آئین مستان

صد گره بر هر گره در کار اگر داری کم است

یا که صدها حاجت دشوار اگر داری کم است

یا که قد آسمان آوار اگر داری کم است

یا که در قلبت غمی بسیار اگر داری کم است

غم جگر دارد بیاید گفته‌ام در هر غمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

حال ما را تا که دوری حرم بد می‌کند

کربلا را قسمت ما، راه مشهد می‌کند

یک دوراهی هست ما را هی مردد می‌کند

در میانِ دو حرم دل رفت آمد می‌کند

مثل اینکه شهریار آنجاست می‌خواند همی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

این حسن یا این حسین این یا که تکرار علی است؟

حیرت آئینه یعنی وقت دیدار علی است

تیغ او تیغ علی و کار او کار علی است

جان عزرائیل، در دست علمدار علی است

بیرقی دارد که نقشش شد شعار عالمی

یل یاتارطوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

تا زره را می‌کشد بر شانه محکم می‌کند

تا که ابرو را زمانِ رزم درهم می‌کند

چیست لشکر؟ کوه از هولش کمر خم می‌کند

یا که عزرائیل را پیشش مجسم می‌کند

آمده تا جابه جا گردند هر زیر و بمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

یک قدم کوبیدی و هفت آسمان‌ها ریختند

یک علم کوبیدی و هی کهکشان‌ها ریختند

ضرب شست توست یا آتشفشان‌ها ریختند

مصرعی خواندی رجز، سیف و سنان‌ها ریختند

این به مولا رفته ، دارد ضربه‌هایِ محکمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

جذب تو جبریل تا شد شهپرش بر باد رفت

خواست نزدیکت شود خاکسترش بر باد رفت

هر سلحشوری که آمد یا سرش بر باد رفت

یا که تیغت چرخ خورد و لشکرش بر باد رفت

شاهباز کربلایی، شهریار القمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

تا که گیسو را کمی در پیچ و تاب انداختی

شام را گویا به جان آفتاب انداختی

برکه‌ای رفتی و عکست را به آب انداختی

یا که عکس مرتضا را بین قاب انداختی

ماه بی تکرار ما، تکرار اسم اعظمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

شانه‌ات نازم که جای دست‌های زینب است

تا تویی، بالاترین محمل برای زینب است

روی زانوی تو، تنها ردّ پای زینب است

هر دلی که گفت یاعباس، جای زینب است

کور می‌سازد نگاهت چشم هر نامحرمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

هر که شد مست حسن، بدجور بد مست تو شد

کوچه بن بست حسن شد، کوچه بن بست تو شد

بعد غوغای جمل، دست حسن دست تو شد

فاطمه هست حسن شد، فاطمه هست تو شد

از کریمی حسن داریم با هم عالمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

قبله وقتی رو به تو هر صبح راهی می‌شود

قبلۀ ما چشم تو خواهی نخواهی می‌شود

گاه گاهی هم نمازم اشتباهی می‌شود

قلب ما بین حرم انگار ماهی می‌شود

تو شراب کوثری و موج موج زمزمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

ناز مجنون را اگر در کوی لیلا می‌کشند

ناز دستان تو را دستان زهرا می‌کشند

آش نذری تو را هم ارمنی‌ها می‌کشند

در جوارت منت بیچاره‌ها را می‌کشند

دل، ابالفضلی نمی‌ماند برایش ماتمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

مشک وقتی می‌چکد، تقدیر می‌ریزد به هم

دست وقتی نیست در تن، شیر می‌ریزد به هم

حق بده این چشم‌ها را تیر می‌ریزد به هم

دختران را بعد تو زنجیر می‌ریزد به هم

بر زمین افتاد‌ه‌ای، بد جور آقا درهمی

یل یاتار طوفان یاتار یاتماز حسینون پرچمی

هر که از قافله فطرسیان جا مانده
نظرش خیره به گهواره ی سقا مانده
زور بازویِ تو بی حدّ و عدد خواهد شد
بعد از این ام بنین، ام اسد خواهد شد
با وجود تو زمین حیدرِ دیگر دارد
کعبه جا دارد اگر باز ترک بردارد
از درِ خانۀ او پا نکشیدم هرگز
چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
این اباالفضل که از قبله فراتر می رفت
مرتضی بود که بر دوشِ پیمبر می رفت
علی اکبر به ثنا گویی او می آید:
چقدر منبرِ کعبه به عمو می آید
خطبه خواند و همه را محوِ صدایِ خود کرد
در حقیقت همه را قبله نمایِ خود کرد
گفت این خانه که حق آمد و ایجادش کرد
مسجدی بود که بابایِ من آبادش کرد
از درِ خانۀ او پای نکشیدم هرگز
چون حسینی تر از عباس ندیدم هرگز
«کاشفَ الکرب» تویی؛ خنده ی ارباب تویی
«پدر خاک» علی و «پدر آب» تویی!
رویِ چشمِ تو بود جایِ حسن جای حسین
هست مابین دو ابروی تو بین الحرمین
پیش خورشید و قمر سایه ی تو سنگین است
و فقط محضر زینب سر تو پایین است
ساقی ما چه شرابی چه سبویی دارد
بنویسید رقیّه چه عمویی دارد!
صحبت از مردی تو کار بنی هاشم بود
نام تو در دل میدان رجز قاسم بود
زور بازوی علی ریخته در بازویت
ذوالفقاری نبود تیزتر از ابرویت
تیغ چرخانده ای و پیش تو طوفان هیچ است
لشگری پیشت اگر آمده میدان، هیچ است
وسط جنگ زمین را به زمان دوخته ای
فن شمشیر زنی را ز که آموخته ای؟!
ای جوان! پیرِ رَهَت کیست از آن شاه بگو؟
«أشهد أنَّ علیاً ولیُ الله» بگو
او علمدار حسین است ببخشید مرا
مدح او کار حسین است ببخشید مرا

