آئین مستان

یا ابالحسن  یا رضا

ذکر یا رضا دارم، به دله پریشونم

شبایی که دلتنگم زائر خراسانم

صحن باصفای رضا، سقاخونه ی کربلاست

دل همه ی عاشقا، کبوتر گنبد طلاست

یا ابالحسن  یا رضا

دل میبره از عالم، مسجد گوهرشادش

آسمونه حاجت هاس پنجره ی فولادش

یاد اون شهیدا بخیر، که زائر مشهد شدن

لحظه ی شهادت همه، مسافر مشهد شدن

یا ابالحسن  یا رضا

تا ابد به دل داریم، حسرت شهادت را

بر زمین نیندازیم بیرق ولایت را

ما فدایی رهبریم، چشم ما و امر ولی

خون ما فدای حسین، جان ما و سید علی

یا ابالحسن  یا رضا

بر آن عزیز حیدر      واویلا

این بود ارث مادر      واویلا

که از خانه اش به گردون   واویلا

بالا رود شراره         واویلا

در بین راه آن شب      واویلا

جانش رسید بر لب      واویلا

از بس که دید آزار       واویلا

از خصم دون هماره      واویلا

او روی زین نشسته      واویلا

این با دو دست بسته      واویلا

این پشت سر پیاده        واویلا

او پیش رو سواره         واویلا

من شرار عشری          واویلا

در سینه لحظه لحظه      واویلا

منصور بارها کرد           واویلا

بر قتل او اشاره           واویلا

هر چند دخترانش دیدن داغ بابا

دیگر نبردش آن خصم از گوش، گوشواره

گردید ماه رویش در ابر خاک پنهان

دیگر نداشت بر تن از زخم ها ستاره

روز سپید سمت شب تار می رود

 وقتی که یار جانب اغیار می رود

 بر عکس هر سری که به کوچه  قدم زده

این بار بی امامه و دستار می رود

یاد مدینه را به دلش زنده کرده است

این آتشی که تا سر دیوار می رود

سجاده اش کشیده او را کِشانده اند

در کوچه های شهر به ناچار می رود

فرصت نداده اند که نعلین پا کند

دارد پای بی رمقش خار می رود

دست رسول بَهر نجاتش رسیده است

شمشیر سمت حنجر هر بار می رود

از هر چه بگذرم سخن یار بهتر است

عصر است شمر جانب سالار می رود

یا ایها الرسول ببین بعد از ساعتی

دارد به نیزه ای سر سردار می رود

حضرت صادق مگر فرزند پیغمبر نبود

یا مگر ریحانه ی صدیقه ی اطهر نبود

با چه تقصیر و گنه بر خانه اش آتش زدند

اجر نشر دانش او شعله ی آذر نبود

اجر و پاداش رسول و عترت مظلوم او

در دل شب حمله بر باب اله اکبر نبود

نیمه شب کز خانه می بردند صاحب خانه را

بر روی دوشش عبا عمامه اش بر سر نبود

از برای بردن مولا کس از ابن ربیع

سنگدل تر، بی حیاتر، بلکه ظالم تر نبود

او پیاده می دوید و این به اسب خود سوار

گوئیا در سینه ی تنگش نفس دیگر نبود

دیدن بابا در آن حالت پسر را می کشد

خوب شد همراه بابا موسی جعفر نبود

لبریز درد ماتمم سر رفته از چشا غمم

در شب تلخ داغ شقایق، شب عروج حضرت صادق

مدینه شهر غربتِ، کوچه هاشم مصیبتِ

آتیش کشیدن به آشیونم، شبونه ریختن میون خونم

میون کوچه های غم، ذکر علی رو لبتِ

حضرت زهرای بتول فدایی مکتبتِ

الهی که بمیرم، شنیدم دستاتُ بستن

نمازت با کینه میون خونت شکستن

غریبه نیستن آقا قاتلای مادر هستن

آقام آقام آقام امام صادق

میخوام که زائرت بشم، مرغ مهاجرت بشم

پر بگیرم تا کنار قبرت، فدات بشم با این همه صبرت

روح مناجات منی قبله ی حاجات همه

هرکی میاد کنار تو ذکرش میشه یا فاطمه

چقدر دلم داره با تو حس رهایی

فقه تو باعث شد تا بشیم کرببلایی

کربلا و مدینه دیگه بسه جدایی

آقام آقام آقام امام صادق

امشب دلم بی تاب بی قراره / گوشه نشین ماتم دوباره

سنگینی غم روی سینه دارم / هوای غربت مدینه دارم

صد آه واویلا امام صادق

امشب دلم بی تاب بی قراره / گوشه نشین ماتم دوباره

سنگینی غم روی سینه دارم / هوای غربت مدینه دارم

چی میگذره بقیع تو این دقایق / شام غریبون امام صادق

هم ناله شیم با سوز ناله و آه / آجرک الله یا بقیة الله

خون جای اشک از دیده ی فلک ریخت / نمک به زخم کهنه ی فدک ریخت

امام صادق، شبیه زهرا / نامردما کشتن غریب تنها

ریختن تو خونه یه عده ای حرامی / از روی کینه ها و بی مرامی

سر نماز بالا سرش رسیدن / از زیر پا سجاده شو کشیدن

شرمی نکرد اونی که می کشیدش / خجالت از محاسن سپیدش

یادش میاد آقا غم های مادر / وقتی که بود فاطمه پشت اون در

می پیچه تو گوشش صدای سیلی / خدا رو چهره موند جای سیلی

صد آه واویلا امام صادق

خدا جسارتُ به حد رسوندن / علی رو تویِ کوچه می کشوندن

ناموسشُ زدن جلوی چشماش / دیگه نمی تونست که پاشه از جاش

به غیر سیلی با لگد به پهلوش / گوشواره و زخم های لاله ی گوش

اون در خونه ای که داشته مسمار / فاطمه بوده بین درب و دیوار

صد آه واویلا امام صادق