آئین مستان

خانمی که تا خود خورشید ، قامت داشته

در رشادت با ابالفضلش رقابت داشته

مادرِ باب‌ُ الحوائج بوده و با این ‌حساب

دامن او را گرفته هرکه حاجت داشته

میرسد از والدین اخلاق فرزندان ولی

این زن از اول به فرزندش شباهت داشته

اول از عباسِ او اذن حرم را خواسته

هرکسی در کربلا قصد زیارت داشته

با کلام نافذش در روضه‌ها حاضر شده

در زمین کربلا هر چند غیبت داشته

تحت فرمانش کلام و تحت امرش وا‌ژه‌ها

صحبتش با ابروی عباس نسبت داشته

فاطمیه رفته و آمادۀ رفتن شده

بس که بر زهرای مرضیه محبت داشته

بعد زهرا آمده پس بعد زهرا میرود

اینچنین در مکتب مولا ولایت داشته

دانه پاشیده برای کفتران قبر او

در مدینه هرکسی یک جو لیاقت داشته

تا ابد شرمنده‌ی عباس شد چون قبر او

بیشتر از قبر فرزندش مساحت داشته

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

گریه نکن هرچند ، دریایِ احساسی

حق داری زینب رو دیگه نمیشناسی

حق میدی که پیرم ، خیلی زمین گیرم

روزی هزار دفعه ، از غُصه می میرم

اُم البنین قمرامُ و کشتن

اُم البنین قمراتُ و کشتن

اُم البنین پسرامُ و کشتن

اُم البنین پسراتُ و کشتن

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

مادر نبودی که ، تنها شدم تنها

کشتن داداشم رو ، تشنه لبِ دریا

مادر نبودی که ، آب و صدا میزد

پیش چشایِ من ، هی دست و پا میزد

اُم البنین بی پر و بال رفتم

اُم البنین دیگه از حال رفتم

ام البنین هر جوری که میشد

از خیمه تا ته گودال رفتم ...

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

مادر نبودی که ، دیدم اسارت رو

غوغای غارت رو ، حد جسارت رو

مادر نبودی که ، صد مرتبه مُردَم

از کربلا تا شام ، خیلی زمین خوردم

اُم البنین اشکامون و دیدن

اُم البنین همه میخندیدن

ام البنین نبودی تویِ شام

دور سر داداشم رقصیدن ...

اُم‌البنین ... آه یا اُم‌البنین

آستانبوس توایم اخت الرضا

پای این سفره نمک پروده ایم

ما فقط تنها به تو رو می زنیم

ما فقط تنها به تو خوکرده ایم

صحن آیینه پناه گریه هامان

مسجد اعظم گواه عاشقی هاست

هر که می آید به اینجا ناخودآگاه

بر لبش با آه حسرت ذکر زهراست

یک نظر لطف تو بهجت آفرین

خاک پای تو بهاءلدینی است

مرقد پاک تو تا روز جزا

قبله گاه عالمان دینی است

گریه کردم در کنار حوض صحنت

هر محرم دسته های سینه زن را

شانه ی امن ضریحت می شناسد

حال اشک و بی قراری های من را

ای بانوی مظلومه، فاطمه معصومه

واژه های عشق و رحمت را تو منظومه

ای شده از فیض وصل یار محرومه

ای مقام تو خرد را سرّ مکتومه

دُخت زهرای قد کمان هستی

 عمه ی صاحب الزّمان هستی

فدای خاک قدمت، لطف و عطا و کرمت

مبالغه نمیکنم، خود بهشته حرمت

حرمت عرش خدا، مَکتبُ العُلما

میخونیم همگی با شهدا

بر لب ها زمزمه ای، یاور همه ای

 کوثر علی و فاطمه ای

گویم به همه عالم، به غم و سوز و آه

حرمت بوی مدینه میدهد وَالله

کرمی کن بر من  دلخسته ی گمراه

از گناه و معصیت افتاده ام در چاه

بده راهم که روسیاهم من

سائل یک نیمه نگاهم من

گرچه اسیر نفسم و، همیشه همنشینشم

ولی محبّ علی و، اولاد طاهرینشم

گل گلزار ولا، به حق شهدا

 کن دعا که بریم کرببلا

شب شهادت بی بی حضرت معصومه سلام الله علیهاست

بعد از پدر حالا نگارم را گرفتند

از من تمام روزگارم را گرفتند 

از این جدایی جان من بر لب رسیده

هستی من تاب و قرارم را گرفتند 

انگار قسمت نیست وصل ما دوباره

در ساوه شوق بی شمارم را گرفتند

 اما داداش...امام رضا...

