آئین مستان

تا که بر گنبد تو دیده ام از دور افتاد / ناگهان در دل آلوده ی من شور افتاد

اولین بار که دیدم حرمت را گفتم / ای سلیمان به سرایت گذر مور افتاد

تا به خود آمده دیدم که دل از دستم رفت / وسط آینه هم چشمه ای از نور افتاد

نه بگویم که کلیمم حَرمت عرش خداست / اتفاقی ره موسای دل از طور افتاد

یک حرم سوی تو با عمره برابر گردد / کعبه هم دور سر گنبد تو می گردد

ای که ناگفته ز اسرار دلم آگاهی / دستگیر دل هر خسته دل و گمراهی

ز عنایات رئوفانه ی تو فهمیدم / که نه من بلکه همیشه تو مرا می خواهی

در مقام تو نهم پای به کوهی از درد / تو طبیبانه دوا می کنی اش با آهی

دل سودا زده سامان نپذیرد هرگز / کافر چشم تو برهان نپذیرد هرگز

آنکه بیمار نگاهی شده هنگام سحر / منت مرهم و درمان نپذیرد هرگز 

با نگاه تو اگر عاشقی آغاز شود / جز به دیدار تو پایان نپذیرد هرگز

دل بیمار مرا فرصت درمانی ده / با دم قدسی ات ای دوست مرا جانی ده

قبل از آنی که گناهم نفسم را گیرد / آمدم توبه کنم مهلت جبرانی ده

همچنان زلف پریشان تو آواره شدم / به دل خانه خرابم سر و سامانی ده

شوری اشک چشیدم که نمک گیر شدم / سر این سفره به من رزق فراوانی ده

حمدلله که سر کوی تو زنجیر شدم / استخوانی به سگ خانه ات ارزانی ده

لحظه ی مرگ قدم رنجه کن و بر ما هم / فیض دیدار چون آن عاشق سلمانی ده

قربون نقاره خونش / نغمه داوودی میاد

نسیم سحر گاهیش / داده دل ما رو به باد

صحن گوهر شادش هم / شبیه بین الحرمین

پرچم رو گنبدش / به سمت جنت الحسین

هر کی با کسی خوشه / من دلخوشیم امام رضاست

همه مدینه است برا من / هم نجف و کرب وبلا

کوه نور مشرقت / چون عاشق بی مثله

نه فقط برای ماست / که عشق بین الملله

تو بساط عاشقی / یه کفتر هوایی ام

میخونم نفس نفس / تا به ابد رضایی ام

علی علی علی علی

کفترهای گنبدش / نامه بر عرش خدان

زائرای حرمش / مسافر کرب و بلان

حرمش باغ بهشت / تو سرنوشت کعبه ماست

به بهونه اش به خدا / دلم شده خدا شناس

علی علی علی علی