با زنجیر می‌داد

به من نان‌خشک با تحقیر می‌داد

زنِ شامی دلم سوزاند وقتی...

کنارم طفل خود را شیر می‌داد

دوباره روضه می‌گیرم عزیزم

در این ویرانه می‌میرم عزیزم

دوباره حرمله رد شد از اینجا

دوباره خشک شد شیرم عزیزم

نگفتند آه داغِ بچه دیده‌است

نگفتند از بلا پُشتش خمیده است

ولی گفتند این تازه عروسان

عروسِ فاطمه مویش سفید است

گُلِ یاسِ مرا از ساقه بستند

مرا با ریسمان بر ناقه بستند

نمی‌ماندی به نیزه چاره کردند

سَرَت را با نخِ قنداقه بستند

چه حسرتها جشیدم بچه‌ام را

چه سختیها کشیدم بچه ام را

کنارِ بچه‌هاینیزه دارش

به روی نیزه دیدم بچه ام را

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست

عمریست بی قرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نبود تو همسایۀ شبیم

در آسمانِ هیچ دلی آفتاب نیست

باید خودت برایِ ظهورت دعا کنی

در دستِ ما دعایِ فرج مستجاب نیست

ما گوشمان نمیشنود پاسخ تو را

ورنه سلام های کسی بی جواب نیست

ای مرد انتقام زمانی که میرسی

دیگر بقیع مثل گذشته خراب نیست

بهتر بمیرد آن که دلش بین روضه ها

از داغِ خشکیِ لب جدت کباب نیست

شب عطشِ .. از امشب آبُ به خیمه هایِ حسین میبندند .. روضه عطشُ خودِ خدا خونده برا حضرت موسی سلام الله.

فرمود صغیرُهُم یُمیتُ لعطش ... بچه هاشون از عطش جون میدن .. آی حسین ..

حالا که حرف تشنگی آمد مصیبتی

بالاتر از مصیبت طفل رباب نیست

چقدر بی خبر و بی هوا زدینُ

چه کرده بود مگر با شما ؟ زدینُ

طفل من که هنوز به زبون نیومده بود این روضه امشب، خیلی روضۀ سنگینیه برا این روضه اول خود خدا گریه کرده .. بعد ملائکه گردن ، بعد پیغمبر گریه کرده شما هم اگه امشب چشمت اشک بار شد به خودت قره نشی .. سنگ دل ترین دشمنم واسه این روضه گریه کرده ..

سنگ دل ترین دشمنُ مختار آورد بیرون گفت جایی شد توام دلت به حال حسین بسوزه؟.. گفت فقط یه جا وگرنه من باقی جاها جزو کسایی بودم که هلهله میکردن دست میزدن

گفت کجا دلت برا حسین سوخت؟..

گفت اون موقعی که وسط میدون بچه زدن .. هی یه قدم میومد سمت خیمه ها دوباره یه قدم برمیگشت سمت میدون .. الهی برات بمیرم که وسط میدون مستأصل شدی...

هی میگفت جواب مادرشو چی بدم؟!

همین که تیر رها شد علی به خود پیچید

صدای تیر در آمد چرا زدی نامرد ..

نوشته اند که حتی سپاه جا خوردند

صدا زدند چرا بچه را زدی نامرد؟..

گفت بچه رو بزنم یا بابا رو؟ گفت اگه بچه رو بزنی با یه تیر چند تا نشون زدی!..

پدر خمید و پسر رفت و مادرش افتاد

سه شعبه را تو مگر چند جا زدی نامرد

بابا برید یه خورده اگر بررسی کنید ، دیگه هیچ موقع شب هفتم احتیاج به روضه خوان ندارید .. تاریخُ ببین ؛ مخصوصاً تو عرب تیر سه شعبه رو کجاها به کار میگرفت ..

