آئین مستان

الهی گواهی که شرمنده ام

به پیش تو یا رب سرافکنده ام

ولی هر چه هستم تو را بنده ام

گدایم گدای تو، بخشنده ام

برون آید از سینه ام ای خدا

گدایم الهی گدایم گدا

به حق حبیبت که باشد رسول

به جان عزیزش که باشد بتول

الهی دعای مرا کن قبول

که درمانده هستم من دل ملول

الهی الهی الهی اله

تو هستی به حال دل من گواه

به فرق علی آن شه لافتی

به سوز دل حضرت مجتبی

به رخسار نیلی خیر النسا

ببخشا خطایم ز راه عطا

به سوی تو دارم دو دست نیاز

تو دستم بگیر امشب ای بی نیاز

به آن آیت حق از این زین نگون

به کشتی بشکسته در اوج خون

که زخم تن او شد از حد فزون

سرشک غم از دیده آید برون

به یاد قیامت ز ترس عذاب

به چشمم حرام است مِن بعد خواب

به حق شهیدان پناهم بده

به جان عزیزان تو راهم بده

امانی به قلب سیاهم بده

به آه اسیران تو آهم بده

الهی که هستی نگهدار من

گواهی الهی به اسرار من

من از سوز دل ناله ها می کنم

چو مرغ سحرگه نوا می کنم

تو را در دل شب صدا می کنم

تو خواهی اگر، جان فدا می کنم

ز سوز دل این حلقه بر در زنم

چو پروانه گرد رخت پر زنم

الهی و یا ربی یا سیدی

ندیدی از این بنده ات جز بدی

خدایا به سوی تو دارم یدی

مکن نا امیدم تو که سرمدی

ببخشا گناهم ز بخشندگی

که شرمنده باشم از این بندگی

هر آن کس که خواهد به آواز دل

چو آرام دل نیمه شب راز دل

بسوزد بگوید به دم ساز دل

که دم ساز دل می کشد ناز دل

خوش آن کس که معبودش اندر دل است

به هر جا رود زینت محفل است