آئین مستان

تو آسمون هلال ماه ماتمه چاووشی محرمه

شکر خدا که عاشقا بازم برات سیا پوشیدن

خالی جای اونا که امسال محرمو ندیدن

من اومدم تا برات بمیرم از دوری کربلات بمیرم

ایشالله تو روضهسه ساله برای زخم لبات بمیرم

اگه جون سالم از این خیمه بردم چیکار کنم

تو روضه زینب اگه تاب اوردم چیکار کنم

برا تو نمردم چیکار کنم

خدا کنه کبوتر اشکای من خبر بده به جای من

بگه حسین دیگه برای مسلمت نمونده یاری

اگه میای الهی که اهل و عیالتو نیاری

غربت کشی تو کوفه ثوابه تو دلا بغض ابوترابه

جای سر تو بین تنور و محفل زینب بزم شرابه

واسه اینکه جسمت نره زیر مرکب چیکار کنم

یتیمات نخوابن روی خاکا هر شب چیکار کنم

بگو برا زینب چیکار کنم

کجا بودم من در این یک سال
کجا بودم دور از این احوال
قبول آقا! بی وفا بودم
جدا از تو، از خودم حتی من جدا بودم
کجا بودم؟ کودکی بودم خسته از سرگردانی دنیا
که گم کرده در شلوغیها ناگهان دست مادر خود را
دوباره رسیدم به دامن مادر، شکستن بغضم مبارک باد
به گریه سپردم دو دیده خود را، من و غم او، هر چه بادا باد
ببین که ندارم بجز آهی
ولی به امیدی شدم راهی
سیه رویم آقا، ولی مگر اینجا

 سیاهیِ لشکر نمیخواهی؟
قرار دلم خیمه گاه حسین

بارون اشکامون این نامه غریب میفهمه

تموم دردامون تنها فقط حبیب میفهمه

بغض صدای من کوفه نیا هنوز بی رحمه

بپوشون اصغرو این باد سرد و سوز بی رحمه

اینجا غریب و بی کسم، اینجا نیا دل واپسم؛ واویلا

خوابت رو میبینم شبا، افتاده از دوشت عبا؛ واویلا

عمامه نیست روی سرت، داره میبینه خواهرت؛ واویلا

حلقه زدند دور و برت، پیش نگاه مادرت؛ واویلا

آه و واویلا

بی تاب بی تابم غربت داره جونم رو میگیره

چشمامو روشن کن خسته شدم از این شب تیره

کاشکی نیای کوفه کاشکی یه طوری شه بگردی

میدینه میموندی اصلا چرا قصد سفر کردی

دیگه نموند آرامشی اینا، می خوان تنها بشی؛ واویلا

دورت کنن از خیمگاه، نزدیک به قتلگاه؛ واویلا

کاری کنن پر پر بشی، زخمی و زخمی تر بشی؛ واویلا

چیزی نمونده جون تو، میخوان بریزن خون تو؛ واویلا

آه و واویلا

اینجا نمیتونم تکیه کنم حتی به دیوار

من خوب میدونم سر نیزه مخفیه تو نیزار

در ها به روم بستس حتی حسین دروازرو بستن

قول شرف دادند خولی و شمر و زجر هم دستن

دریای اشک صورتم، داره میجوشه غیرتم؛ واویلا

میسوزه قلبم بی قرار، ناموستو دیگه نیار؛ واویلا

حرفش درسته خواهرت، رو نیزه ها میره سرت؛ واویلا

میمونه رو خاکا تنت، دعوا سر پیراهنت؛ واویلا

آه و واویلا