نوشتن اگه یه حیون قوی هیکلی رو میخواستن از پا در بیارن .. مثلا اسبی رو میخواستن از پا در بیارن با تیر سه شعبه میزدن .. تیر سه شعبه روهم میخواستن بزنن اول حرارتش میدادن .. نانجیب تیرُ داغ کرد ..

تا تیر و زد یه مرتبه سر افتاد رو دست ابی عبدالله .. فَذُبِحَ طِفل مِنَ الُاذُنِ اِلَی الاُذُن ..

حسین دور خودش بین دشت میچرخید

چگونه خنده بر این ماجرا زدی نامرد

بگو که این سر کوچک چقدر می ارزید

که پشت خیمه روی نیزه ها زدی نامرد

گفت وقتی دستور غارت داده شد یه عده تو سپاه ابن سعد ملعون مشخص بودن به حریص بودن . ولعی داشتن تو غارت کردن .. یه دونه از حرص ترینشونُ دیدم آروم یه جا ایستاده .. همه ریختن تو خیمۀ دارالحرب هی سر هارو از بدن جدا میکردن میبردن جایزه بگیرن .. دیدم این نانجیب آروم ایستاده گفتم چرا این کاری نمیکنه؟؟ نگو از قبل گنجشُ هدف قرار داده بود .. دیدم آروم اومد پشت خیمه ها .. ان شالله مادرش ندیده باشه .. نیزه رو تو خاک زد .. این بیت میکشه آقا .. اگه بخوای یه داغ دیده ای رو زیاد اذیتش کنی

باید اون چیزی که بیشتر از همه رنجش میده رو هی نشونش بدی ..

رباب را چقدر با همان کمان از عمد

میان کوفه و کربُبَلا زدی نامرد

إن لَم تَرحَموني فَارحَموا هذَا الطِّفلَ ..

بخدا همین روضه باید آتیشت بزنه .. کسی که همۀ عالم میرن دم خونه ش منت میکشن

حالا اربابتون وسط میدون ایستاده داره منت میکشه ..

لالایی ..

به من حق بده از خجالت بمیرم

دعا کن نیوفته به خیمه مسیرم

آخه اوردم تورو تا برات آب بگیرم

لالایی لالایی

وقتی لالایی میگی این دستاتو مثل گهواره تکون بده .. حاج رسول ترک وقتی تو روضه حضرت علی اصغر لالایی میخوندن دستاشو اینطوری تکون میداد .. از دنیا رفت خوابشو دیدن گفتن حاج رسول چه خبر؟ گفت تو این چند روزه که منو آوردن اینجا چند بار بی بی قنداقه علی اصغرُ آورده گذاشته تو بغل من ، گفته حاج رسول خوب بلده لالایی بخونه برا بچه م ..

لالایی ..

به اشکم داره حرمله هی میخنده

سر تو عزیزم به یه مویی بنده

ولی خندۀ تو دل من رو کنده

الهی نبینه ، دیگه مادر تو

که با تیر رو دستم ، جدا شد سرِ تو

ندارم زیر لب ، دعایی نگفته

الهی سرت از رو دستم نیوفته

لالایی لالایی .. لالایی لالایی ..

لالایی ..

برو زیر خاک ای گل آسمونی

برو که زیر سم مرکب نمونی

ایشالا رو قبرت نزارن نشونی

لالایی ..

از الان میبینم اینا که نامردن

دارن دنبال قبر مخفیت میگردن

میبینیم با نیزه تورو پیدا کردن

بمیرم که باید دو چشم ربابه

ببینه عزیزش رو نیزه خوابه

بمیرم عزیزم که نیزه بلنده

نمیتونه مادر چشاتو ببنده

لالایی ..

