آئین مستان

بیا که غیر وصال تو انتظار ندارم

به کوی عشق تو جز انتظار کار ندارم

نظر به هر چه به غیر، گل رخ تو حرام است

گل بهار نخواهم چو گل و زار ندارم

چنان کشیده ز هر سو، مرا به تره ی گیسو

که دیگر از غم عشقش، ره فرار ندارم

قسم به طلعت ساقی، به قد قامت ساقی

که بی شمایل آن گل دمی قرار ندارم

فراغ یار مرا کشت

غم نگار مرا کشت

به ناز گلشن فردوس الطفات نباشد

به جز هوای سر زلف آن نگار ندارم

دیار بی رخ آن دلستان به کار نیاید

اگر که یار نباشد سر دیار ندارم

نگار لاله رخم تا که رفته از نظر من

دگر مجال تماشای لاله زار ندار

تمام مدت عمرم خراب عشق تو بودم

به غیر دیده زار دل خمار ندارم

فراغ یار مرا کشت

غم نگار مرا کشت