اما خیالت تخت هر جایی رسیدم

خویشان و نزدیکان کنارم را گرفتند

حالم بد است اما خدا را شکر در قم

با مهربانی حال زارم را گرفتند

با احترام و عزت و شوکت کمی از

این بار غم‌ هایی که دارم را گرفتند 

حتی زمان پر زدن از این قبیله

مردم همه دور مزارم را گرفتند

 اما دیگه کنایه بسه،روضه ی تو لفافه بسه

در شام اما خواهری مضطر چنین گفت :

یا رب ببین دار و ندارم را گرفتند

بالا و پایین رفتن از ناقه چه سخت است

وقتی همه ایل و تبارم را گرفتند

 نیمی ز معجر سوخت … نیمی را کشیدند

اصلاً تمام اعتبارم را گرفتند

 در گوش من مانده صدای ذوالجناحش

می‌گفت : با نیزه ، سوارم را گرفتند

 سرش رو اشقیا می برّن

چقدر بی حیا می برّن

بمیرم از قفا می برّن

پیش چشم زهرا می برّن

 شکسته شد سبوی ارباب

وقتی نشسته روی ارباب

تو پنجه هاش موی ارباب

دشنه رو زد گلوی ارباب

 دریای خون گودال

حسین کشون گودال

نشسته روی زانو

مادر میون گودال

غرق خون گلوش می کردن

با لگد پشت و روش می کردن

عوض پیروهن نامردا

تنش رو نیزه پوش می کردن

شد قطعه قطعه جون ارباب

همدم خاک و خون ارباب

میاد به زیر نعل اسب ها

صدای استخون ارباب

 یکی به پهلو می زد

یکی به بازو می زد

حالا برای غارت

سنان به شمر رو می زد

 اما فیکم مسلم

مگه بینتون مسلمونی نیست

اما فیکم مسلم

بخدا این رسم مهمونی نیست

 چه بی هوا زدنت

چه بی حیا زدنت

زدن و باز خندیدن

به دست و پا زدنت

اما فیکم مسلم

 ای حسین

یا حضرت معصومه شنیدیم وقتی اومدین قم،مردم قم پذیرایی کردن،گُل ریختن،حتی مردی نزدیک مَحم ل تون نشد، محله های قم زنونه،مردونه شد،هیچ مردی حق نداشت از مسیر عبور فاطمه ی معصومه رد بشه  فقط زن ها می رسیدن زیارت اما امام رضا فرمودند: برا هر چی خواستید گریه کنید برا جد غریبم حسین گریه کنید، بی بی جان شما تو قم خرابه نشین نشدید خانوم  بی بی جان کسی توی قم به شما بی ادبی نکرد خانوم  دعوا بود سر مهمون نوازیشون  ولی من بمیرم برا اون خواهری که از از دروازه ی شام وارد شهر شد  

شامیان خنده بر پاره گریبانی مان می کردند

خنده بر بی سر و سامانی مان می کردند

 پشت دروازه ی ساعات معطل بودیم

خوب آماده ی مهمانی مان می کردند

 از سر کوچه ی بی عاطفه تا ویرانه

سنگ را راهی پیشانی مان می کردند 

هر چه ما آیه و قرآن و دعا می خواندیم

بیشتر شک به مسلمانی مان می کردند

 شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را

وارد بزم طرب خوانی مان می کردند

بی بی جان اومدیم بگیم:اگه بودیم ما هم مثل اهل قم،احترام می کردیم،ادب می کردیم،یه عُمر ریزه خواره سفری شماییم  یا امام رضا سرت سلامت آقا یا امام رضا روز شهادت خواهرتون   

آقا سلام خواهرتان روبراه نیست

دور از تو کار هر شب او غیر آه نیست

می خواست تا به طوس بیاید ولی نشد

ور نه رفیق بی کسی ات نیمه راه نیست

وقتی به قم رسید خرابه نشین نشد

آسوده باش خواهر تو بی پناه نیست

یک مرد هم نیامده نزدیک محملش

شب را به آفتاب که اذن نگاه نیست

اذنم بده به طعنه بگویم به شامیان

در قم محب فاطمه بودن گناه نیست

 دروازه را که دید به یاد رباب گفت

در شهر شام هیچ کسی سر به راه نیست

زینب کجا و محمل بی سایبان کجا

بال و پر رقیه کجا ریسمان کجا

 فرج امام زمان ناله بزن:یا زهرا