چشم تو دنبال خود چشمان ما را میکِشد

منت این اشک‌ها را لطف آقا میکشد

در کجا می‌آیی و گیسو پریشان میکنی؟

میکُشد ما را غمت، تا آهْ زهرا میکِشد

آخرِ این روضه‌گردی‌های ما خیر است خیر

عاقبت دست تو دستی بر سر ما میکشد

تا که مجنون میشود بیمار، راحت میشود

آه مجنون دارد اما درد لیلا میکشد

نوکری کردیم، اما کار، دستِ دیگری‌ست

بار ما را حضرت زهرا همین‌جا میکشد

ما خرابش میکنیم و او درستش میکند

خوب معلوم است خانم ناز ما را میکشد

"سوار مرکب از این خونه به اون خونه حضرت میفرمود من و که میشناسید همه ی این نامردا میگفتن آره .. این آقا رو هم که میشناسید میگفتن آره میشناسیمش .. غدیر و که یادتونه آره یادمونه،چرا نمیاین کمکش کنید .. هر روز بی بی میرفت در خونه هارو میزد اینارو دعوت میکرد میگفت بیاین علی و کمک کنید .. نمی اومدن ،الا سه یا چهار نفر ، محرم در خونه ی همه مون و زده بیاین حسینمُ کمک کنید ..

ما گناه آلوده‌ایم اما عروج ماست اشک

گریه کن، با گریه اِی دل کار بالا میکشد

گفت عقبای خودت را صرف دنیایت مکن

میروی دنبال آن، دنیا ولی پا میکشد

اجازه بدید روضه بخوانم .. امام صادق نشسته بود ، اون روضه‌خونم اومد وارد شد، نشست کنار حضرت. آقا بهش فرمود: میشه برای ما یه‌کم از جَدمون بخونی؟! گفت: بله آقا ..

شروع کرد شعری خوندن. روایت میگه به شدت امام صادق گریه میکرد؛ اون طرفِ پرده هم زنها به شدت شیوَن، ناله، گریه. یهو دیدن پرده کنار رفت، یه کنیزی اومد، یه بچه‌ی شیرخوار گذاشت تو دامن امام صادق. آقا تا این بچه رو دید گریه‌ش بلندتر شد. همه گریه می‌کردن، امام صادق هم گریه میکرد، این بچه هم گریه می‌کرد (همه رو به‌هم ریخت این بچه)

فلذا می‌بینید اینایی که بچه‌هاشونو امشب آوردن، از زمان امام صادق همین جوری بوده..

امام سجاد بعد از واقعه‌ی کربلا توو بازار رد میشد دید یه خانومی بچه‌ش توو بغله داره رد میشه، دید این بچه داره بی‌تابی میکنه، هی گریه می‌کنه. صداش زد:

_خانوم ببخشید!

گفت: بله یابن رسول الله؟

فرمود: فکر کنم این بچه تشنه‌شه!

گفت: بله آقا، یه مسیر طولانی امروز رفتم، نرسیدم بهش آب بدم.

فرمود : برو سریع آبش بده.....

امام سجاد شروع کرد گریه کردن .

گفت: آقا بی‌ادبی کردم، ببخشید، حالا میرم بهش آب میدم، چرا گریه میکنین؟!

فرمود: آخه داداش منو توو کربلا آب بود و بهش ندادن و کشتنش....

میدونم تشنه‌ای مادر، ولی من..

