آئین مستان

باز شد بی پرده پیدا حسن حی ذوالمنن
شد عیان در خانه ی چارم علی، دوّم حسن

از کویر خاک می رویند یاس و ارغوان
در ریاض قدس می رقصند سرو و نسترن

حبّذا مولود مسعودی که چون قرآن ورا
حضرت هادی شده از پای تا سر بوسه زن

وصف مدح او نشاید گر چه چون ریگ روان
ریزد از لعل لب روح القدس درّ عدن

هم ابوالمهدیش می خوانند هم ابن الرّضا
هم ولی الله هم نجل امام ممتحن

صلب پاک او به درّ سیزده دریا صدف
قامت او چارده معصوم را سرو چمن

می کند سیراب از شهد لبش خورشید را
طفل نوزادی که نوشد با ولای او لبن

می شود با تیغ غیب مهدی اش از تن جدا
هر کجا بیرون شود از آستین دست فتن

گر بپرسی کیست خاک راه سامرّای او
بر فراز آسمان خورشید می خندد که من

نی عجب در صحن او، کز طور سینا برتر است
گر دو صد موسی فتد مدهوش از آوای لن

عیسی گردون نشین با مهدی اش آرد نماز
موسی آرد التجا بر او در امواج محن

چشم بد دور، الله الله زین همه حسن و جمال
هم جمال اندر جمال و هم حسن اندر حسن

شب میلاد امامی مهربونه
بانی امشب خود صاحب زمونه
بیا و یه جوری نوکری کن آقا
اسمت تو لیست زائراش بخونه
شب مجنون ... شب لیلا شده
سور ساتی تو ... دلا برپاشده
یه علی بازم صاحب حسن شد
دوباره انگار،علی بابا شده ...
انت مولای یا حسن العسکری
فخرم اینه برات میکنم نوکری ...
عشق تو تو قلب من بی حد مرز
عشق تو به کل این دنیا می ارزه
حسنی صورت سیرتی آقاجون
پس با این حساب رو شونت شال سبز
حرمت مثله ،حرم کربلاست
ضریح شش گوش،توی عالم دوتاست
یه دونش ماله حرم حسین
یه دونش سهم ، حرم سامراست
انت مولای یا حسن العسکری
فخرم اینه برات میکنم نوکری ...
فدای گنبدی که طلایی رنگه
خیلی این دلم برا صحن تو تنگه
ثوابه امشب تقدیم کسی که
برا آزادی صحن تو می جنگه
به خدا دنیا میبینه اون روزی
میرسه آخر شیعه بر پیروزی
حرمت میشه پر از زائر
خالی جای مهدی نوروزی ...
انت مولای یا حسن العسکری
فخرم اینه برات میکنم نوکری ...

خونش خراب اونکه مسمومت کرد

از درمون طبیبا محرومت کرد

 تو بستری و آروم نداری آقا

 دستای گرم پسرت آرومت کرد

  خونین جگر ، خونه رو لبات

 بی رمق شدی ، بمیرم برات

  امام عسکری چرا بی لشکری

مثه علی غریبی و بی یاوری

 داری آتیش میگیری یاد مادری

  خونه شده دارالعزا

وای از غم زهر جفا .......

  عبا و عمامه ی تو غارت نرفت

اهل و عیال ت دیگه اسارت نرفت

نیزه و خنجر نخوردی از ظالما

سرت رو نیزه به شهر غربت نرفت ....

  ناله میزنی ، یاد کربلا

یاد حنجر ، شاه سرجدا

یاد حسین تشنه لب گریه میکنی

واسه اسیری زینب گریه میکنی

شب و روز از سوز عطش گریه میکنی

یا حسین .......

