آئین مستان

وقت خداحافظيه خدانگهدار

گريه كنا سينه زنا خدانگهدار

سياهيا شال عزا خدانگهدار

چايى داغ روضه ها خدانگهدار

الهى كه امسال حسين ، سال آخرم نباشه

نكنه بميرم آقا ، نوكرت ازت جداشه

سال آخرم نباشه

ببخش اگر جز گريه چيزى نداشتم

ببخش اگر واسه تو كم گذاشتم

ببخش ...

مصيبتت اعظمه و تموم نميشه

غم تو هيچ موقع برام تموم نميشه

براي تو اشك چشام تموم نميشه

دلتنگياي كربلام تموم نميشه

سحراي بابِ قبله ، مگه ميره از خاطرم

سالي دو سه بارم شده ، حرم تو بايد برم

نه نميره از خاطرم

ببخش اگر هي بدي ديدي هميشه

ببخش اگر  نوكرت آدم نميشه

ببخش...

دلم شكسته از خودم خيري نديدم

هر چي كشيدم از همين دنيا كشيدم

من عاشقت هستم و از همه بريدم

خدا ميخواست خير منو به تو رسيدم

كي منو حسيني كرده ، اگه تو دعام نكردي

توو شلوغياي دنيا ، تو منو رهام نكردي

تو منو رهام نكردي

ببخش اگر هميشه سرگرم دنيام

ببخش اگر خيلي زياده گناهام

ببخش...

خونه هامون موکبِ، لحظه لحظه مون کربلاست
هر کجا که اسمش بیاد، کربلای ما عاشقاست

به امام حسین رسیدن ساده نیست
کربلا به عکسِ تویِ جاده نیست

حسرت همیشگی مون اینه که
دنیا واسۀ حسین آماده نیست

باید رفت، دنبال پرچمش
باید سوخت از غصه و غمش

باید گفت با اهل عالم از 
شورِ مُحرمش

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

روزگار بی حسین سوت و کوره و ظلمتِ
پرچمش برا شیعه ها آبرو و حیثیتِ

عاشقی به هم قسم ها میرسه
اشک چشممون به زهرا میرسه

اعتقاد هر شهیدی بوده که
این صدا یه روز به دنیا میرسه

حسین جان! لَبَّیکَ بِالدَّمی
حسین جان! تو اسم اَعظمی
حسین جان! تو کِشتیِ نجاتِ اهل عالمی

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

تا قیامت نسل ما پای کار این روضه هاست
آخرِ مسیر کربلا، گریه اولِ راه ماست

این شلوغیا نشونه عزتِ
این حسین حسین نمادِ بیعتِ

خیمه حسین چراغش روشنِ
سنگر قیام ما تو هیئتِ

باید خوند تا آخرِ مسیر
باید موند حتی اگه اسیر
باید بود پای همین عَلَمْ با بیعتِ غدیر

لَبَّیکَ یا حُسِین...
لَبَّیکَ یا حُسِین...

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جا مونده دخترت، توی خرابِ
رودست من، جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت، یه شبه شد پیر
دلم شداز، همه جهان سیر
امون از این، غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

این طعنه ها، حَقَّم نبود
یادم مگه میره محلۀ یهود

خونِ دلم، بازوم شبیه مادرم 
شده کبود

چهل روزه تو رو، ندیده زینب
صدات زدم هر روز و هر شب
دیگه جونم رسیده بر لب

یادم نرفته اون لحظه ی آخر
صدات میزد چجوری مادر
فدای اون بدنِ بی سر

چهل روزه که، خونِ چشام
چهل روزه که، زخم زبون
خوردم تو شام

زخمه پاهام
یادم نرفته سنگای از روی بام

جامونده دخترت توی خرابِ
رو دست من جای طنابِ
ببین دلم بی تابِ

نبودی زینبت یه شبه شد پیر
دلم شد از همه جهان سیر
امون از این غل و زنجیر

مَظْلُوم حُسِین...