به جز اشک چشام آبی ندارم

تو بازم تشنه خوابت برده اما

من از داغ لبات خوابی ندارم

بخواب آروم، بخواب آرومِ جونم

بخواب ای حیدر شیرین زبونم

برای  اون کویر خشک لبهات

تا صبح لالاییِ بارون میخونم

دلم از مَردم این شهرْ خونه

اینا گمراهی رسم و راهشونه

نمیدونم چرا دلشوره دارم

گمونم حرمله همراهشونه

شنیدم حرمله رحمی نداره

یه رَد خون همیشه تو چشاشه

شنیدم بین تیرایی که داره

یه چندتایی سه‌شعبه هم باهاشه

میگن  خیلی دقیقه توو هدف‌هاش

نشونه‌گیری‌هاش رَدخور نداره

نترس مادر، بهت قول میده مادر

دیگه اسمِ کثیفش رو نیاره

نترس مادر، عمو عباس هستش

تا اون هستش که آزاری ندارن

همیشه جنگ با آدم بزرگاست

اینا با بچه‌ها کاری ندارن

ایشالله فردا از این دشت میریم

برات گهواره‌ی تازه میگیرم

همین حالا دارم از شوقِ روزی

که رو لبهات میگی مادر میمیرم

تو هم مثل علی‌اکبر میمونی

که از پشتِ نقابش نور پیداست

بابات وقتی در آغوشت میگیره

سفیدیِ گلوت از دور پیداست

بخواب آروم و آهسته عزیزم

که تنها نیست بابا، غم نداریم

علی‌اکبر، عمو عباس، قاسم

خدا رو شکر چیزی کم نداریم

جوونای بنی هاشم زیادن

نترس، باباجونت تنها نمیشه

ایشالله فردا از این دشت میریم

خدای من! چرا فردا نمیشه؟!

عموجونت بهت قول داده فردا

بره از خواهرت مشک‌و بگیره

بهم قول داده دریا رو بیاره

اگه دستاش بره قولش نمیره

رباب هی لالایی که میخوند، می‌گفت علی‌جان عمو رفته، عمو که قولش ردخور نداره ..

اگه دستاش بره قولش نمیره ..

اما همه‌جا شرم مال سقا شد، دیدن این بچه داره گریه می‌کنه؛ هی از این خیمه به اون خیمه، همه اومدن بغلش کردن دیدن فایده نداره.

همچین که اباعبدالله اومد دَم خیمه، صدا زد: خواهرم، برو علی و بیار، اینا این بچه رو ببینن شرم میکنن..

سریع دویدن تو خیمه بچه رو بغل کردن تو دستای اباعبدالله که قرار گرفت آروم شد. همچین که اومد بچه توو بغلش، بچه رو گرفت رفت وسط میدان که صداش به همه برسه. بچه رو روو دست گرفت، آروم آروم بلندش کرد.

همچین که این سر برگشت، سفیدی گلو که مشخص شد، اون نانجیب دید لشکر به‌هم ریخته، همه دارن به‌هم میگن چه خبره؟! قرار ما نبود با بچه بجنگیم..

دید لشکر داره به‌هم میریزه، گفت برید حرمله رو صدا کنید الان لشکرم میپاشه.

حرمله نفس زنان اومد؛

_ چیه امیر؟!

 گفت: لشکر داره به‌هم میریزه، یه کاری بکن . گفت: چی کار کنم؟ کدوم‌ُ بزنم؟ بابا رو بزنم یا بچه رو؟!

گفت: مگه نمی‌بینی بچه خیلی راحت‌تره زدنش؟! اباعبدالله بچه رو آورده بالا ؛ میبینی زیر گلوشو؟! میبینی سفیدی زیر گلو رو؟!

تیر سه شعبه رو برداشت، تا این تیرُ زد به بچه، بعضیا میگن زیر عبا این بچه رو پنهان کرد، هی میرفت سمت خیمه‌ها، برمی‌گشت.

علت داره   میدونی علتش چیه؟! آخه دیدی یه مرغُ سَر میبُری، تا یه چند دقیقه هی دست و پا میزنه.

تا این تیر خورد، اباعبدالله سریع بچه رو زیر عبا پنهان کرد. هی میرفت سمت خیمه، میدید بچه دست و پا میزنه، برمی‌گشت