ای سامره ات قبله دل ، کعبه جان ها
ای سفره احسان تو پیوسته جهان ها
ای عبد خداوند ، خداوند زمان ها
ای پایه قدر و شرفت ، فوق مکان ها
آگاه ز اسرار عیان ها و نهان ها
کوتاه به مدح تو و وصف تو زبان ها
ای روی تو در بزم ازل ، شاهد و مشهود
وی آمده ساجد به خدا بر همه مسجود
همه قبله حاجات و هم حجت معبود
هم حمدی و هم احمد و هم حامد و محمود
غیر از تو که باشد پدر مهدی موعود
مهدی که بهار آرَد در فصل خزان ها
بوی خوش جنت ز غبار قدم توست
عیسای مسیح آنچه که دارد ز دم توست
حاتم که کریم است گدای دِرَم(درهم) توست
تو دست خدا هستی و هستی کرم توست
تنها نه فقط سامره یک دل حرم توست
هرجا نگرم از تو عیان است نشان ها
تو مهر فروزنده ده بحر کمالی
تو مهر فروزان سماوات و جلالی
تو عبد ولی عبد خداوند جمالی
احمد رخ و حیدر یَد و صدیقه خصالی
دوم حسن از حُسن خدای متعالی
ای شاهد حُسن ازلت چشم زمان ها
ای خلق سماوات و زمین ، خاک در تو
ای چهار علی آمده جدّ و پدر تو
ای منتقم آل پیمبر پسر تو
پیوسته سلام از طرف دادگر تو
بر مهدی و بر نرجس نیکو سِیَر تو
مهدی که بُوَد در کف او خط امان ها
بأبی انت و اُمی یا اباعبدالله
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله
از ازل فاطمه مادرم بوده
پسرش مونس و دلبرم بوده
روز محشر اگرم پسر نگه
میگه این غلام اکبرم بوده
زیر آتیش گناه و معصیت
بزم ماتم تو سنگرم بوده
اولین خیمه ای که برات زدم
با چادر سیاه مادرم بوده
بعد مرگم میدونم همه میگن
یا حسین جمله آخرم بوده
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسین
سبقت از عود و گلاب و نافه و عنبر گرفتم
بر مشامم میرسد هرلحظه بوی کربلا
بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا
تشنه آب فراتم ای أجل مهلت بده
تا بگیرم در بقل قبر شهید کربلا

سامرا ، باز با صفا شده ای
درحریمت برو بیا داری
اربعین پا به پایِ کرببلا
زائر و دسته ی عزا،داری
باز هم گنبدِ طلائی تو
مثلِ مشهد ز دور معلوم است
همه دانند زیرِ این گنبد
مدفن دو امام معصوم است
معرفت حکم میکند اینجا
وقتِ گریه به رسمِ جود و کرم
همه یادی کنیم این شبها
از تمام مدافعانِ حرم
تا ابد یادمان نخواهد رفت
راهِ ما در مسیرِعاشوراست
در کنارِ دعایِ صاحبمان
امنیت زیرِ سایه ی شهداست
همه ی دلخوشیِ ما این است
لااقل یک حسن حرم دارد
صبح و ظهر و غروب سفره به پاست
بسکه صاحب حرم ، کرم دارد
۲۸سالش بود شهید شد...
اهلِ بیت رسول این ایام
به غم وغصه ها اسیر شدند
راستی بین بچه هایِ علی
این حسن ها چه زود پیر شدند
چشم خود باز کرد و باگریه
پسرِ خویش را نگاهی کرد
دست انداخت دورِ گردنِ او
لبِ او را رویِ لبش آورد
زیرِ لب گفت : الوداع پسرم
بعداز این موسم جدائی هاست
این بیابان نشینی ماها
همه اش ارث مادرت زهراست
بعد از آنکه زدند مادر را
جایِ او کنجِ بیت الاحزان شد
شادی از خانواده ی ما رفت
بیت الاحزان شبی که ویران شد
تشنه ی قدری آب بودم من
لب عطشانِ من تکان می خورد
کی به پیش نگاهت ای بابا
لب من چوبِ خیزران می خورد
مهدی جان! پسرم ببین عمه ت حکیمه خاتون هست....مادرت نرجس خاتون هست....
بله بابا....چرا؟!
عمه ات هست و مادرت هم هست
نه میانِ نگاههای حرام
وای از ماجرایِ بزم شراب
وای از ازدحام شهرِ شام
آستین ها حجاب سر میشد
بین آن گیر و دار در بازار
چه کسی دیده است دعوایِ
زن و یک نیزه دار در بازار
عمه جانم....عمه جانم...عمه جان قد کمانم....عمه جانم....

