آئین مستان

اللَّهُمَّ بَلِّغْ مَوْلَايَ صَاحِبَ الزَّمَانِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ عَنْ جَمِيعِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِي مَشَارِقِ الْأَرْضِ وَ مَغَارِبِهَا وَ بَرِّهَا وَ بَحْرِهَا وَ سَهْلِهَا وَ جَبَلِهَا حَيِّهِمْ وَ مَيِّتِهِمْ وَ عَنْ وَالِدَيَّ وَ وُلْدِي وَ عَنِّي مِنَ الصَّلَوَاتِ وَ التَّحِيَّاتِ زِنَةَ عَرْشِ اللَّهِ وَ مِدَادَ كَلِمَاتِهِ وَ مُنْتَهَى رِضَاهُ وَ عَدَدَ مَا أَحْصَاهُ كِتَابُهُ وَ أَحَاطَ بِهِ عِلْمُهُ اللَّهُمَّ إِنِّي‏ أُجَدِّدُ لَهُ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ فِي كُلِّ يَوْمٍ عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَيْعَةً فِي رَقَبَتِي اللَّهُمَّ كَمَا شَرَّفْتَنِي بِهَذَا التَّشْرِيفِ وَ فَضَّلْتَنِي بِهَذِهِ الْفَضِيلَةِ وَ خَصَصْتَنِي بِهَذِهِ النِّعْمَةِ فَصَلِّ عَلَى مَوْلَايَ وَ سَيِّدِي صَاحِبِ الزَّمَانِ وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَشْيَاعِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ اجْعَلْنِي مِنَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَائِعاً غَيْرَ مُكْرَهٍ فِي الصَّفِّ الَّذِي نَعَتَّ أَهْلَهُ فِي كِتَابِكَ فَقُلْتَ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ عَلَى طَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ وَ آلِهِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ اللَّهُمَّ هَذِهِ بَيْعَةٌ لَهُ فِي عُنُقِي إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ.

شرمنده ایم کار برایت نمی کنیم

جز وقت احتیاج صدایت نمی کنیم

جا میزنیم وقت عمل تا که میرسد

ترکِ گناه محض رضایت نمی کنیم

در باتلاقِ نفس گرفتار تر شدیم

تنها برایِ اینکه دعایت نمی کنیم

با اینکه دست توست شفا لکل داع

در اوجِ درد میل شفایت نمی کنیم

تنگیِ دست ما اثر کاهلی ماست

این دست را دخیلِ عبایت نمی کنیم

تو روز و شب حمایتِ ما میکنی ولی

ما از توی غریب حمایت نمی کنیم

بد کرده ایم با تو دلت را شکسته ایم

باز اعتنا به این گله هایت نمی کنیم

حتی اگر ندیده حرم جان دهیم ما

تصمیم با شماست شکایت نمی کنیم

اما چه بهتر است که ما را طلا کنی

این روزها مسافر کرببلا کنی ..

از کربلا رنگ خوشی دیدم ندیدم

بی شیر ماندم بین هر خیمه دویدم

دیشب فقط تا صبح طفلم داد میزد

خیلی خجالت از بنی هاشم کشیدم

ای بی بی جان یا رباب چرا خجالت کشیدی؟!.. خدایا یه حالی به ما بده بتونیم گریه کنیم .. واقعا احساس مادری به همین شیر دادنه مادرِ .. وقتی نتونه شیر بده ها اصلا میریزه بهم ..

ای کاش این داغی که دیدم خواب باشد

طفلم سلامت محضرِ ارباب باشد

گفتم حسینم حاضرم در بین این دشت

تشنه بمیرم اصغرم سیراب باشد

مولایِ من حیران و سر افکنده آمد

 رو زد سویِ دشمن ولی شرمنده آمد

 وقتی که برمیگشت با چشم پر از آب

 از لشکرِ دشمن صدای خنده آمد

تیری در این لشکر نبود الا سه شعبه

چیدن آخر غنچه ام را با سه شعبه

ای حرمله انصاف داری بی مروت

اصغر سه شعبه حضرتِ سقا سه شعبه!

مانده حسینُ کل آغوشش پر از خون

صورت پر از خون بر رویِ دوشش پر از خون

چشمم پر از خون شد که شد از ضرب آن تیر

شش ماهه ام از گوش تا گوشش پر از خون

باور کنم شش ماهه‌ی من اصغرم رفت

از نعره‌ی تکبیر این لشکر سرم رفت

خیلی مرا سوزانده این غصه که طفلم

با حالت قهر آخرین بار از برم رفت

به قول مرحوم آرام ، میگفت وقتی رسید تو بغل باباش حرف که نمیزد پنجه هاشُ نشون داد یعنی ببین مادرم شیر نداشت اینقدر پنجه به سینه ش کشیدم این خونِ مادرمه ..

نشنیدم آخر صحبت نشنیده اش را

بستن بر نی حنجرِ پاشیده اش را

خیلی خجالت میکشم آبی بنوشم

بر نیزه اش دیدم لب خشکیده اش را

مردم من محزون غم دیده ربابم

هم قافیه نه همنشینِ آفتابم

تا آب میبینم سرم پایین می افتد

هم قافیه نه داغدار مشک آبم