باید حسین دم بزند از فضائلت
وقتی حسینی است تمام خصائلت
تعبیرهای ما همه محدود و نارساست
در شرحِ بیکرانی اوصاف کاملت
بی شک در آن به غیر جمال حسین نیست
آئینه ای اگر بگذاری مقابلت
ای کاشفُ الکروب عزیزان فاطمه
غم میبری ز قلبِ همه با شمائلت
در آستانه ی تو گدایی بهانه است
دلتنگِ دیدن تو شده باز سائلت
با زورقِ شکسته ی دل سال هایِ سال
پهلو گرفته ایم حوالیِ ساحلت
چشم امید عالم و آدم به دست توست
بابُ الحسین هستی و پرچم به دست توست
تو آمدی و روشنی روز و شب شدی
از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی
در قامتت اگرچه قیامت ظهور داشت
الگوی بندگی و وقار و ادب شدی
هم چشمهای روشنت آئینه ی رجاست
هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدی
در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم
تو اسوه ی زهیر و حبیب و وَهب شدی
در دست تو تلاطم شمشیر دیدنی ست
فرزند مرتضایی و شیر عرب شدی
فرمانده ی سپاهی و آب آورِ حسین
ای نافذ البصیره ترین یاور حسین
فردوسِ دل همیشه اسیر خیال توست
حتی نگاه آینه محو جمال توست
تو ساقی کرامت و لطف و اجابتی
این آب نیست زمزمه های زلال توست
ایثار و پایمردی و اوج وفا و صبر
تنها بیان مختصری از کمال توست
در محضر امام تو تسلیم محضی و
ها بیان مختصری از کمال توست
والاترین خصائل تو امتثال توست
فردا همه به منزلتت غبطه می خورند
فردا تمام عرش خدا زیر بال توست
باب الحوائجی و اجابت به دست تو
تنها بخواه، عالم هستی مجال توست
بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین
سقا با فضیلت و دریا دل حسین

عشق تکرار آدم و حواست

سیب ممنوعه ی بهشت خداست

عشق یک واژه جدیدی نیست

سرنوشت قدیمی دنیاست

مثل یک ماه اول ماه است

گاه پیدا و گاه نا پیداست

نسل ما نسل عاشق اند اصلاً

عاشقی شغل خانواده ی ماست

عشق مشق شب بزرگان است

مثل سجاده ای که رو به خداست

مشق این روزگار اباالفضل است

صد و سی و سه بار اباالفضل است

آسمان جلوه ای اگر دارد

از نماز شب قمر دارد

شب میلاد تو همه دیدند

نخل ام البنین ثمر دارد

آمدی و حسین قادر نیست

از نگاه تو چشم بر دارد

کوری چشم ابتران حسود

چقدر فاطمه پسر دارد

ای رشید علی نظر نخوری

شهر چشمان خیره سر دارد

باب حاجات، کعبه ی خیرات

بر تو و قد و قامتت صلوات

ای نسیم پر از بهار علی

ماه در گردش مدار علی

چقدر مشکل است تشخیصت

تا که تو می رسی کنار علی

با تو یک رنگ دیگری دارد

شجره نامه ی تبار علی

دومین حیدر ابوطالب

صاحب غیرت و وقار علی

به شما می رسد تمام کمال

همه ی ارث ذوالفقار علی

ای علمدار و ای پناه حسین

حضرت حمزه ی سپاه حسین

خشکسال قدیم دنیا من

جستجوهای پشت دریا من

تو بر این خاک ها بکش دستی

اگر این خاک زر نشد با من

سر سال است مرد مسکینم

مکش از دست خالیم دامن

چقدر فاصله است ای دریا

از مقام ظهور تو تا من

تو بزرگ قبیله ی آبی

تو غدیری، فراتی اما من

خشکسالم، کویر بی آبم

روزگاری است تشنه میخوابم

کمرت جایگاه شمشیر است

لب تو جایگاه تکبیر است

سر ما را بزن همین امروز

صبح فردا برای ما دیر است

هیچ کس رو به روت نیست مگر

آن کسی که ز جان خود سیر است

سیزده ساله حیدری کردی

پسر شیر بیشه هم شیر است

گیرم افتاده است روی زمین

دست تو باز هم علمگیر است

پسر شاه لافتی عباس

ای جوانی مرتضی عباس

از نگاه کبوتری وارم

به مقام تو غبطه می بارم

سر من را اگر بگیری باز

به دو ابروی تو بدهکارم

ارمنی هم اگر حساب کنی

دست از تو بر نمی دارم

بده آن مشک پاره ی خود را

تا برای خودم نگهدارم

بی سبب نیست گریه ی چشمم

حسرت صبح علقمه دارم

با تمامی شور و احساسم

آرزومند کف العباسم