آئین مستان

دست تقدیر گریه می کنه ای وای
داره شمشیر گریه میکنه ای وای
خاک گودال ضجه میزنه ای وای
آخرین تیر گریه می کنه ای وای
نور خورشید گریه می کنه ای وای
بس که تابید گریه می کنه ای وای
گفته مقتل جالس علی صدره
هر کی فهمید گریه میکنه ای وای
و علیک بالبکاء
بین اون شلوغیا تنها موند
وعلیک بالبکاء
نگران خیمه ی زنها بود
و علیک بالبکاء
چه غمی تو صورتش پیدا بود
و علیک بالبکاء
که سرش به دامن زهرا بود
یوماه، یوماه.......
سم مرکب گریه میکنه ای وای
مادر هر شب گریه می کنه ای وای
آسمون از داغ تو پریشون شد
بس که زینب گریه میکنه ای وای
موج دریا گریه میکنه ای وای
خاک صحرا گریه میکنه ای وای
همه رفتند مادرت کنارت هست
خود زهرا گریه می کنه ای وای
و علیک بالبکاء
تشنه لب بود و لب دریا بود
و علیک بالبکاء
بدنش زیر سماسبا بود
و علیک بالبکاء
سر پیرهنش هم دعوا بود
و علیک بالبکاء
که سرش به دامن زهرا بود
یوماه، یوماه .......
کوه و هامون گریه میکنه ای وای
آسمون خون گریه میکنه ای وای
لب خشکت چشم به راهه بارون بود
داره بارون داره گریه میکنه ای وای
اون همه سنگ گریه میکنه ای وای
وسط جنگ گریه میکنه ای وای
دختر تو خیمه مونده بی تابش
شده دلتنگ گریه میکنه ای وای
و علیک بالبکاء
که زمین و آسمون گریونن
و علیک بالبکاء
خواهرش رسیده سرگردونه
و علیک بالبکاء
تو تنش نیزه رو می چرخونه

و علیک بالبکاء
مادرش براش روضه میخونه

یوماه، یوماه .......

جا داره تو سجده بگن همه عالمین

الحمدلله الذی خلق الحسین

یه عمریه با نوحه ها سینه میزنم

همه ش به یاد کربلا سینه میزنم

جا داره تو سجده بگن همه عالمین

الحمدلله الذی خلق الحسین

میدون مشکو یادمه جلوی حرم

سینه برا تو می زدم پیش مادرم

جا داره تو سجده بگن همه عالمین

الحمدلله الذی خلق الحسین

پناه من از بچگی به خدا تویی

امید من تو زندگیم همه جا تویی

الحمدلله الذی خلق الحسین

از سر سفره ت میرسه آب و دون من

هوامو داری همیشه آقا جون من

الهی جون بدم توی روضه های تو

بگم حسین و بمیرم زیر پای تو

جا داره تو سجده بگن همه عالمین

الحمدلله الذی خلق الحسین

تو گودی افتادی غریب شه عالمین

والشمر جالسٌ علی صدرالحسین

والشر جالسٌ علی نفست گرفت

زیر فشار چکمه ها نفست گرفت

صدای مادرت میاد توی قتلگاه

آخ داره خواهرت میاد توی قتلگاه

باز شده انگار چشم تو روی نیزه ها

گرفته پیراهن تو بوی نیزه ها

جلو چشای بچه ها ؛ بی حیا نزن

عزیز برادر منو ؛ بی هوا نزن

نمی بینی که تشنه شه میزنی گریز

آب فراتو بی حیا روی خاک نریز

جا داره تو سجده بگن همه عالمین

الحمدلله الذی خلق الحسین

غریب آقا تو رو کشتنت یه عده نانجیب آقا
بمیرم برات که موندی بی حبیب آقا
تویه قتلگاه پیچیده عطر سیب آقا
با پا میزد

یه حرومیضربه هاشو از قفا میزد
مادرت یه گوشه ای تو رو صدا میزد
یه پیرمرد با عصا میزد
جفا کردن با لبای تشنه راس تو جدا کردن
همه عقده هامو سرتو وا کردن
تیر و نیزه ها رو تو تنت جا کردن
سرو بردن
بمیرم که یادگار مادر بردن
نا نجیب پیرهن و انگشتر بردن
روی نی سر علی اصغر بردن
جنایت شد

تو خیمه های عمه ها قیامت شد
به مخدرات و اهل بیت جسارت شد
قسمت زنا و بچه اسارت شد
کتک خوردن

هر جایی که اسم تو به زیر لب بردن
رو به روی نیزه ی تو عمه ها مردن
زنا و بچه تو رو غریب گیر اوردن

پناه بر خدا قتلگاه مگه چقدر جا داره

پناه بر خدا بردن سر مگه دعوا داره

پناه بر خدا همه ی پیکر و غارت کردن

پناه بر خدا پیش مادرش جسارت کردن

تنها بین گوداله توی چنگ قتاله

غرق خون روی خاکا، از نیزه مال و ماله

ویلی ویلی......

پناه بر خدا به مخدرات هجوم آوُردن

پناه بر خدا خیمه ها را همه غارت برده

پناه بر خدا بین شعله ها چادراشون می سوخت

پناه بر خدا می دویدنُ پاهاشون می سوخت

رفت از کف دیگه چاره، عمه جان شد آواره

بمیرم که رقیه شد بی گوش و گوشواره

ویلی ویلی یا مظلوم.......

