آئین مستان

یک مادر خمیده ، هر روز در مدینه
وقت غروب خورشیدآتش زند به سینه
با یاد عاشورا ، دارد نوا بر لب
هم پای اشک او گریه کند زینب
از جسم عریان و تیر و سنان گوید
از قصه ی تشت و از خیزران گوید
با صد احساس ، ام العباس
از وداع علقمه فغان کشد از دل  
خواند روضه از آن نیزه
گه گشته هم دم سر ابوفاضل
ابوفاضل ...   
درعلقمه چه غوغاست،عرض وسما به هم ریخت
هرگوشه تکه ای ازآب آور حرم ریخت
فرقش، ترک خورد و دستش جدا افتاد
از هم پراکنده دست خدا افتاد
چون بر زمین بی دست ،افتاد و پرپر شد
تیری که در چشمش،شد هی فرو تر شد
مشکش پاره ، راه چاره
شد بسته بر امید زینب و طفلان
مظلوم ارباب، زار و بی تاب
مانده در راه خیمه بی کس و حیران
حسین جانم
وقتی که واژگون شد،زخمی و خسته سقا
دید از وفا برایش دامن گرفته زهرا
از کودکی هر دم،از کوچه ها بشنید
حالا به چشمانش آن روضه را می دید
یک هاله ی خونی ، بر چشم بانو بود
یک دست او دائم ، بر روی پهلو بود
یاثارالله ادرک اخا
ساقی حاجت رواشده دم آخر
زار و مجنون ، غرق در خون
عباست را پسر صدا زده مادر
ابوفاضل
کی میروم زیادم،وقتی که بی پر و بال
دیدم به چشم خونم،افتاده ای به گودال
می دیدی و میزد،خصم لعین مارا
زان لحظه ها دارم بر تن کبودی ها
آتش به جانم زد ، قلب مرا بشکست
وقتی که آن نامرد، بر سینه اش بنشست
لب ها عطشان ، بودی عریان
زخمت کاری به سینه شد حسین جانم
حیدر بودو ، مادر بودو
قتلگاهت مدینه شد حسین جانم
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره
در راه عشق ارباب ، هستی به کف نهادم
آقا دهد اجازه ،  آماده ی جهادم
تا خون بود در رگ ، شیعه بود هشیار
هرگز نمی گردد ، آن قصه ها تکرار
حال ای صعودی ها ، این جا ولی دارد
ای بی سر و پاها ... ایران علی دارد
سر تا پا گوش ، خونم در جوش
روی سربند من نوشته یا زهرا
یا میمیرم یا پس گیرم ،
خاک پاک بقیع آل حیدر را
یا ثارالله ...  یا ثارالله و ابن ثاره

هر زمانی به میان حرف قمر می آمد
پرتو مادری ات مد نظر می آمد  
پرورش دادن مردی به بلندای ادب
فقط از عهده ی دامان تو بر می آید  
پسرانت همه چون شیر شجاعت دارند
به تو این ام بنینی چه قدر می آید
ای میان دار بقیع آه بکش ، داد بزن
از صدای تو صدای همه در می آید
چهارتا قبر کشیدی بگو اصلا اینها
به قد و قامت آن چهار پسر می آید
لحظه ی آمدن قافله را یادت هست
دیدی از چهار پسر ، چهار سپر می آید

الا مادر به قربون جمالت

رخ چون بدر و ابروی هلالت

عباس من

شنیدم کام عطشان جان سپردی...

خیلی چیزا به من گفتن عباسم

شنیدم کام عطشان جان سپردی

گل ام البنین شیرم حلالت ....

عباس من

شنیدم دست هایت را بریدن

شنیدم چشم نازت را دریدند....

(چو طفلان این خبرها را شنیدن

همه از هم خجالت میکشیدن )

شاید گفته باشه ، بشیر ، باورم نمیشه عمود به فرق عباس زدن؟!! مگه میتونستن به این راحتی این کار رو کنن؟!! اول گفت خانم، دستاشو جدا کردن کنار علقمه.... بعد یه نانجیبی تیر به چشمش زد ... وای ....اما یه وقت یه نانجیبی صدا زد اون که از صبح همه ی لشگر کوفه رو در رعب و وحشت نگه داشته تویی؟؟ صدا زد نانجیب الان که دست ندارم اومدی؟؟ الان که تیر به چشمم زدن اومدی؟؟؟ عباس من که دست دارم ، یه وقت چنان عمود آهنین به فرق عباس ..... صدای نالش بلند شد داداش .... الان دیگه برادرت رو دریاب.... این صدا رو به کربلا برسون همه با هم.... ان شاالله شهدا ، گذشتگان امام راحل فیض ببرن صدا رو به کربلا برسان بگو یا حسین ...

ای مدینه گریه کن بر حال من
گریه سر کن بر من و اقبال من
 ناله های آتشین را گوش کن
شکوه ی ام البنین را گوش کن
ای مدینه یاد داری بیش از این
یک مدینه بود و یک ام البنین
بود کانون وفا کاشانه ام
بوی زهرا میرسید از خانه ام
جای خانه در تو بستان داشتی
هیجده سرو خرابان داشتی
بود عالم عرصه ی جولان من
کعبه می شد دم به دم مهمان من
خانه ام خوش بو زعطر یاس بود
در کنارم اکبر و عباس بود
به چه شیرین روزگاری بود و رفت
بر سر من سایه ساری بود و رفت
یاد آن کانون احساسم بخیر
ای مدینه یاد عباسم بخیر
یاد باد از قامت رعنای او
یاد باد از طلعت زیبای او
خوب دانم نرگس مستش چه شد
خوب دانم  با سر و دستش چه شد
زینبم گفتا که آن روح ادب
کشته شد بین دو دریا تشنه لب