آئین مستان

باید حسین دم بزند از فضائلت
وقتی حسینی است تمام خصائلت
تعبیرهای ما همه محدود و نارساست
در شرحِ بیکرانی اوصاف کاملت
بی شک در آن به غیر جمال حسین نیست
آئینه ای اگر بگذاری مقابلت
ای کاشفُ الکروب عزیزان فاطمه
غم میبری ز قلبِ همه با شمائلت
در آستانه ی تو گدایی بهانه است
دلتنگِ دیدن تو شده باز سائلت
با زورقِ شکسته ی دل سال هایِ سال
پهلو گرفته ایم حوالیِ ساحلت
چشم امید عالم و آدم به دست توست
بابُ الحسین هستی و پرچم به دست توست
تو آمدی و روشنی روز و شب شدی
از جنس نور بودی و زهرا نسب شدی
در قامتت اگرچه قیامت ظهور داشت
الگوی بندگی و وقار و ادب شدی
هم چشمهای روشنت آئینه ی رجاست
هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدی
در هیبت و رشادت و جنگاوری و رزم
تو اسوه ی زهیر و حبیب و وَهب شدی
در دست تو تلاطم شمشیر دیدنی ست
فرزند مرتضایی و شیر عرب شدی
فرمانده ی سپاهی و آب آورِ حسین
ای نافذ البصیره ترین یاور حسین
فردوسِ دل همیشه اسیر خیال توست
حتی نگاه آینه محو جمال توست
تو ساقی کرامت و لطف و اجابتی
این آب نیست زمزمه های زلال توست
ایثار و پایمردی و اوج وفا و صبر
تنها بیان مختصری از کمال توست
در محضر امام تو تسلیم محضی و
ها بیان مختصری از کمال توست
والاترین خصائل تو امتثال توست
فردا همه به منزلتت غبطه می خورند
فردا تمام عرش خدا زیر بال توست
باب الحوائجی و اجابت به دست تو
تنها بخواه، عالم هستی مجال توست
بی شک خدا سرشته تو را از گل حسین
سقا با فضیلت و دریا دل حسین