این خانواده که همه آقای ما شدند  
روزی رسان سفرۀ شبهای ما شدند
 
وقتی که پا به عرصۀ خلقت گذاشتیم
آغوش باز کرده پذیرای ما شدند
 
ماها یکی یکی همه مجنونشان شدیم
اینها یکی یکی همه لیلای ما شدند
 
نوکر شدن همان و سلیمان شدن همان
اینها دلیل رتبۀ والای ما شدند
 
دنیا و کل لذت آن مال دیگران
این خانواده لذت دنیای ما شدند
 
چیزی به جز محبت اینها نخواستیم
در هر شبانه روز تمنای ما شدند
 
حرف از عذاب و آتش دوزخ نیاوردید
این خانواده شافع فردای ما شدند
 
مثل عقیق که یمنش چیز دیگری است
این خانواده هم حسنش چیز دیگری است

می‌آیی و نشاط به عالم می‌آوری
در هر نفس بهار مجسم می‌آوری
 
دل می‌بری ز عالم و آدم بدون شک
تا عطری از پیمبر اکرم می‌آوری
 
حبل‌المتین خلق خدایی و بی‌گمان
راهی برای توبۀ آدم می‌آوری
 
بالای دست هر چه کریم است دست توست
نانی برای سفرۀ حاتم می‌آوری
 
دور خودت گدا همه شب جمع میکنی
با سفرۀ خانه‌ای که فراهم می‌آوری
 
راضی نمی‌شوی که مرا کم محل دهی
ابن‌الرضایی به حسابم می‌آوری
 
از سجدۀ سحر احدی با خدا نشد
با بچه‌های فاطمه گر آشنا نشد

بی آفتاب روی تو دنیا به کام نیست
خورشید بی اجازۀ تو روی بام نیست
 
سر تا به پا حسینی و پا تا به  سر حسن
جز تو کسی که مظهر حسین تمام نیست
 
از جود مجتبی چقدر ارث برده‌ای
هر سفره‌دار با کرمی که به نام نیست
 
عالی‌جناب پروری تو زبان‌زد است
در خانۀ تو حرف کنیز و غلام نیست
 
زائر در انتظار علیک‌السلام توست
بیهوده گرم گفتن عرض سلام نیست
 
روزی سه بار کعبه تو را می‌کند طواف
جز محرم نگاه تو بیت‌الحرام نیست
 
باید به خاک تو دل بست آخرش
وقتی که دردهای مرا التیام نیست
 
در زیر چتر لطف تو آسوده خاطرم
هر سایه‌ای که بر سر من مستدام نیست
 
نسل تو آخرین گل باغ ولایت است
جز طفل مکتب تو که حسن ختام نیست
 
باید به نسل اطهر تو احترام کرد
باید به پای مهدی قائم قیام کرد

یوسف اگر ملیح تو هستی ملیح‌تر
از بین انبیا به محمد شبیه‌تر
 
باید نوشت از برکات وجود تو
از نوح مهربان‌تر از عیسی مسیح‌تر
 
تنها تو با زبان خدا حرف میزنی
ای لهجه تو از همه عالم فصیح‌تر
 
دنیا ندارد از تو فقیهی بزرگتر
عقبا ندارد از بزرگی فقیه‌تر
 
راه رسیدن به تو را برگزیده‌ام
با توست راه سیر و سلوکم صحیح‌تر
 
یادش بخیر در حرمت خاکبوسی‌ام
از اشک چشم‌های ترم شد ضریح، تر
 
رنگ رواق‌های تو را شاد می‌زنم
در مشهد تو پنجره فولاد می‌زنم

ای آن که کار روز و شبت ذره‌پروری‌ست
چشمان تو هر آینه مشغول دلبری‌ست
 
روی گشادۀ تو همانند  فاطمه
جنس کلام و خطبۀ ناب تو حیدری‌ست
 
مشتاق خطبۀ تو ابوسهل‌های عصر
حیران یک حدیث لبت ابن‌جعفری‌ست
 
تنها علی که فاتح میدان نبوده است
در هر مناظرات، تو هم فتح خیبری‌ست
 
امشب به یُمن مقدمت اقرار می‌کنم
مستی‌ام از عنایت انگور عسکری‌ست
 
تنها نه مادر و پدرم خادمت شدند
این بنده‌زاده نیز به دنبال نوکری‌ست
 
هرکس گرفت چشم تو را می‌شود عزیز
وابستگی به مهر تو معیار برتری‌ست
 
زیباست کاظمین، نجف، کربلا ولی
سرداب سامرای تو یک چیز دیگری‌ست
 
فهمیدم از ارادت بر نام فاطمه
هرکس حسن شود همۀ عمر مادری‌ست
 
این شعرهای من که نشد باب میل تو
مدح تو کار دعبل و عمان و حمیری‌ست
 
با گفتن از تو فاطمه را شاد می‌کنم
صحن تو را دو مرتبه آباد می‌کنم

سر را برای هدیه به دلدار می‌دهیم
دل را به دست میثم تمار می‌دهیم
 
تاریخ شاهد است که اهل شهادتیم
هر بار با شهید شدن بار می‌دهیم
 
ما هم شبیه شیخ نمر با بصیرتیم
ما ذکر یا علی به سر دار می‌دهیم
 
باید نشاند بر سر جایش یهود را
بر بزدلان منطقه هشدار می‌دهیم
 
سید علی خامنه‌ای اذن اگر دهیم
ما پاسخی خشن به ستمکار می‌دهیم
 
تا فارس‌الحجاز خدا قد علم کند
دائم به خویش عدۀ دیدار می‌دهیم
 
همراه رهبرم عَلَم انقلاب را
صبح شهور دست علمدار می‌دهیم
 
آل سقوط حربۀ خود را غلاف کن
این بار چندم است که اخطار می‌دهیم
 
یک روز می‌رسد که میان رسانه‌ها
از کشته‌های تو فقط آمار می‌دهیم
 
آن برج‌های تا به فلک رفتۀ تو را
تقسیم می‌کنیم و به زوار می‌دهیم
 
بشنو که حرف اولمان حرف آخر است
دنیا به کام شیعۀ زهرا و حیدر است