آئین مستان

حرز اسم زیبات ، همیشه همرامه

جونمو بدم پات ، آره از خدامه

خوب و دیدنیِ ، لحظۀ رسیدن

تو حرم تمومِ ، دنیا زیرِ پامه

زائرایِ محترمتُ عشقِ

مهربونیُ کرمتُ عشقِ

همه جاش بویِ مشهدُ میده

گوشه گوشۀ حرمتُ عشقِ

عالم میدونه  بابُ المرادی

اَنا البَخیلُ  اَنتَ الجوادی

آقای مظلوم ...

شعله های حالت میکشه زبونه

داری از غمایِ مادرت نشونه

غربتت عجیبِ ، مثلِ مجتبایی

هم غریبِ کوچه ، هم غریبِ خونه

لختۀ خون خشکیده رویِ لبات

حتی یکی نیست تا که بمیره برات

غریبی بالاتر از این نمیشه

همسرت مرگتُ بخواد از خدات

واست بمیرم  خیلی غریبی

مشغولِ ذکرِ  اَمَّن یُجیبی

آقای مظلوم ...

از زمونه آقا ، دیگه دل بریدی

یک نفس هم حتی دلخوشی ندیدی

چشم به راهِ بابا ، بودی و بمیرم

رویِ خاک حجره ، پاتو می کشیدی

داری کم کم میسوزی و آب میشی

گُل زهرایی داری گلاب میشی

دَم آخری روضه خون واسه

لب تشنۀ طفلِ رباب میشی

سخته به والله  بارون نباره

هیچ کس نباشه  تا آب بیاره

لای لای علی جان....

بیقرارم،تو دلم یه دنیا درد و ماتمِ
ناله دارم،هر چی از غمم بگم بازم کمِ
دل فکارم،جگرم میسوزه خیلی تشنمه
واویلا ... واویلا ...
بارون اشکایِ چشمام میچکه برویِ گونه ام
چی بگم از غصه هام که قتلگام شده تو خونم
دیگه طاقت ندارم دعام اینه بزنم زود
همه دردم اینه قاتلم شریک زندگیمه بود
واویلا ... وای وای وای واویلا
ای دل،ای دل،بخدا از همه دنیا سیر شدم من
ای دل،ای دل،تو حصار دردُ غم اسیر شدم
ای دل،ای دل،مثلِ مادر تو جونی پیر شدم من
واویلا ... واویلا ...
میدونم دردِ منو جدم امام حسن میدونه
اوج غربت اگه حتی غریب باشی تو خونه
دل خونم کی میرسه لحظۀ شیرینِ رهایی
پشت در به زیر لب همش میگم مادر کجایی
واویلا ... وای وای وای واویلا
تک و تنها هر نفس ذکرِ لبم خدا خداس
صحنِ چشمام خیسُ بارونیِ سوزِ روضه هاس
خودم اینجا ولی روحُ دلِ من تو کربلا س
واویلا ... واویلا ...
دستُ پا میزنم از عطش شکسته بال و بی حال
 پیش چشمِ فاطمه زنده میشه روضۀ گودال
زیر لب زمزمه ام شده حسین مادر نداره
همه خون گریه کنید جدِ غریبم سر نداره
واویلا ... وای وای وای واویلا