آئین مستان

«اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ ، وَعَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِوَعَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ ، وَعَلى اَصْحابِ الْحُسَیْن»

از صدای نفس نفس زدنت

همسرِ تو چقدر شاکی بود

شده پیراهنِ تنت تازه

مثل آن چادری که خاکی بود

تا صدایِ غریبی ات نرسد

با کنیزانِ خانه کف میزد

ناله ای از مدینه فاطمه و

ناله ای حیدر از نجف میزد

و کنیزی که آب آورد و

تو به یادِ هلال افتادی

همسرت کاسه را شکست و سپس

تشنه مثل حسین جان دادی

در میانِ تمام معصومین

در مقاتل مُوَرخان دیدند

در عزای حسین و تو تنها

دشمنان کف زدند و رقصیدند

پیکر تو زِ پشتِ بام افتاد

ولی آقا به خون نشسته نشد

به لبِ پلّه خورد لبهایت

ولی دندانِ تو شکسته نشد

بوی محرمت میآد ..

چقَدَر خوب وقتِ تَدفینَت

سهمِ قبرت به جز گلاب نشد

و از آن بهتر اینکه در یک طشت

سَرَت آلودۀ شراب نشد

السَّلامُ علی العریان ...السَّلامُ علی العطشان ...

مادرش آمده گودال نچرخان بدنش

استخوانهای گلویش زقفا ریخت بهم

بُنَیّ قتلوک عطشانا ... حسین ...

اگر کشتن چرا آبت ندادن

تو را  زان دُرِّ نایابت ندادن

برادرجان سلیمان زمانی

چرا انگشت و انگشتر نداری

حسین من .‌. حسین من ..