آئین مستان

عمه دستم و رها کن که عمو تنها شده

خسته و زخمی و بی حال اسیر گرگا شده

نه کفن هست و می‌خوام و نه سپر بذار برم

سر سربریدنش عمه ببین دعوا شده

عمه باید برم و شمرا ازش جدا کنم

چجوری بشینم و غریبیشو نگاه کنم

لا اقل میشه یه کم شمر و معطل بکنم

اگه جسمم رو سپر جلوی شمشیرا کنم

تا یکم جون به تنش مونده هنوز بذار برم

تا که سنگم رو شونش نشکونده بذار برم

داره خنجر میذاره روی گلوی عمو جون

تا که پیکر و نچرخونده هنوز بذار برم

ای وای عمو ......

تا به گودال برسم صد دفعه افتادم عمو

حال جون دادنتو دیدم و جون دادم عمو

صد دفعه داد زدم از رو سینه‌ی عموم ‌پاشو

ولی بهش نمی‌رسید صدای فریادم عمو

توی گودال عمو هر نیزه که دیدم به تو خورد

تیغ و شمشیر و سپر حتی عصا هم به تو خورد

عمو شرمنده ترم طاقت شمشیر و نداشت

دستم و جلو آوردم ولی باز هم به تو خورد

هرچی خون گلوتو پاک می‌کنم بازم تره

نیزه‌ای که تو گلوت مونده برام درد سره

بایدم خنجر شمر حنجرتون رو نبره

اینجا جای بوسه‌ی فاطمه و پیغمبره

ای وای عمو ......

مگه میشه، تو این حرم
بشینمو، نگاه کنم
آخه مگه میشه ببینم
چشات سیاهی میره اون بالای زین
می خوای نگه داری خودت رو نمیشه
می افتی رو زمین
هی پا میشی و سه چار قدم
راه میری اما دوباره هم
می افتی روی خاک غم عموجونم
دیگه نمی تونم
به تو خودم رو میرسونم
خودم برات سپر میشم عموجونم
مگه میشه، تو این حرم
بشینمو، نگا کنم
آخه مگه میشه ببینم
که هرکی میرسه یجوری میزنه
آهای برید عقب که زیر دست و پا
عموجون منه
نفس نمی خوام بدون تو
تاریکه دنیام بدون تو
بزار عجین شه خون من با خون تو
عموی خوب من
به تو خودم رو میرسونم
خودم برات سپر میشم عموجونم
حسین حسین قرارمه
همه دار و ندارمه
سرباز نوجوونتم من
ممنونتم که خواستی هیاتی باشم
مثه شهیدای تو از نوجوونی
غیرتی باشم
حسینی بودن آبرومه
کربلا رفتن آرزومه
همیشه عکسی از حرم روبرومه
حسین فاطمه
زندگی من تویی حسین
دلخوشیه من به خدا تویی حسین

خدایا، چرا هلهله ای ز دشت برخاست؟
خدایا، چرا دور و بر عموم غوغاست
بمیرم، عمو تنهاست
یکی تیغ و یکی تیر و یکی خنجر کشیده
به گِـرد یک گُـل سرخ این همه گلچین که دیده
دگر هنگامۀ رزم من رسیده
سوی تو می آیم، مولای تنهایم
حسین حسین حسین جان
رسیدم، بگردم ای عمو دور سر تو
چه زیباست، سر و جان دادن من در بر تو
تن من، شد سپر تو
نمیخواهم عمو پیش پدر شرمنده باشم
اگرچه نوجوانم میشود رزمنده باشم
نمی خواهم دمی بی تو زنده باشم
در گودال، جان دادم، ای نامت، فریادم
حسین حسین حسین جان

تا که تو را در وسط معرکه دیدم

تا دم گودال سراسیمه دویدم

رد شدم از بین عدو آمدم اینجا

با چه مکافاتی کنار تو رسیدم

اومدم اینجا چون که هوایی توام

تا که بگم از دل من فدایی توام

مثل داداشم منم ابن الحسن

ای عمو یار مجتبایی توام

هر کسی آمد ته گودال تو را زد

گو که سنان بر دهنت نیزه چرا زد

آنکه نشست روی تنت پست ترین بود

خنجر خود را ز گلو نه زقفا زد

من به فدای زخمای روی تنت

عمه نبینه روی خاکه بدنت

این چه بلایی بود که اومد سر تو

پیرهن خونی میشه آخر کفنت

ندارم شکیبایی

 به پا شد چه غوغایی

تو صحرایی از دشمن

 عمو موند و تنهایی

دلم غرقِ خونه

 لبم غرقِ آهه

که تو دشت غربت

 عمو بی سپاهه

غریبونه تو خاک و خون مونده تنش

دارن پیش چشمای من می کشنش

شکسته پر و بال، عمو توی گودال، داره میره از حال

اسیر خزونی تو

پر از زخم و خونی تو

مگه مرده عبدالله

که تنها بمونی تو

میام و فدای نگاه تو میشم

با اشکم با آهم سپاه تو میشم

میام عمو تا سپر بلات بشم

فدات بشم، فدات بشم، فدات بشم

تو شیب الخضیبی، تو خدالتریبی، غریبی غریبی

آهی که میکشد جگر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

شوقی که سرزده به سر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

وقتی تو میشوی پدر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

یکبار گفتن پسر من مرا بس است

عمو حسین عمو حسین

از هیچ کس کنار تو بیمی نداشتم

از عمر خویش حس یتیمی نداشتم

دست کریم هست که نذر خدا شود

وقتی نیاز بود به وقتش جدا شود

از عمه ام بخواه که دستم رها شود

هرکس که کوچک است نباید فدا شود

رفتی و ریخته است به هم خیمه ها عمو

عمو حسین عمو حسین

فریاد میزنند عمو جان بیا عمو

عمو حسین عمو حسین

آخر نشسته ای سر زانو چرا عمو

عمو حسین عمو حسین

تا من نیامدم نزنی دست و پا عمو

عمو حسین عمو حسین

خون رفته است از بدنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

پاره شده است پیراهنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

وا میشود شکاف تنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین

نیزه نشسته بر دهنت پس تکان نخور

عمو حسین عمو حسین