جز پیش تو قلبم، هرجا میرفت گم بود
 عشق های غیر از تو، سوء تفاهم بود

دلِ پُر درد و دنیای نامردُ
من  از همه ترد و بی کس و یارم

پناهم باشُ، نور راهم باشُ
سوز آهم باشُ، تنها نگذارم

تو نغمۀ محبوبمی، دلیل حالِ خوبمی 
 تو هجمۀ غم ها، من تنها با تو راحتم

امام حسین ما همه، تو فرق داری باهمه
 خودِ تو به روضه ات، بی منت دادی عادتم

رفیقِ دل شکسته ها 
امام حُسینِ خسته ها...

دوریت نگاهم رو، مشغول بارش کرد
 من قسمتم صبرِ، میشه چه کارش کرد

حرم دنیامِ، مهمون شب هامِ
 هر شب تو رویامِ، بارون صحنِت

دلم من سنگِ، با این همه تنگِ
 برای آهنگِ، اذونِ صحنت

تو بابِ حاجاتی حسین!
مَنِ خیالاتی حسین!

خودم رو از حالا
کربلا دارم می بینم

با کوله پشتیم توی دست 
این اربعین هر جوری هست

میامو رو خاکِ 
نمناکِ جادت میشینم

رفیقِ دل شکسته ها 
امام حُسینِ خسته ها...

به نگاهت محتاجم
مثل شب به نور مهتاب

تو نگات نور امیده
یه نگاهی بکن ارباب

دیدن حرمت آقام
آرزوی دلِ تنگه

این روزا دل من شیشه است
غم دوری مثه سنگه

به اشک چشم ترم
به ناله ی سحرم

این اربعین بطلب
بیام پیاده حرم

امام حسین مددی...

پیش چشمت شرمندم
به تو خیلی بدی کردم

اومدم بدونم امشب
هنوزم میشه برگردم

تو به من آبرو دادی
ولی من آبرو بردم

بگو که منو میبخشی
اگه قلبتو آزُردم

به تو پناه میبرم
که هستی نِعْمَ الْاَمیر

نذار زمین بخورم
دست منو تو بگیر

امام حسین مددی...

به غم تو دل بستم
عشق من به تو بی حده

مهربون بودنت آقا
منو عاشق تو کرده

هر کجا گره خورد کارم
به یه کارِ من افتادی

هر چی که دارم آقاجون
به خدا تو بهم دادی

خوبی رو خوب بلدی
نگفتی بهم که بدی

هر چی که خواستم ازت
رومو زمین نزدی

به اشکِ چشم ترم
به ناله ی سحرم

این اربعین بطلب
بیام پیاده حرم

امام حسین مددی...

قسم به قطره قطره های بارون
به نوری که از آسمون میتابِ

تو منصبا به نوکری مینازم
این انتصاب یه حُسنِ انتخابِ

تو کُل آدما ماها رو راه دادن به ساحتش
یعنی بیا رفیق حساب کنیم روی رفاقتش

هزار و اندی ساله که خدا میره به دیدنش
مگه میشه که اربعین ماها نریم زیارتش

بهترین رؤیای من 
اون وقته که رو به ایوون تو می ایستم 
خیلی حالم خوبه

بهترین اوقات من 
یعنی این ساعت ها که داره قلبم آقا 
با شوقِ تو میکوبه

ابی عبدالله! آقاجان!...

تموم عشق نوکرا حسینِ
ما نوکریم و مقتدا حسینِ

مسیر زندگی ما تو عالم
از ابتدا به انتها حسینِ

معادلات عالمو با یک نگاه بهم زده
رو قلۀ وقار و معرفت حسین عَلَم زده

این عشقی که تو سینه هاست داره نشون میده
یه عُمره که تو سینۀ من و شما حرم زده

عاشقی یعنی این که با اسمش میبارم
عاشقی یعنی این که خیلی دوست دارم

هر موقع که دلتنگِ کرببلا میشم
سرمو بی اختیار روی پرچم میذارم

ابی عبدالله! آقاجان!...