نگات میکنم با پریشونی

نه شیری نه آبی نه بارونی

گرفتار شدیم تو بیابونی، که پُر گرگه

میدونم چقدر سخته انتظار

یه‌کم چشماتو روی هم بذار

عموت برمیگرده دووم بیار، خدا بزرگه

شرمنده میشم از ، چشمای پر غمت

ای کاش بمیرمُ، این جور نبینمت

تا کِی دل من آب ، از گریه‌هات بشه

طاقت بیار گلم ، مادر فدات بشه

با من داره حرف میزنه نگات

ولی در نمیاد دیگه صدات

می‌لرزونی هربار با گریه‌هات، دلای مارو

کسی قطره‌ای آب به ما نداد

بچه‌م داره جونش به لب میاد

خدا واسه هیچ مادری نخواد، این ماجرا رو

سخته که بچه‌ای ، یه قطره آب بخواد

مادر ولی ازش ، هیچ کاری بر نیاد

رو دستای بابات ، میذارمت علی

میری و به خدا ، می‌سپارمت علی

کجا رفته لبخند آخرت

سه شعبه چی آورده به سرت

حالا چی بگم من به مادرت، ببین بابا رو

دوباره منو یاری کن علی

اصن گریه و زاری کن علی

بیا آبروداری کن علی، همین یه بارو

ای من به قربونِ ، رگهای گردنت

باور نمی‌کنم ، ‌از من گرفتنت

لبهات حالا نیست ، دنبال آب دیگه

لالا لالا گلم ، راحت بخواب دیگه

یه وقته میگن ذبح. (ذبح یعنی چی؟!) میخوام امشب برات معنا کنم .. آخه برا این شیرخواره نوشتن: "فَذُبِحَ الطِفْل مِنَ الاُذُنِ اِلَی الاُذُن"

خیلی معنا تاحالا شنیدین، اما من امشب درست میخوام معنا کنم. ذبح میدونی یعنی چی؟! یعنی یه نفر رو زنده زنده سرش رو ببرن، ذبحش کنن، اینو میگن ذبح...

دونفر رو تو کربلا ذبح کردن؛ هر دوتاش همه رو میکُشه.

اولیش علی اصغر بود؛ تا ابی عبدالله روو دست گرفت، داشت دست و پا میزد. هنوز این بچه زنده‌ست؛ چشما بازه ، داره بابا رو نگاه میکنه ، یهو این تیر که خورد زیر گلو ، دستای بابا رو یه فشاری داد.

حسین...

ذبح بعدی میدونی کٖی بود که زنده زنده کُشتنش؟ اون لحظه‌ای که شمر اومد نشست رو سینه‌ی حسین ...

هنوز ابی عبدالله داره نفس میکشه، هنوز ابی عبدالله داره حرف میزنه، مناجات میکنه؛ این خنجرو در آورد ...

بی تو نمیاد خواب به چشمام علی بالام

شد نقشه بر آب آرزوهام علی بالام

بی تو دیگه دنیا رو نمیخوام علی بالام

فکر نمیکردم یه روز سرت رو نیزه ها بره

فکر نمیکردم یه روز سرت رو نیزه ها بره

از حرمله نمیگذرم خدام ازش نمیگذره

یه کاری کرده دیگه واسم نمیخندی

لالایی میخونم چشماتو نمیبندی

یه کاری کرده که غمه عالم سرم ریخته

یه کاری کرده سرو وضعت بهم ریخته

علی لالای لای لای.......

تو گهواره خیلی جات خالیه علی بالام

رو نیزه شدی هم قد بابات علی بالام

مادر به فدای قدو بالات علی بالام

چشم همه به گریه ی مادر بی گناته

برو علی که تو بهشت فاطمه بچشم به راته

کاری ازم بر نیومد آخر حلالم کن

جلوی فاطمه منو محشر حلالم کن

حالا که توی بغل زهرا میری مادر

مراقب بازوی زخمیباش علی اصغر

داره میده زندگی عذابم علی بالام

بعد از تو دیگه خونه خرابم علی بالام

یادت باشه میای به خوابم علی بالام

کاش که نبینی که قاتلت میبنده دستای منو

جان منو نیزه گرفت پس نمیده جان منو

سنگ تو دستاشون دیدم طاقت نیاوردم

کنار عمه زینبت مادر زمین خوردم

چه روزگاری کشید آخر کجا کارم

میبنی که دنبال گهواره تو بازارم

علی لالای لای لای.......