آئین مستان

ای سامره ات قبله دل ، کعبه جان ها
ای سفره احسان تو پیوسته جهان ها
ای عبد خداوند ، خداوند زمان ها
ای پایه قدر و شرفت ، فوق مکان ها
آگاه ز اسرار عیان ها و نهان ها
کوتاه به مدح تو و وصف تو زبان ها
ای روی تو در بزم ازل ، شاهد و مشهود
وی آمده ساجد به خدا بر همه مسجود
همه قبله حاجات و هم حجت معبود
هم حمدی و هم احمد و هم حامد و محمود
غیر از تو که باشد پدر مهدی موعود
مهدی که بهار آرَد در فصل خزان ها
بوی خوش جنت ز غبار قدم توست
عیسای مسیح آنچه که دارد ز دم توست
حاتم که کریم است گدای دِرَم(درهم) توست
تو دست خدا هستی و هستی کرم توست
تنها نه فقط سامره یک دل حرم توست
هرجا نگرم از تو عیان است نشان ها
تو مهر فروزنده ده بحر کمالی
تو مهر فروزان سماوات و جلالی
تو عبد ولی عبد خداوند جمالی
احمد رخ و حیدر یَد و صدیقه خصالی
دوم حسن از حُسن خدای متعالی
ای شاهد حُسن ازلت چشم زمان ها
ای خلق سماوات و زمین ، خاک در تو
ای چهار علی آمده جدّ و پدر تو
ای منتقم آل پیمبر پسر تو
پیوسته سلام از طرف دادگر تو
بر مهدی و بر نرجس نیکو سِیَر تو
مهدی که بُوَد در کف او خط امان ها
بأبی انت و اُمی یا اباعبدالله
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله
از ازل فاطمه مادرم بوده
پسرش مونس و دلبرم بوده
روز محشر اگرم پسر نگه
میگه این غلام اکبرم بوده
زیر آتیش گناه و معصیت
بزم ماتم تو سنگرم بوده
اولین خیمه ای که برات زدم
با چادر سیاه مادرم بوده
بعد مرگم میدونم همه میگن
یا حسین جمله آخرم بوده
من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم
بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسین
سبقت از عود و گلاب و نافه و عنبر گرفتم
بر مشامم میرسد هرلحظه بوی کربلا
بر دلم ترسم بماند آرزوی کربلا
تشنه آب فراتم ای أجل مهلت بده
تا بگیرم در بقل قبر شهید کربلا