ای گل لب تشنه‌ی افتاده به صحرا
خیز و ببین چشمه، اشکم شده دریا
ای بدن بی‌کفن، آیا تو حسینی
لاله‌ی خونین بدن، آیا توحسینی
وای من و وای من، آیاتو حسینی
ببین غوغای طوفان جفا را، شکسته‌کشتی بی ناخدا را
سر نی برده‌ای دلهای ما را
سرت بر روی نی منزل به منزل
به دنبالت هزاران کاروان دل
همدم آتش شده، چشم تر خیمه
مانده به جا روی خاک، خاکستر خیمه
ای روضه‌ی موبه مو، ای شام غریبان
یادی کن از آن گلو، ای شام غریبان
گهواره چه شد؟ بگو، ای شام غریبان
بدن‌های به صحرا آرمیده، الا جان‌های تا جانان رسیده
ز هجران شما زینب چه دیده
پس از تو شد به پا غوغا حسین جان
چه آمد بر سر دنیا حسین جان
سرت بر روی نی منزل به منزل
به دنبالت هزاران کاروان دل
شد تن سرخ غروب، آیینه ی گودال
سنگین شده بار غم، بر سینه‌ی گودال
خون شده خورشید ما، ای شام غریبان
سرخ آمده‌ای چرا، ای شام غریبان
ای داغی روضه ها، ای شام غریبان
سه غم آمد به قلبم هر سه یکبار، غریبی و اسیری و غم یار
غریبی و اسیری چاره دارند، غم یار و غم یار و غم یار
دلم تنگ تو شد ای جان زهرا
تو را می بینم اما روی نی ها
سرت بر روی نی منزل به منزل
به دنبالت هزاران کاروان دل

کشتی شکستۀ طوفان کربلا

افتاده رو زمین؛ خدا ، سلطان کربلا

پیشاپیش از همه چیز عذرخواهی میکنم ... شب عاشوراست دیگه ...همه باهم امشب روضه خون بشیم ... مادرش توی مجلسه ...

کشتی شکستۀ طوفان کربلا

افتاده رو زمین؛خدا ، سلطان کربلا

از چشمه های پیکرت ، غریب کربلا

می‌جوشه خون تو ، با هر نفس نفس

به امام صادق عرض کرد آقا جان ، شنیدم فرمودید هزار و نهصد و پنجاه و چند زخم به بابات زدن، مگه میشه ، مگه جا میشه ... آقا انگشترشون‌رو در آوردند فرمودند به اندازه نگین این انگشتری جای سالم به بدن بابام نذاشتن ... نیزه جای خنجر زدن ، خنجر جای شمشیز زدن ...یه جوری بشه امشب بمیریم دق کنیم خیلی خوبه ...

از چشمه های پیکرت ، غریب کربلا

می‌جوشه خون تو ، با هر نفس نفس

چرا شما برای این موضوع اینقدر گریه می‌کنید ؛ مگه تازه شنیدید ، مگه همچین چیزی تازه پیش اومده ، خب مدینه مادرش هم همینجور بود دیگه ... با هر نفسی که زهرا میکشید ، خون تازه از سینه جاری می‌شد ...

از چشمه های پیکرت ، غریب کربلا

می‌جوشه خون تو ، با هر نفس نفس

کشتن تورو به قتل صبر ، عین روایته (پرسید آقا قتل صبر چیه ...)

هرکس یه ضربه میزنه ، به مرغ تو قفس

فرمود بابامو به قتل صبر کشتند ، مثل مرغی که توی قفس بذارنش ، هرکس از یه طرف ، یه خنجری ، یه نیزه ای ...

بندای قلب من داره ، از هم جدا میشه

(خانوم بالای تل زینبیه داره نگاه می‌کنه ، اومد بالای گودال دید ...)

بندای قلب من داره ، ازهم جدا میشه

این لعنتی کی از رو سینه پامیشه

ای صید و پا زده ، در خون برابرم

حتی یه بوسه رو تنت ، به سختی جا میشه

حسین ....

عصر غریبیه ، سردار بی‌سپاه

اسفند روی آتیشم ، بالای قتلگاه

دشنه و دربِ خونه‌ی مدینه یادته

(بیشرف توی مدینه اومد دشنه‌رو کشید ، از رای درز در ، فاطمه بین در و دیوار ... )

دشنه و دربِ خونه‌ی مدینه یادته

که جا گرفته تو ، پهلوی مادرم

حالا شده یه نیزه و اومده کربلا

نشسته توی پهلوی ، عزیز برادرم

این قوم خیره‌سر تورو ، چه بی‌امون زدن

فقط نه سنگ و نیزه که ، زخم زبون زدن

یه بی‌حیایی اومد توی گودال ، اول یه نگاه کرد یه صورت ابی عبدالله ، کثافت نجس قبل از اینکه بزنه دهنشو باز کرد ... همینقدر بگم خیلی آدم فحاشی بود ... بعد هم نیزه رو ...

این قوم خیره‌سر تورو ، چه بی‌امون زدن

فقط نه سنگ و نیزه که ، زخم زبون زدن

جوونای بی‌رحمشون ، با هربه میزدن

مقتل نوشته پیراشون ، عصازنون زدن

پیرمردای کوفه و شام ، از خیمه‌ها اومدن بیرون ... بسم الله الرحمن الرحیم ، بریم قربة إلی الله حسین ر‌و بزنیم ... اومدن توی گودال ، یه عده از این پیرمردا ، بجای عصا «خَشَب» دستشون بود ، خَشَب چیه ! ...بپرسید از اعراب ... به چوبی که سر این چوب رو میخ کوبیدن ... با خشب اومدن توی گودال ... بسم الله الرحمن الرحیم ...

حسین ...

یه جوری بگو دل خانوم زینب آرام بگیره ... حسین

لبیک یاحسین....