آئین مستان

بسم الله ..

نسیمی که از سمتِ پرچم رسیده

 داره میگه بوی محرم رسیده

بازم مادری با قد خم رسیده

بسم الله ..

سلام ای امیری که نعم الامیری

ندارم من از گریه و روضه سیری

یه وقت از ما این نوکری رو نگیری

یه شالِ عزا و یه پیرهن سیاهِ

که تنها پناهم تو شهر گناهِ

یه آهه بلندُ یه اشک روونه

که مارو یه روزی به تو میرسونه

حسین جان ، حسین جان ..

آقاجان ..

چی داره کسی که حسینُ نداره

اگر سر رویِ مهر تربت نزاره

چی میخواد برای قیامت بیاره

آقاجان ..

یه سرمایه دارم که بغضِ گلومه

نگیر اشک من رو همین آبرومه

ایشالله میبینم حرم روبرومه

توی چشمم اشکُ روی سینه دستم

سلام میدم اقا با قلبِ شکسته

سلام ای شهید به خون آرمیده

کی رو پای مادر سرت رو شکسته

حسین جان ، حسین جان ..

یک سالِ ..

درسته دل من سراپا گناهِ

همه دل خوشیم این لباس سیاهِ

دل من هنوزم توی قتلگاهِ

یک سالِ ..

دله من توی روضۀ سختی مونده

کی قلب سه ساله ت رو اقا سوزونده

کی بچه ت رو توی بیابون کشونده

کی مثل سه ساله مصیبت کشیده

کی خورده شبیه رقیه کشیده ...

کی هم دامنش سوخت کی هم معجرش سوخت

کی بین آتیش تویِ خیمه سرش سوخت ..

حسین جان ، حسین جان ..

خداروشکر به آرزوم رسیدم

نمردم و محرمت رو دیدم

خیلی دلم تنگه محرمت بود

نمیدونی؛ این یه ساله چی کشیدم!

شبایِ اول و دارم میبینم

رو آسمونم یا که رو زمینم

اجازه داده مادرت دوباره

مشکی بپوشم بزنم به سینه ام

شبای عاشقی میلرزه شونه ها چه هق هقی!

یک دهه با غمت میگذره زود عجب دقایقی!

یه کاری کن بشم نوکرِ لایقی

این اولین روضۀ توی لهوف

که اشک شرمندگی رو حروفِ

تمام عالم یه صدا با مسلم

دارن میگن : حسین نیا به کوفه ..

نیا که اینجا ردی از حیا نیست

تویِ مرام کوفیا وفا نیست

اگه میای تنها بیا حسین جان!

اینجا که جایِ زن و بچه ها نیست

چه کردی روزگار ای آسمون با اشکِ من ببار

کوفه نیا؛ کوفیا میکشن شیرخوارتُ با افتخار

اگه میای حسین ؛ رقیه تُ نیار!

خورشید عمرم دیگه بی غروبِ

نامه کوفیا همش دروغِ

خلوته دور مسلم تو اما

بازار تیر و نیزه ها شلوغِ

سفیر تو با لب تشنه کشتن

اینا از اولم وفا نداشته ان

نیا  نیا پسر عمو ! شنیدم

برا سرِ تو جایزه گذاشتن

نذار که دیر بشه تنت پر از نیزه و تیر بشه

نذار که خواهرت اسیر بشه

نذار که دخترت یه روزه پیر بشه

از زیر دست و پا به خیمه برگرد

چی سر تو آورده دست نامرد

زیر گلویِ تو رو بوسیدم و

تقصیر من شد تورو زیر و رو کرد

یه جای سالم تو بدن نداری

من بمیرم برات کفن نداری

به غیرتم برمیخوره ببینم

رو خاک صحرا پیرهن نداری

بمیره خواهرت چی اومده به روزِ پیکرت

تن تو روی خاک میچرخه دست به دست ولی سرت!

انگشترت کجاست؟ آخ! بمیره خواهرت ...

غریبم و ندارم آشنایی
نمونده توی حنجرم صدایی
کاش بودی و میدیدی توی کوفه
پُر شده از دروغ و بی وفایی
کوفه چه نامرده ، تاریک و دلسرده
کوفه چه بی رحمه ببین با من چه ها کرده
خستم از این مردم از این شهری که پُر درده
شرمندم من از وفای کوفه
آوارم تو کوچه های کوفه
اینه رسم مردمای کوفه
ثارالله، حسین عزیز زهرا
خسته شدم از این شبای تیره
که داره دیگه جونمو میگیره
نامه نوشتم که بیای شرمندم
میخوام بگم نیا میدونم دیره
بیتاب و حیرونم، لبریز بارونم
گفتم بیا اما ولی حالا پشیمونم
نقشه برات دارن واسه اینه که دل خونم

وقتی بازارو نگاه میکردم
واسه زینبت دعا می کردم
زیر لب تورو صدا میکردم
ثارالله، حسین عزیز زهرا
عهدی که بستن و شکستن آقا
دستامو توی کوچه بستن آقا
بازار تیر و نیزه ها چه داغه
در انتظار تو نشستن آقا
کوفه چه در پیشه ، برگرد که آتیشه
برگرد که سهم خواهر تو آه و آتیشه
پیش نگاهش کربلا دریای خون میشه
این اشکام روضه برات میخونه
برگرد اکبرت هنوز جوونه
داغ اصغرت به دل میمونه
ثارالله، حسین عزیز زهرا

برسر دار ولی‌ محرم احرام‌توام
لک لبیک حسین لک لببک حسین
حاجی حج تو و مسلم اسلام توام
لک لبیک حسین
لک لبیک حسین

تو آسمون هلال ماه ماتمه چاووشی محرمه

شکر خدا که عاشقا بازم برات سیا پوشیدن

خالی جای اونا که امسال محرمو ندیدن

من اومدم تا برات بمیرم از دوری کربلات بمیرم

ایشالله تو روضهسه ساله برای زخم لبات بمیرم

اگه جون سالم از این خیمه بردم چیکار کنم

تو روضه زینب اگه تاب اوردم چیکار کنم

برا تو نمردم چیکار کنم

خدا کنه کبوتر اشکای من خبر بده به جای من

بگه حسین دیگه برای مسلمت نمونده یاری

اگه میای الهی که اهل و عیالتو نیاری

غربت کشی تو کوفه ثوابه تو دلا بغض ابوترابه

جای سر تو بین تنور و محفل زینب بزم شرابه

واسه اینکه جسمت نره زیر مرکب چیکار کنم

یتیمات نخوابن روی خاکا هر شب چیکار کنم

بگو برا زینب چیکار کنم

کجا بودم من در این یک سال
کجا بودم دور از این احوال
قبول آقا! بی وفا بودم
جدا از تو، از خودم حتی من جدا بودم
کجا بودم؟ کودکی بودم خسته از سرگردانی دنیا
که گم کرده در شلوغیها ناگهان دست مادر خود را
دوباره رسیدم به دامن مادر، شکستن بغضم مبارک باد
به گریه سپردم دو دیده خود را، من و غم او، هر چه بادا باد
ببین که ندارم بجز آهی
ولی به امیدی شدم راهی
سیه رویم آقا، ولی مگر اینجا

 سیاهیِ لشکر نمیخواهی؟
قرار دلم خیمه گاه حسین